Ότι οι Ισπανοί ξέρουν να ανάβουν τις μηχανές την κατάλληλη στιγμή; Ότι το κλειδί ενός Ευρωμπάσκετ είναι να κερδίζεις τα σωστά παιχνίδια και να διδάσκεσαι από τις ανώδυνες ήττες; Ότι ο Ντούσαν Ιβκοβιτς θα γεράσει πριν την ώρα του; Ότι τα παλιόπαιδα της Ισπανίας θα κάνουν ήρωα έναν ακόμη προπονητή από το μεσαίο ράφι; Χάσαμε την ευκαιρία της δεκαετίας, αυτό αποφασίζω να σχολιάσω.

Η Σερβία, που συχνά προκαλεί δέος με το μπλε («πλάβι») της φανέλας της και με το πρόσωπο-τοτέμ που έχει στον πάγκο της, είναι στην πραγματικότητα μια ασήμαντη ομαδούλα, ίσως η χειρότερη από τις 8 που πέρασαν στα προημιτελικά. Η Κροατία, που έχει το καλύτερο ρεκόρ απ'όλους στο Ευρωμπάσκετ (7-1, με σερί 7 νικών), κόντεψε να χάσει από το φάντασμα της αποδεκατισμένης Εθνικής μας, σε αγώνα μάλιστα όπου το κίνητρό της ήταν τεράστιο. Την Ιταλία κοντέψαμε να την κερδίσουμε χωρίς τον Σπανούλη. Η Ουκρανία είναι η Ουκρανία, κομπάρσος του ευρωπαϊκού μπάσκετ εκ γενετής.

Η Σλοβενία έχασε από Πολωνούς, Φινλανδούς και Κροάτες, ενώ νίκησε στο «αμήν» Τσέχους και Γεωργιανούς. Η Λιθουανία κόντεψε να αποκλειστεί από τους Βόσνιους, ενώ της αρκούσε ήττα με διαφορά 9 πόντων. Η Γαλλία έγινε έρμαιο στα χέρια όχι μόνο των Σέρβων, αλλά και των Γερμανών. Η δε Ισπανία, πρώτο φαβορί για το χρυσό μετάλλιο, ηττήθηκε τρεις φορές σε ισάριθμα «κλειστά» ματς, από Σλοβενία, Ελλάδα, Ιταλία. Τα πιτσιρίκια του Ιβκοβιτς, πάντως, τα πίεσε μέχρι ασφυξίας. Τους δικούς μας περιφερειακούς, τους τόσο ευάλωτους, τους άφησε να κάνουν το παιχνίδι της. Λες και είχε βάλει στοίχημα να περάσει στα προημιτελικά με όσο περισσότερες ήττες γινόταν, ώστε να ρίξει στάχτη στα μάτια όσων την αμφισβητούν...

Οποιοι και αν μοιραστούν το βάθρο με την -κατά τη γνώμη μου ακλόνητη- Ισπανία, δεν θα θεωρηθεί έκπληξη. Βάσει του προγράμματος, άλλωστε, θα παίξει στον τελικό ένας από τους τέσσερις μονομάχους της Τετάρτης: Ιταλία-Λιθουανία, Κροατία-Ουκρανία. Φαβορί από αυτό το κουαρτέτο θεωρώ τους Λιθουανούς, αλλά .στηρίζω Ιταλούς. Η επιστροφή των «ατζούρι» ήταν η χαρμόσυνη είδηση αυτής της διοργάνωσης. Αν είχαν και 1-2 παίκτες ρακέτας, έστω ημίψηλους σαν τον Μπαρνιάνι ή και τον Γκαλινάρι, θα έβαζε στο στόχαστρό της ακόμα και το χρυσό μετάλλιο. Αυτοί οι δύο, βέβαια, γνήσια «αμερικανάκια», είναι ικανοί να μετατρέψουν μια ευρωπαϊκή ομάδα σε παιδική χαρά και να στείλουν τον Σιμόνε Πιανιτζάνι στο τρελάδικο.

Ελπίζω μόνο να μείνει στην 8η θέση του Ευρωμπάσκετ, εκτός Παγκοσμίου δηλαδή, ομάδα που υστερεί σε παράδοση, φιλοδοξία και παρασκηνιακή δύναμη. Ειδάλλως, θα αποκτήσουμε έναν ακόμη ισχυρό ανταγωνιστή (μετά τις Ρωσία, Τουρκία, Κίνα, Βραζιλία) για τις πολυσυζητημένες wild cards του Μουντομπάσκετ. Μία Σερβία θα χτυπήσει την πόρτα της FIBA με σαφώς περισσότερη δύναμη απ'ό,τι μία Ουκρανία ή Κροατία ή και Σλοβενία.

Πηγή: novasports.gr 

Ευρωμπάσκετ Διεθνή Μπάσκετ SPORTS