Δυστυχώς επτωχεύσαμεν!

Στις 6 Ιουλίου του 2012 ήταν ο παντελώς άγνωστος (Νιγηριανός) Νταγκουντούρο που μας χάλασε τη ζαχαρένια και εκτροχίασε την εθνική ομάδα από τον δρόμο προς το Λονδίνο...

... και στις 9 Σεπτεμβρίου του 2013 ήρθε η σειρά του διαβόητου Κόπονεν να της δώσει μια κατραπακιά και να την κάνει να βλέπει πολύχρωμες πεταλούδες!

Α, για να μην το ξεχάσω, διότι η σημειολογική και επετειακή σύμπτωση που ήταν επίφοβη πριν από το τζάμπολ εντέλει κατέστη αναπόδραστη και τρομακτική: υπενθυμίζω διότι το είχα επισημάνει από χθες πως η 9η Σεπτεμβρίου υπήρξε ανέκαθεν μια αποφράς ημέρα για το ελληνικό έθνος...

... και δη για την Εθνική του μπάσκετ, που μετά από 29 χρόνια είδε πάλι τα (φινλανδικά) ραδίκια ανάποδα!

Στις 9 Σεπτεμβρίου του 1984 την είχαν εκτελέσει εν ψυχρώ και την πέταξαν έξω από το Ευρωμπάσκετ της επόμενης χρονιάς ο Μάρτι Σαγιαντίλα και ο Πέρτι Μαρτίλα, ενώ χθες την κοπάνησαν ο Πέτερι Κοπόνεν και οι λοιποί «Σουόμι», που όπως και οι Ιταλοί τη βρήκαν μπόσικη και ως ειδικευόμενοι στην υλοτομία επιβεβαίωσαν κιόλας ένα αρχαίο ελληνικό απόφθεγμα...

Δρυός πεσούσης, λέει, πας ανήρ ξυλεύεται, είτε αυτός ονομάζεται Μπελινέλι και ανήκει στους Σαν Αντόνιο Σπερς είτε τον λένε Κοπόνεν και αγωνίζεται στη Χίμκι...

Χθες μετά την Ιταλία έγραψα «Αντρέα, χάσαμε», αλλά σήμερα που η Εθνική πηγαίνει μ' άδεια χέρια στη Λιουμπλιάνα (φοβάμαι πως) θα μείνω βεβαίως σε πολιτικό περιβάλλον, αλλά θα πάω πολύ πιο μακριά και από τον αυτοσαρκασμό του Γεράσιμου Αρσένη θα καταφύγω στη μνημειώδη δήλωση χρεοκοπίας του Χαριλάου Τρικούπη...

Ούτως ειπείν, Αντρέα επτωχεύσαμεν!

Επτωχεύσαμεν από πάσης πλευράς, που να πάρει ο διάβολος: από αγωνιστικής (με τις δύο ήττες οι οποίες ξεγύμνωσαν την ομάδα), από βαθμολογικής, από σωματικής, από ψυχολογικής, από πνευματικής και δεν συμμαζεύεται!

Ομολογώ πως άκουσα τον Νίκο Ζήση να δηλώνει στη συνέντευξη Τύπου ότι «δεν ήμασταν έτοιμοι από πνευματικής πλευράς να ανταποκριθούμε στις συνθήκες και στις απαιτήσεις του αγώνα» και μου `φυγε ο τάκος!

Γελώ τώρα που το γράφω (αν και δεν είναι πρέπον, λόγω της κρατούσης δυσθυμίας και της διάχυτης απογοήτευσης) αλλά δεν φανταζόμουν ποτέ πως οι μπαρουτοκαπνισμένοι, πολύπειροι, ταλαντούχοι και διάσημοι παίκτες οι οποίοι επανδρώνουν την ελληνική ομάδα θα `χαν την ανάγκη ενός... mentalist, για να ξαναστυλώσουν τα ποδάρια τους και να μην τους πάρει κι άλλο ο κατήφορος!

Εκτιμώ πολύ τον Ζήση και σέβομαι την άποψή του, γι' αυτό κιόλας του ζήτησα να την κάνει... πενηνταράκια: τότε, λοιπόν, στη δευτερολογία του, εξήγησε ότι «αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία, αλλά είναι αλήθεια διότι σε αντίθεση με τη Φινλανδία, που πέτυχε την υπέρβαση και δεν είχε να χάσει τίποτε, εμείς έπρεπε να ξεπεράσουμε την ήττα από την Ιταλία και να παίξουμε με δύναμη ή ακόμη και βρώμικα, όπως συμβαίνει με τους αντιπάλους μας»!

Εδώ βεβαίως ανοίγει ένα άλλο κεφάλαιο: όχι πως η εθνική ομάδα απαρτίζεται από.... Τιτίκες, αλλά αυτό που είπαν με ένα στόμα μετά το ματς ο Ζήσης και ο Μπουρούσης, ο Τρινκιέρι άρχισε να το φωνάζει και να το απαιτεί με κάθε τρόπο από την ώρα του αγώνα...

Ημουν ακριβώς πάνω από τον πάγκο της Εθνικής και σε ένα τάιμ άουτ τον άκουσα να ωρύεται προς τους παίκτες ζητώντας τρία συγκεκριμένα πράγματα: να συνεργαστούν και να παίξουν με ενότητα, να πιέσουν πάνω στην μπάλα και να σταματήσουν να είναι μαλακοί!

Ζήτησα και επ' αυτού διευκρινίσεις στη συνέντευξη Τύπου, διερωτώμενος εάν μια ομάδα που φέρεται με το γάντι, μπορεί να σκληραγωγηθεί μέχρι την Πέμπτη το μεσημέρι και ο Τρινκιέρι εξέφρασε το δέον γενέσθαι και το ευκταίον...

«Πρέπει να βρούμε και να αντλήσουμε από μέσα μας τη σκληράδα που χρειάζεται» είπε κι αυτό (σε συνδυασμό με την αφύπνιση των κοιμώμενων εγωισμών) είναι όντως η πρόκληση εν όψει της δεύτερης φάσης, διότι πολύ φοβάμαι πως ο ένας μετά τον άλλον οι αντίπαλοι της Εθνικής παίρνουν χαμπάρι πόσο soft (είμαστε ή) παίζουμε και μας βαράνε στο δόξα πατρί!

Τα χεράκια, παρεμπιπτόντως, ο Θεός δεν τα έδωσε στους παίκτες του μπάσκετ μονάχα για να σουτάρουν αλλά και για να σπρώχνουν και για να κατεβάζουν χέρια και για να κάνουν φάουλ και να κόβουν τον τσαμπουκά των αντιπάλων τους!

Με την αγοραία λογική του «δώσε θάρρος στον χωριάτη, να σου ανέβει στο κρεβάτι», οι Φινλανδοί δεν ανακάλυψαν την πυρίτιδα, απλώς διαπίστωσαν τις αργές και ατελέσφορες αντιδράσεις της ελληνικής ομάδας στην άμυνα και κυρίως τον ευάλωτο χαρακτήρα της στην αντιμετώπιση των φάσεων «ένας εναντίον ενός» και των pick 'n' roll και τις σημάδεψαν καταλλήλως...

Σαν να μην έφτανε αυτό στέρεψαν κιόλας τα επιθετικά αποθέματα, διότι ο επανακάμψας Σπανούλης υπέπεσε σε επτά λάθη (και συν τοις άλλοις είχε 0/6 τρίποντα), ενώ οι παγίδες που έστηναν οι Σκανδιναβοί στο low post και ο τρόπος με τον οποίο έκλειναν τις πάσες στην αδύνατη πλευρά της άμυνας έκαναν την Εθνική να χαραμίζει ευκαιρίες σε (τρία) air ball να χάσει την ισορροπία της και να βγει από το πλάνο της...

Μ' αυτά και μ' αυτά μετά τον Νταγκουντούρο μας πήρε παραμάζωμα και ο Κοπόνεν και αυτή η διαολεμένη η 9η Σεπτεμβρίου τείνει να εξελιχθεί για μεν τους Φινλανδούς σε εθνική εορτή για δε την αφεντιά μας σε ημέρα εθνικής τραγωδίας!

Πηγή: Goal