Και τώρα τι;

Η εθνική ομάδα βρέθηκε από νωρίς στριμωγμένη, όμως ακόμη κρατά την τύχη στα χέρια της. Πέτυχε τον πρώτο της στόχο που ήταν η πρόκριση στην επόμενη φάση (έστω και με το χειρότερο δυνατό ρεκόρ), και από την στιγμή που πήρε το πούλμαν για την Λουμπλιάνα και όχι το... αεροπλάνο για την Αθήνα, μπορεί ακόμη να ελπίζει βάσιμα. Ακόμη και στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου. Δεν έχασε ακόμη, δηλαδή, κάποιο do or die παιχνίδι, ούτε έκανε κάποιο λάθος που δεν διορθώνεται.

Αυτά είναι τα αδιαμφισβήτητα δεδομένα. Το ανησυχητικό ζήτημα βεβαίως είναι η αστάθεια και τα σκαμπανεβάσματα στην απόδοση της γαλανόλευκης, η οποία παρά τις μεγάλες δυνατότητες που αποδεδειγμένα έχει, δεν δείχνει να βαδίζει με σταθερά βήματα. Πρόβλημα, που αν δεν λυθεί από εδώ και πέρα είναι πολύ πιθανό να αποδειχτεί καταστροφικό.

O Τρινκιέρι είναι ένας καλός και σύγχρονος προπονητής, ο οποίος όμως έχει αναλάβει για πρώτη φορά στην καριέρα του ένα μέγεθος μεγαλύτερο από τον ίδιο. Έτσι κι αλλιώς το να καθοδηγείς μια εθνική ομάδα (και μάλιστα με τεράστια παράδοση στο μπάσκετ) είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα από το να κρατάς το τιμόνι ενός συλλόγου. Τρανή απόδειξη το γεγονός, ότι προπονητές χωρίς ιδιαίτερες περγαμηνές έχουν κατά καιρούς πετύχει σπουδαίες διοργανώσεις όπου μετέχουν αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα. Και ο λόγος είναι ότι σε τέτοιες περιπτώσεις τα καταφέρνουν όσοι τεχνικοί αποδεικνύονται καλύτεροι διαχειριστές και ψυχολόγοι.

Η εθνική διαθέτει στις τάξεις και παίκτες με ηγετικά χαρακτηριστικά και παίκτες με εμπειρία και παίκτες που έχουν μάθει να κερδίζουν, αλλά και παίκτες με ταλέντο και φιλοδοξία. Όλοι μαζί κι ο καθένας ξεχωριστά έχουν τα στοιχεία που απαιτούνται για να πετύχουν σε αυτό το Ευρωμπάσκετ. Ο ρόλος του Ιταλού λοιπόν θα πρέπει να είναι συγκεκριμένος και όσο το δυνατόν πιο διακριτικός. Ο Τρινκιέρι οφείλει να διαχειριστεί έξυπνα το ρόστερ, να ετοιμάσει ψυχολογικά την ομάδα και κυρίως να κατανοήσει ότι δεν χρειάζεται να αλλάξει τα πάντα για να αφήσει το στίγμα του.

Σε αυτή την καμπή του τουρνουά οι παλιοί Σπανούλης, Ζήσης, Φώτσης, πρέπει να βγουν μπροστά και να δώσουν το σύνθημα της αντεπίθεσης. Έχουν χρέος να δείξουν τον δρόμο τόσο στον Τρινκιέρι, όσο και στους συμπαίκτες τους. Αυτοί πρέπει να πάρουν από το χέρι τον Ιταλό, να τον βάλουν στο... νόημα και να τον κάνουν "ένα" με την υπόλοιπη ομάδα. Κι εκείνος όμως υποχρεούται να αποδειχτεί άριστος δέκτης. Να τους ακούσει, να καταλάβει το πνεύμα και την δομή της συγκεκριμένης ομάδας και με τις γνώσεις που έχει να την οδηγήσει με ασφάλεια από τον δρόμο που τόσα χρόνια ξέρει και βαδίζει. Μια, δύο στραβοτιμονιές διορθώνονται, αρκεί να είσαι στη σωστή κατεύθυνση...