Ραντεβού με τη Σοφία

Τη Σοφία φαίνεται ότι τη χάσαμε. Το κακό μας το κεφάλι έχουμε να χτυπάμε για όσα έπαθε η Εθνική στο Ευρωμπάσκετ και κανέναν άλλο. Δεν μας φταίει ούτε η ατυχία, ούτε η διαιτησία, ούτε η άτιμη κενωνία. Γνωρίζαμε καλά το μυστικό της επιτυχίας, το είχαμε ράψει στο κοστούμι μας, αλλά αλλάξαμε κοστούμι την πιο κρίσιμη στιγμή.



Το ομαδικό πνεύμα, η σκληράδα, η αυτοσυγκέντρωση, η προσήλωση στην αποστολή, ξεχάστηκαν πίσω στην Αθήνα και στα dvd της εποχής του Παναγιώτη Γιαννάκη. Η Εθνική των τελευταίων ετών, και ιδίως η Εθνική του Αντρέα Τρινκιέρι, είναι μια ομάδα μαλθακή, αργή, ατσαλάκωτη και χορτάτη. Τα νύχια της είναι κομμένα σε στυλ μανικιούρ, το μάτι της δεν γυαλίζει πια.



Θα μπορούσαμε ίσως να μπαλώσουμε τις αδυναμίες με την παρουσία ενός δικού μας προπονητή, που πιστεύει στις αρχές της ελληνικής σχολής και ξέρει σαν την τσέπη του τον τρόπο σκέψης των παικτών του. Και όμως, εμείς αναθέσαμε τη βιτρίνα μας σε έναν τεχνικό αξιόλογο μεν, ωστόσο άπειρο και αμέτοχο αυτών των αρχών, εκπρόσωπο μίας φιλοσοφίας που έχει την τελευταία 20ετία φαλιρίσει.

Eχουμε, όμως, αγάπη. Και πίστη και ελπίδα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ξεμένω μελαγχολικός πίσω, ανταποκριτής σε μία διοργάνωση δίχως ελληνική συμμετοχή. Συνέβη επίσης το 2010, αλλά και ακόμα πιο παλιά, στα διαδοχικά Ευρωμπάσκετ του 1999 και του 2001. Μετά την Ντιζόν, ο ουρανός έμοιαζε γκρίζος. Μετά την Αττάλεια, κατάμαυρος. Στην Ιντιανάπολις δεν πήγαμε καθόλου.

«ΤελειΩσαμε», λέγαμε, στις αναπόφευκτες κρίσεις απαισιοδοξίας. Ο Παπαλουκάς, ο Φώτσης και ο Ντικούδης ήταν ακόμα πρωτόπειροι, ο Διαμαντίδης απαρατήρητος, ο Σπανούλης με τον Ζήση μειράκια. «Οι χρυσοί Εφηβοι του '95 θα μείνουν αιώνια ταλέντα», μεμψιμοιρούσαμε. «Δεν θα ξαναζήσουμε τα μεγαλεία του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φασούλα και του Φάνη.

Και όμως, τέσσερα χρόνια μετά πίναμε ξανά σαμπάνιες, στο όνομα των νέων θεών του ελληνικού μπάσκετ. Οι σημερινοί 30άρηδες έχουν ακόμα καύσιμο στο ρεζερβουάρ, ενώ η γενιά των Μάντζαρη, Σλούκα, Παπανικολάου, Γιάνκοβιτς, Παππά, Καββαδά έχει ήδη διαβεί το κατώφλι της Εθνικής Ανδρών και ετοιμάζεται να παραλάβει τη σκυτάλη από το 2015.

Πίσω της έρχεται μία μικρή στρατιά προικισμένων, με σημαιοφόρο τον Αντετοκούνμπο και παραστάτες τους Μποχωρίδη, Παπαπέτρου, Λαρεντζάκη, Αγραβάνη, Χαραλαμπόπουλο, Διαμαντάκο, Παπαγιάννη. Από αυτά τα πιτσιρίκια μπορεί να ξεπηδήσει ο νέος Διαμαντίδης, ο επόμενος Παπαλουκάς, ο συνεχιστής του Σπανούλη ή του Φώτση. Ή ο πρώτος Αντετοκούνμπο. Αρκεί να μην ξεχάσουν ποτέ το ραντεβού με τη Σοφία.

Η χθεσινή Λιουμπλιάνα ξημέρωσε βροχερή, σαν να ήθελε να αποχαιρετήσει με δάκρυα την Εθνική που αποχωρούσε φορτωμένη με απρόσμενη αποτυχία. Μετά το μεσημέρι, όμως, βγήκε ο ήλιος και ζέστανε όσους μείναμε πίσω. Το Βελιγράδι, ξέρετε, δεν είναι και τόσο μακριά από εδώ. Μια σαμπάνια δρόμος.

Πηγή: sday.gr