Νενικήκαμεν ρε μάγκες!

Ε, λοιπόν, οι μάγκες πήγαν όντως γερά. Τόσο γερά όσο ποτέ άλλοτε σε αυτά τα εντεκάμισι χρόνια που πέρασαν από εκείνη τη στοιχειωμένη νύχτα στο Περιστέρι: ήταν 26 Ιανουαρίου του 2002, η Εθνική νικούσε τους Ισπανούς με 86-73 και έμπαινε σε ένα βαθύ θεοσκότεινο τούνελ από το οποίο εδέησε να βγει χθες το βράδυ!

Πλάκα πλάκα και για συνδέσω την ιστορική νίκη με τα προηγούμενα, όντως η 12η Σεπτεμβρίου μας πάει: το 490 προ Χριστού νικήσαμε τους Πέρσες στον Μαραθώνα και χθες κάποιος αλαφιασμένος αλλά όχι ξεψυχισμένος οπλίτης (που δεν έχει καμιά σημασία εάν τον έλεγαν Φειδιππίδη, Ευκλή, Βασίλη, Γιάννη, Γιώργο ή Μάικ) φώναξε το δικό του «Νενικήκαμεν»!

Επιθυμώντας σφόδρα να χαμηλώσει τους τόνους και να βάλει τα πράγματα στη σωστή διάστασή τους, ο Τρινκιέρι είπεν και ελάλησεν πως «αυτή η νίκη δεν είναι ιστορική, διότι τέτοιες είναι μονάχα οι νίκες στο τέλος μιας διοργάνωσης». Παραδέχθηκε βεβαίως ότι ιστορικός είναι ο αντίπαλος, αλλά με τη λογική του σκωτσέζικου ντους που είναι απαραίτητο, παραμέρισε τη χαρά και την υπερηφάνεια του και μας προσγείωσε στην πραγματικότητα...

«Παιδιά, μην τρελαίνεστε. Είμαστε ακόμη ουραγοί του ομίλου και δεν έχουμε ξεφύγει από την Κόλαση»!

Αυτό το 79-75 μοιάζει βγαλμένο από μια τρισδιάστατη ταινία καθότι εξαγνίζει το παρελθόν, εξασφαλίζει το παρόν και δεν εξαφανίζει το μέλλον. Η Εθνική έβγαλε τα απωθημένα της και κατήγαγε τη νίκη, αλλά δεν προκρίθηκε ακόμη. Εάν στον αντίποδα γνώριζε τη (συνήθη) ήττα από τους Ισπανούς, πάλι δεν θα έβγαινε νοκ άουτ: απομένουν άλλοι δυο αγώνες (ο αυριανός με τη Σλοβενία και ο δευτεριάτικος με την Κροατία), τα σενάρια ποικίλλουν και συν τοις άλλοις το τουρνουά βρίσκεται ακόμη στη μέση!

Οι Γάλλοι, σε τέτοιες περιπτώσεις, λένε «chapeau» και το (χαροκαμένο από τους Ισπανούς) ελληνικό μπασκετικό έθνος οφείλει κι αυτό να βγάλει το καπέλο στην εθνική ομάδα: στον Τρινκιέρι και σε όλους τους παίκτες, αυτούς τους δώδεκα Ι-Σπανούληδες! Ούτως ή άλλως ο Βασίλης τους είχε πελάτες του με τον Ολυμπιακό (στον ημιτελικό της Κωνσταντινούπολης και στον τελικό του Λονδίνου) χωρίς μάλιστα να κάνει προτιμήσεις σε Καταλανούς και Καστιγιάνους, αλλά χθες τους περιέλαβε σε εθνικό επίπεδο και σε εθνικό δίκτυο!

Vassilis Spa(i)noulis, όπως μου φώναξε με τη λήξη του ματς ο φίλος Αρνό Λεκόντ από τη γαλλική «L' Equipe»!

Προχθές το μεσημέρι, στη συνέντευξη Τύπου, ο προπονητής είχε δώσει την πεμπτουσία των εντολών του σε ένα σύνθημα: «Παλέψτε»! Η λέξη έφτανε και περίσσευε κιόλας, διότι χθες το βράδυ σε έναν αγώνα ζωτικής σημασίας οι παίκτες κατέθεσαν (πέρα από το μυαλό) την καρδιά και τα υπόλοιπα ζωτικά όργανα, συμπεριλαμβανομένων και των αχαμνών τους! Και μόνο το γεγονός ότι η ομάδα που έκανε μέχρι τώρα 14.8 λάθη σε κάθε αγώνα, χθες τα περιόρισε στα 6 (ενώ μονάχος του ο Μαρκ Γκασόλ είχε 5 από τα 17 των Ισπανών) φτάνει και περισσεύει ως τεκμήριον... αθωότητος!

Και να 'ταν μόνο αυτό; Στο Κόπερ η ομάδα (ήταν ή απλώς φάνηκε) soft, αλλά χθες οι παίκτες βούταγαν κάτω για κάθε (χαμένη) μπάλα, όρμαγαν σε όλες τις φάσεις σαν να 'ταν οι τελευταίες της ζωής τους, δάγκωναν καρωτίδες! Πέρα από την εξορθολογισμένη τακτική, το rotation των παικτών, την αποφασιστικότητα, το καθαρό μυαλό και την προσήλωση που έδειξαν όλοι, η ομάδα κατάφερε να επιζήσει ενός πανίσχυρου αντιπάλου, του στοιχειωμένου παρελθόντος και των κακών φάσεών της στο ματς για έναν και μοναδικό λόγο, που τον μαρτύρησε κιόλας (όχι κάποιος δικός μας, αλλά) ένας αντίπαλος, ο Βίκτορ Κλαβέρ: «Φάνηκε ότι ήθελαν πάρα πολύ να νικήσουν»!

Συνήθως εγώ γελάω με αυτή την κουβέντα, κυρίως όταν την ξεστομίζουν οι φερόμενοι να το θέλουν περισσότερο, αλλά χθες πράγματι η επιθυμία της νίκης και της σωτηρίας των ψυχών ημών θα έριχνε όχι απλώς την Ισπανία, αλλά ακόμη και τη μικτή κόσμου!

Κάποια στιγμή σιώπησε ο Σπανούλης και (μετά το «α λα Λονδίνο» κρεσέντο του) έκανε περίπου 15 λεπτά να ξανασυνδεθεί με το καλάθι. Με οχήματα την ικανότητα του Ρούμπιο να «σπάει» τα σκριν εν τη γενέσει των pick 'n' roll, την εκτελεστική ευχέρεια του Φερνάντεθ και την κυριαρχική παρουσία του Γκασόλ στη ρακέτα οι Ισπανοί κάλυψαν το 40-34, πέρασαν με 60-52, αλλά οι Ελληνες toreros δεν ήταν διατεθειμένοι να παραδοθούν και με ένα σάλτο μορτάλε ξανάπιασαν τον ταύρο από τα κέρατα και τότε ήταν που όλη η αρένα έκανε βαθιά υπόκλιση...

Πηγή: Goal