Η επίσημη ...διασκορπισμένη!

Ολα τα χρόνια (σε δύο διαφορετικές περιόδους μάλιστα) που ο Παναγιώτης Γιαννάκης καθόταν στον πάγκο της Εθνικής, μας ζάλιζε τον έρωτα με τρεις αποφθεγματικές κουβέντες...

...και επειδή τις έλεγε νυχθημερόν, δεν θα τις ξεχάσω ποτέ!

Η πρώτη ήταν ότι πρέπει (κατά παράφραση του «βήμα βήμα») να προχωράμε μπάλα-μπάλα, εννοώντας ότι οι παίκτες πρέπει να ασχολούνται με κάθε φάση ξεχωριστά, διότι εάν βλέπουν το δάσος, θα φάνε τα μούτρα τους πάνω στο δέντρο!

Η δεύτερη είχε να κάνει με την αμοιβαία εμπιστοσύνη που πρέπει να διέπει τη γενικότερη λειτουργία μιας, με αποτέλεσμα να διακηρύσσει ο «δράκος» -και μάλιστα να το γράφει στον πίνακα των αποδυτηρίων- ότι «το σημαντικότερο δεν είναι να σε αγαπούν, αλλά να σε εμπιστεύονται»!

Το τρίτο δεν ξέρω εάν είναι το καλύτερο, σίγουρα πάντως γίνεται επίκαιρο, διότι πριν από κάθε αποστολή ο Γιαννάκης οροθετούσε τον στόχο «ανεξαρτήτως του αποτελέσματος να γυρίσουμε πιο ομάδα και πιο φίλοι απ' όσο ήμασταν όταν φεύγαμε»...

...και αυτό φοβάμαι πως δεν επιτεύχθηκε στην προκειμένη περίπτωση!

Ισως δεν αποτελεί το μείζον, αλλά, διάβολε, η εικόνα μιας ομάδας που επιστρέφει σε τρεις διαφορετικές δόσεις δεν είναι η πιο κολακευτική, ούτε βεβαίως η πιο ενθαρρυντική για το μέλλον!

Πρώτος απ' όλους έφυγε ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης και μάλιστα μεσούντος του τουρνουά: ο φόργουορντ του Παναθηναϊκού αποχώρησε μετά τον τραυματισμό του (προφανώς για να συνεχίσει την αποθεραπεία του στην Αθήνα) και άφησε την ομάδα με έντεκα παίκτες...

Ηλπιζα κι εγώ ο καψερός πως το ίδιο βράδυ θα νικήσουμε τη Σλοβενία στο καμίνι της «Stozice Arena» για να χρησιμοποιήσω τον ταιριαστό για την ευκταία περίπτωση (κινηματογραφικό) τίτλο «Η μεγάλη απόδραση των 11», αλλά τζίφος!

Οχι μόνο δεν νικήσαμε τη Σλοβενία (και εν συνεχεία την Κροατία), αλλά τραυματίστηκε και ο Παπανικολάου, οπότε η Εθνική έμεινε με δέκα παίκτες και η υπόθεση άρχισε να θυμίζει το μυθιστόρημα «Ten Little Indians» της Αγκαθα Κρίστι, όπου δολοφονούνται ο ένας μετά τον άλλον οι καλεσμένοι του (μυστηριώδους) οικοδεσπότη...

Σέβομαι την αγωνία του Λουκά (και του Παναθηναϊκού) για να αποθεραπευθεί το συντομότερο δυνατό, αλλά βλέποντας όλες αυτές τις μέρες τον Χάνο Μότολα όχι μόνο να είναι παρών στον πάγκο, αλλά να φοράει κιόλας τη στολή του και να βγαίνει κουτσαίνοντας στο γήπεδο για την παρουσίαση και την ανάκρουση των εθνικών ύμνων, αναρωτιέμαι το προφανές για τον πρώην παίκτη του Αρη...

Στο πηγάδι κατούρησε ο αρχηγός των Φινλανδών;

Πάλι καλά, δηλαδή, που και ο Τσάβι Πασκουάλ δεν τηλεφώνησε στον Παπανικολάου για να του ζητήσει να ανέβει στο πρώτο αεροπλάνο και να γυρίσει στη Βαρκελώνη για να μη χάνει χρόνο στη Λιουμπλιάνα...

Η Εθνική απεκλείσθη μετά πολλών επαίνων, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος έφυγε από το γήπεδο προτού καν ολοκληρωθεί το θρίλερ με την Κροατία (για να μη χάσει την πτήση προς τη Βιέννη), το ίδιο βράδυ ο Σπανούλης βγήκε για φαγητό με τον Πάρκερ, τα στόματα στην ομάδα παρέμεναν ερμητικά κλειστά, οι φήμες για πιθανές αποχωρήσεις (ενός ή δύο παικτών) εξακολουθούν να υφέρπουν...

...και όπως έλεγε και ο τίτλος της παλιάς αμερικανικής κωμωδίας με πρωταγωνιστές τον Αλεκ Γκίνες και τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, (που συνήθιζε να τον επικαλείται για τα ελληνικά μπασκετικά δρώμενα ο πάντοτε δηκτικός Βασίλης Γκούμας) «situation hopeless, but not serious»!

Οντως, δεν μπορεί να είναι σοβαρή η κατάσταση σε μια ομάδα, η οποία μετά από ένα μεγάλο φιάσκο επιστρέφει στην πατρίδα της σαν σκορποχώρι!

Εμειναν που έμειναν έντεκα μετά την αποχώρηση του Μαυροκεφαλίδη, προχθές στην Αθήνα γύρισαν μαζί οι οκτώ, ενώ οι υπόλοιποι τρεις ταξίδεψαν με άλλες πτήσεις!

Ο Ζήσης και ο Περπέρογλου άφησαν την ομάδα για να συνοδεύσουν τις γυναίκες και τα παιδιά τους που είχαν έλθει στη Σλοβενία για να τους συμπαρασταθούν, ενώ ο Σπανούλης έφυγε με προορισμό το Παρίσι, όπου τον περίμενε η δική του σύζυγος για να περάσουν ένα τριήμερο προτού ενσωματωθεί στον Ολυμπιακό...

Α, για να μην το ξεχάσω: επειδή είμαι παλιά καραβάνα κι έχω ζήσει από κοντά όλα τα φιάσκα της τελευταίας τριακονταετίας, θέλω να πιστεύω πως οι μετασεισμοί από το τωρινό θα είναι μικρότεροι και δεν θα κάνουν την ομάδα μαλλιά κουβάρια, όπως συνέβη στο παρελθόν...

Τουθόπερ, η μεγάλη πρόκληση για την Εθνική δεν είναι τόσο το να λάβει το wild card για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 και να εξασφαλίσει ομαλώς και ανωδύνως τη συμμετοχή της (και) στο Ευρωμπάσκετ του 2015, αλλά να διαχειριστεί την κρίση, που ασφαλώς ξεφεύγει από τα αγωνιστικά ζητήματα και γι' αυτό προκαλεί μεγαλύτερη ανησυχία...

Μπορεί να υπερβάλλω, αλλά το ότι ο Σπανούλης, ο Ζήσης και ο Περπέρογλου έφυγαν μόνοι τους εμένα μου βγάζει μια κρίση που είναι δομική, θεσμική και αξιακή...

...διότι (για να μην ξεχνιέμαι κιόλας σε σχέση με το τσιτάτο του Γιαννάκη) δεν ξέρω εάν τα μέλη της ομάδας γύρισαν λιγότερο φίλοι απ' όσο ήταν όταν έφυγαν, αλλά σίγουρα δεν γύρισαν μαζί!

Πηγή: Goal