Βρείτε γιατί αποτύχαμε πάλι

Αποτύχαμε. Οσο κι αν κρυβόμασταν πίσω από το δάκτυλό μας ότι δεν ήμασταν φαβορί με αυτό το υλικό, όσο κι αν πολύ λογικά οι αντίπαλοι μας βάφτιζαν πρωταγωνιστές κι εμείς σωστά κρατούσαμε μετριοπαθή στάση, δεν σημαίνει ότι η Εθνική δεν είχε δυνατότητες, τα φόντα, να τερματίσει μέσα στην τετράδα.

Τελικά σε αυτό το τουρνουά το μόνο που καταφέραμε ήταν να βγάλουμε στο παρκέ τον κακό μας εαυτό Εξάλλου μόνο από αυτόν κινδυνεύαμε... Τι φταίει; Σε αυτό το ερώτημα οφείλουν να απαντήσουν οι καθ' ύλην αρμόδιοι. Η ομοσπονδία, το προπονητικό τιμ και οι παίκτες Αυτοί κια μόνο αυτοί...

Γύρω, γύρω θα ακουστούν διάφορα. Η ανάλυση για την ανάλυση των διαφόρων ειδικών έχει αναγορευθεί σε εθνικό σπορ. Ο καθένας θα πει αυτό που έχει στο κεφάλι του, άλλοι θα αρχίσουν τα αναθέματα, άλλοι να δακτυλοδείχνουν.

Αλλά έτσι δεν πρόκειται να βγάλουμε άκρη. Η σύνθεση είνια το ζητούμενο αυτές τις κρίσιμες στιγμές και όχι η ...αποσύνθεση με συζητήσεις φιλολογικού μπασκετικού περιεχομένου. Φταίει ο Τρινκιέρι, έτσι απλά δεν γίνεται. Άλλο σημαντικό μερίδιο ευθυνών στον κόουτς και άλλο αποκλειστικός υπέυθυνος. Φταίει ότι χάσαμε από την Ιταλία στο Κόπερ ή ότι το κακό ξεκίνησε από την απρόσμενη ήττα από την Φινλανδία. Ολα αυτά συνέβησαν αλλά είναι καλό να βρούμε την αιτία που μας οδήγησε σε αυτά γιατί αν είναι να τα συζητάμε για να τα συζητάμε, για να τσακωνόμαστε ή για να εκτονωθούμε, μικρή σημασία θα έχει για την επόμενη μέρα της Εθνικής.

Να ψάξουμε, λοιπόν, να βρούμε γιατί δεν λειτουργήσαμε σαν ομάδα. Γιατί μόνο σαν ομάδα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε τις όποιες αντιξοότητες, τα όποια απρόβλεπτα παρουσιάστηκαν στο δρόμο μας(τραυματισμοί , μικροτραυματισμοί , άσχημες βραδιές παικτών πρωταγωνιστών κ.α), όλα τα δύσκολα, που μας έβαλαν οι αντίπαλοι στο παρκέ.

Είναι το δεύτερο, θέλετε να το πούμε στραπάτσο, στραπάτσο, της Εθνικής μέσα σε ένα χρόνο και δύο μήνες. Κάτι δεν πάει καλά. Γιατί κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι το υλικό υπάρχει και μάλιστα ότι αναφερόμαστε σε υλικό υψηλών προδιαγραφών. Δεν το λέμε εμείς για να νιώθουμε υπερήφανοι ή επειδή μας αρέσει να βαυκαλιζόμαστε. Το έλεγαν οι ίδιοι οι αντίπαλοί μας, στίς αντικειμενικές τους προσεγγίσεις σχετικά με το τουρνουά ότι είμαστε ομάδα με παίκτες προσωπικότητες, παίκτες με παραστάσεις, ικανοί να φτάσουμε ψηλά. Αλλά δεν καταφέραμε να πετάξουμε!!!

Δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία το γεγονός ότι μας έλειπαν ένας - δύο παίκτες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην αμυντική λειτουργία και ιδιαίτερα στην άμυνα 1 εναντίον 1. Με αυτή τη λογική κι άλλες ομάδες δεν έχουν αυτόν τον παίκτη,ή ακόμα καi αν τον έχουν σίγουρα η αξία του δεν πλησιάζει τους δικούς μας απόντες αλλά συνεχίζουν στο τουρνουα. Γιατί; Γιατί λειτουργούν στο παρκέ σαν ομάδα.

Αυτό θα πρέπει να καθίσουμε να συζητήσουμε, ψύχραιμα, χωρίς κραυγές και άκαρπους ισχυρισμούς. Πώς δηλαδή αυτή η ομάδα με τα τόσα προσόντα σε ατομικό επίπεδο δεν μπόρεσε να δώσει απαντήσεις σαν σύνολο στις κρίσιμες στιγμές ενός τουρνουά. Με αποτέλεσμα να αποδειχθεί διπρόσωπη και τελικά να ακυρώσει τις φιλοδοξίες που η ίδια η λογική γι αυτή την ομάδα επέβαλλε.

Εμπρός λοιπόν ας καθίσουμε νηφάλια να λύσουμε τον γρίφο. Μόνο έτσι η επόμενη μέρα θα είναι και πάλι ηλιόλουστη.