Από το Ευρωμπάσκετ που ολοκληρώθηκε το βράδυ της Κυριακής, μία σκηνή θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου. Το αντιαθλητικό φάουλ του Ντιό στον Γιουλ. Εκεί άλλαξε η ιστορία του Ευρωμπάσκετ κατά την άποψή μου. Αλλά επειδή έχουμε ξανασυζητήσει για αυτό, ας το προεκτείνουμε λίγο. Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι η σκληρότητα του φάουλ που έκανε ο Γάλλος στον Γιουλ, ήταν εντολή προπονητή; Το πάθος που είχαν οι τρικολόρ στο δεύτερο ημίχρονο, ήταν προϊόν οδηγιών του κατά τ' άλλα συμπαθέστατου Βινσέν Κολέ; Αυτού που για να μην ξεχνιόμαστε, τα προηγούμενα χρόνια ήταν άμπαλος και αστοιχείωτος, ενώ πλέον, επειδή κατέκτησε το τρόπαιο, ή επειδή τον αποθέωσε ο Πάρκερ στον επίλογό του στο Ευρωμπάσκετ, έγινε εξαιρετικός κόουτς.

Προφανώς και όχι! Σε κάθε περίπτωση, ο εκάστοτε προπονητής γίνεται το εύκολο θύμα. Διότι είναι αναλώσιμος. Ως γνωστόν σε καμία ομάδα δε γίνεται να αλλάξουν 12 (παίκτες). Είναι πιο απλό και πιο εύκολο να αλλάξει ο ένας (προπονητής). Αυτή η πρακτική λειτουργική συνήθεια που ακολουθούν όλες οι ομάδες του κόσμου (και σε πολλές περιπτώσεις ως μέθοδο διευκόλυνσης για την επίτευξη αλλαγής κλίματος), έχει δημιουργήσει μία στρεβλή εικόνα στον απλό παρατηρητή-φίλαθλο και μία ακόμα πιο στρεβλή στον κρετίνο χούλιγκαν (όχι μόνο του γηπέδου, αλλά και του πληκτρολογίου).

Διάβασε περισσότερα στο gazzetta.gr

 

Τρινκέρι Εθνική Ελλάδας Μπάσκετ SPORTS