Του Νίκου Ζέρβα. 

Η… παλικαρίσια ήττα από την Κροατία έβαλε οριστικά «ταφόπλακα» στα όνειρά μας, που είχαν αρχίσει να ξεθωριάζουν από τις τελευταίες ημέρες της παραμονής στο Κόπερ. Η «πληγή» μεγάλη και ο… κόμπος στην καρδιά, σφικτός. Η μοίρα παραλίγο να μας παίξει ένα ακόμα τρελό παιχνίδι σε αυτή τη διοργάνωση, αφού αν είχαμε νικήσει την Κροατία, θα μας πέταγε εκτός προημιτελικών η Φινλανδία, που επικράτησε των αδιάφορων Σλοβένων. Καλύτερα έτσι. Μας έμεινε ως τελευταία εικόνα, η τιτάνια προσπάθεια πέντε-έξι παικτών –τόσους έβαλε ο Τρινκιέρι στις παρατάσεις- στο ματς με την ομάδα του Ρέπεσα και η ελπίδα που αφήνει ολοζώντανη η αυταπάρνηση του ανυπέρβλητου Νίκου Ζήση και η επιμονή του Βασίλη Σπανούλη να υπηρετεί την Εθνική, μέχρι να… γεράσει και να σταματούν να τον καλούν.

Την Τρίτη το βράδυ η αποστολή της Εθνικής θα είναι στην Αθήνα και πλέον αρχίζει ο καταμερισμός των ευθυνών. Τα ερωτήματα για το πριν, τη διάρκεια και το μετά είναι πολλά και «καυτά». Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ως είθισται φέρνει το… κεφάλι του προπονητή κάτω από την… γκιλοτίνα. Φταίει ο Αντρέα Τρινκιέρι για το μεγάλο κάζο; Ασφαλώς. Για απλούς και ευδιάκριτους λόγους. Πρώτιστος για την επιλογή του να πάμε στην Σλοβενία με τρία γκαρντ, επτά (!) φόργουορντ, έναν σέντερ και τον άπειρο και άγουρο Καββαδά, τον οποίο μάλιστα δεν χρησιμοποίησε όσο θα έπρεπε, για να δικαιολογήσει την επιλογή του. Αν ο ιταλός παρουσίαζε μία ομάδα με σαφές πλάνο, πλήρη συνείδηση αυτού που θέλει να παίξει και του έβγαιναν αυτά που είχε στο μυαλό του, θα ήταν άξιος συγχαρητηρίων, ακόμα και με αυτή τη σύνθεση. Δεν τα κατάφερε όμως, αφού η διαχείριση του υλικού ήταν κάκιστη. Μέσα από το τουρνουά λόγω των χειρισμών του «έχασε» σταδιακά παίκτες -Φώτσης, Πρίντεζης, Περπέρογλου-, ενώ χρησιμοποίησε ανεξήγητα λιγότερο απ’ ότι έπρεπε, τον Μπουρούση. 

Μπορεί στους παίκτες σωστά να καταλογίζεται η αδυναμία στην προσωπική άμυνα και την διάθεση για αμυντικό ριμπάουντ, όμως η αντιμετώπιση του πικ εν ρολ είναι εντολή πάγκου. Όπως επίσης η εικόνα που παρουσιάσαμε στις περισσότερες επιθέσεις μας με το σουτ να γίνεται μετά από μία, το πολύ δύο πάσες, φανερώνει έλλειψη συστήματος. Φυσικά και οι παίκτες δεν είναι άμοιροι ευθυνών, αφού δεν χρειάζεται ο… Ομπράντοβιτς για να νικήσεις την Φινλανδία, να το πάρεις λίγο… πατριωτικά στην άμυνα και να κάνεις σωστά box out. Ποιότητα διαθέτουν και μάλιστα σε μπόλικες δόσεις, έχουν προσφέρει και θα προσφέρουν, αλλά με το να βγαίνουν εκτός εξίσωσης ευθυνών, μόνο καλό δεν τους κάνει. Προσπάθησαν και δεν βγήκε. Δεκτό. Είναι οι πρώτοι που στενοχωριούνται για την αποτυχία άλλωστε και ξέρουν καλύτερα από τον καθένα μας τι δεν έκαναν καλά.

Ο Τρινκιέρι αν και άπειρος σε τέτοιο επίπεδο, έχει προσόντα και γνώσεις, ξεκίνησε καλά, αλλά είναι φανερό ότι στην πορεία… μπερδεύτηκε. Του στοίχισαν οι τραυματισμοί, αλλά έδειχνε να μην ξέρει τι ακριβώς έχει στη διάθεσή του, ή τι ήθελε να παρουσιάσει. Η φημολογία ότι κάποιος ή κάποιοι παίκτες του επιβλήθηκαν από ανώτατα στελέχη δεν μπορεί να συζητηθεί βάσιμα, εφόσον ο ίδιος δεν το παραδεχθεί δημόσια. Αν υπάρχει… φωτιά στον καπνό, το φταίξιμό του είναι διπλό. Με μία ωραιότατη παραίτηση, θα είχε δείξει κότσια και προσωπικότητα. Αντ’ αυτού, προσπάθησε να τους ευχαριστήσει όλους και τελικά την… πάτησε.

Το ρεπορτάζ αναφέρει πως πολύ δύσκολα θα μείνει και για δεύτερη διοργάνωση στον πάγκο και εδώ έρχεται το σημαντικότερο σκέλος του τι πήγε και φέτος λάθος. Ο Τρινκιέρι και ο κάθε Τρινκιέρι, δεν παρουσιάστηκε στην Ομοσπονδία λέγοντας «γεια σας, ήρθα, αναλαμβάνω». Κάποιος τον επέλεξε. Και με βάση τις υπάρχουσες λύσεις και τα δείγματα από την Καντού, η επιλογή ήταν μία χαρά. Όμως ενδεχόμενη αποπομπή του με μία και μόνο αποτυχία, θα αποδείξει ότι όλα γίνονται στην τύχη, ή αλλιώς ότι ο πρόεδρος της ΕΟΚ, Γιώργος Βασιλακόπουλος, επιλέγει χωρίς να πιστεύει ιδιαίτερα σε κάποιον. Απλώς ψάχνει… αναλώσιμες λύσεις, που σε περίπτωση αποτυχίας γίνονται εύκολα αποδιοπομπαίοι τράγοι.

Όσο η λειτουργία της ομοσπονδίας θα συνεχίσει χωρίς «φρέσκες» ιδέες, νέους ανθρώπους και θα στηρίζεται σε… συμπάθειες και μονομερής διαταγές, θα φταίει ο προπονητής και οι παίκτες, ακόμα και αν διαθέτουν ταλέντο για μεγάλα πράγματα. Εφόσον αυτοί δεν στηρίζονται στο ακέραιο, δεν μπορεί και να κριθούν με τη μέγιστη αυστηρότητα. Το απλό ερώτημα που τίθεται στην επιλογή ενός ξένου τεχνικού, είναι γιατί να μην πλαισιωθεί από έναν-δύο έμπειρους προπονητές ή από τους δικούς του βοηθούς, που ξέρει και εμπιστεύεται; Ένα ακόμα που λογικά θα μείνει αναπάντητο, είναι το γιατί στις επιτυχίες η διοίκηση καρπώνεται και με το παραπάνω το μερίδιο που της αναλογεί και στις αποτυχίες δεν βγαίνει «μπροστά»;

Η Εθνική ομάδα έχει μέλλον και δεν θα μπορέσουν δύο συνεχόμενες αποτυχίες να την κατατροπώσουν. Αρκεί να γίνει το απαραίτητο ξεκαθάρισμα και η επανεκκίνηση της ενόψει των προσεχών διοργανώσεων να είναι σε όλα τα επίπεδα. Με ψυχραιμία, ειλικρίνεια, αναγνώριση λαθών εκατέρωθεν και γενναίες αποφάσεις. Ακόμα και από ανθρώπους που πρόσφεραν και το ελληνικό μπάσκετ τους χρωστάει πολλά. Η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη, εφόσον αλλάξει τελείως η ρότα στην επιλογή-στήριξη του οποιουδήποτε προπονητή, στον καλύτερο χειρισμό των εσωτερικών θεμάτων και της δημιουργίας αισθήματος σιγουριάς και αυτοπεποίθησης στους διεθνείς. Ειδάλλως, θα βλέπουμε τις ευκαιρίες να πηγαίνουν χαμένες και θα ψάχνουμε... παρηγοριά στις wild card, που αποτελούν βάλσαμο, αλλά όχι γιατρειά στα τραύματα.

Υ.Γ. Κάποιοι πανηγύρισαν με την αποτυχία, για να χαρακτηρίσουν «λίγο» τον Βασίλη Σπανούλη και να μπουν στο βλακώδες… τριπάκι της σύγκρισης με τον έτερο μεγάλο, αλλά απόντα πλέον, Δημήτρη Διαμαντίδη. Η θέα του πρησμένου του ποδιού, που ίσα-ίσα χωρούσε σε παπούτσι, θα τους έκανε να… καταπιούν τη γλώσσα τους. Προσπαθούν με μανία να βάλουν τον οπαδισμό και στην Εθνική, αλλά δεν θα τα καταφέρουν.

Πηγή: sport-fm.gr 

Εθνική Ελλάδας Ευρωμπάσκετ Μπάσκετ SPORTS