Χθες το πρωί, την ώρα που οι λιγοστοί συγγενείς και φίλοι τον αποχαιρετούσαν πετώντας ένα λουλούδι στον ανοικτό τάφο, μια κουβέντα που άκουσα μ' έκανε να σκουπίσω τα δάκρυά μου και να κοντέψω να βάλω τα γέλια...

Κανονικά, αυτήν την κουβέντα θα έπρεπε να την ξεστομίσει (καθότι ανέκαθεν και έως την ύστατη στιγμή μιλούσε δίχως μαλλιά στη γλώσσα) ο ίδιος ο Φίλιππας, αλλά επειδή δεν μπορούσε πια, την πέταξε αντ' αυτού ο σύντροφός του στη δημοσιογραφία και στο... τάβλι, ο Σπύρος Μήτσης!

«Ρε Συρίγο, συγχώρα με, αλλά πάνω στη φούρια μου ξέχασα να φέρω δυο ζάρια και να στα ρίξω, αντί για τα λουλούδια, για να συνεχίσεις κι εκει πάνω να παίζεις τάβλι»!

Χαμογέλασαν με ένοχο τρόπο όσοι άκουσαν τον Μήτση, αλλά είμαι βέβαιος πως ενώ εμείς ντραπήκαμε, ο Φίλιππας θα 'χε αρχίσει να χαχανίζει μόνος του...

...και θα κατέληγε σε εκείνη την παροιμιώδη ατάκα του κάθε φορά που (έβλεπε και) περιέγραφε στην τηλεόραση μια φάση η οποία δεν του καθόταν καλά.

Είναι να γελάει κανείς!

Α, για να μην το ξεχάσω: επίτηδες χρησιμοποίησα προηγουμένως την έκφραση «Δίχως μαλλιά στη γλώσσα», διότι αυτός ήταν ο τίτλος της εβδομαδιαίας στήλης του στο «Τρίποντο»...

... και θυμάμαι το βρισίδι που έφαγα όταν (ως αρχισυντάκτης με την αφεντιά του διευθυντή) τόλμησα να του πω ότι δεν μου άρεσε!

Με κοίταξε με εκείνο το μοναδικό ύφος που είχε για να ψαρώνει τους πάντες, με στόλισε καταλλήλως και μέχρι να αποσώσει την κουβέντα του η ρουμπρίκα είχε ήδη γίνει τσίγκος!

Ημουν μειράκιον όταν τον πρωτογνώρισα, μάλιστα φεύγαμε για τους Βαλκανικούς Αγώνες στην Κωνσταντινούπολη και (θυμάμαι πως) με συνόδεψε η μάνα μου μέχρι το σπίτι του στην οδό Σηραγγίου στο Πασαλιμάνι, για να πάμε παρέα στο αεροδρόμιο και να με προσέχει!

Δεν έχω παράπονο: με πρόσεξε και σε εκείνο το ταξίδι και όταν με έβαζε στο κόκκινο Toyota Corolla και μέχρι να καπνίσουμε ένα τσιγάρο, είχαμε φτάσει κιόλας στη Λάρισα για το ντέρμπι ΠΑΟΚ - Αρης και όλα τα χρόνια που δουλέψαμε μαζί στον «Ελεύθερο Τύπο», στην ΕΡΤ, στον Sport FM, στο «Τρίποντο» και αλλαχού!

Τριάντα χρόνια μετά την πρώτη επαγγελματική συνεργασία μας και παρά το γεγονός ότι για μια εποχή σπάσαμε την «μπασκετική μασονία» και πλακωθήκαμε, χθες που ακούμπησα το χέρι μου στο φέρετρο του ψιθύρισα αυτό που είχα πρωτοπεί πριν από 17 χρόνια, στην κηδεία του κουμπάρου του, του Χρήστου Ράπτη...

Στον συχωρεμένο τον πατέρα μου και στη μάνα μου οφείλω το ζην μου, αλλά στον Ράπτη και στον Συρίγο χρωστάω το ευ ζην μου!

Ο Φίλιππας με έβγαλε στο τηλεοπτικό κλαρί το 1985 στην ΕΡΤ και (όπως συνέβη και με ορδές από νεότερους δημοσιογράφους) εκπαιδεύτηκα σκληρά και έφαγα κάμποσα καψώνια...

...ακόμη και δι' ασήμαντον αφορμήν, όπως για παράδειγμα η εμμονή του πως «δεν χρειάζεται να λες στον τηλεθεατή αυτό που βλέπει με τα μάτια του»!

Είχα κάνει το λάθος να πω «άστοχο σουτ» και, ενώ βρισκόμασταν στον αέρα, μου 'ριξε μια σφαλιάρα και είδα τον ουρανό σφοντύλι!

Ο Συρίγος διέθετε μια ολοένα και σπανίζουσα στις μέρες μας ερευνητική φλέβα, είχε κότσια κι άντερα (που δεν του τα έκοψαν εκείνοι που αποπειράθηκαν κάποτε να τον σκοτώσουν ή να τον τρομοκρατήσουν), λανσάρισε και έμεινε πιστός μέχρι την ύστατη στιγμή στο δικό του προσωπικό και αξεπέραστο στυλ, ήταν οξύς, απότομος (ενίοτε και άδικος) στις κρίσεις του και αιρετικός στις απόψεις του, άρθρωνε και έγραφε «Φιλιππικούς], δεν έκανε ρεβεράντζες, δεν επιδίωκε να γίνει συμπαθής...

Ζητώ συγγνώμη για την αθυροστομία μου, αλλά είχε δίκιο ο (συνάδελφός μας) Τάκης Ευσταθίου που τον αποκαλούσε «Μάω», παίρνοντας τις τελευταίες δύο συλλαβές από το ρήμα της γενετησίου πράξεως!

Το μπάσκετ οφείλει αιώνια ευγνωμοσύνη στον «Μουσάτο», διότι ήταν αυτός που το πήρε από τα μονόστηλα των εφημερίδων και από τα σύντομα στιγμιότυπα της «Αθλητικής Κυριακής» και το έβαλε στα σπίτια όλης της Ελλάδας.

Ηταν αυτός που (με αφορμή τα παρακάλια του Πεταλίδη πριν από ένα ματς με τον Παναθηναϊκό, ώστε να εξοικονομήσει λεφτά ο Αρης από τις διαφημιστικές πινακίδες και να πληρώσει τον Γκάλη) καθιέρωσε τις απευθείας μεταδόσεις αγώνων του πρωταθλήματος κάθε Σάββατο στις τέσσερις και τέταρτο...

Ηταν αυτός που εκείνη την άγια νύχτα της 14ης Ιουνίου του 1987 συνήγειρε ολόκληρο τον ελληνισμό με το «η μπάλα στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα» (Καμπούρης), με το «τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά», με το «θέλει προσοχήηηη», με το «Γιοβάισα, σουτ τριών πόντων» και -όταν πια μηδενίστηκε ο χρόνος και ακούστηκε η κόρνα της λήξης- με το υστερόγραφο του έπους...

«Και η μπάλα έξω... Είναι το τέλος»!

Χθες το πρωί ο ίδιος ο Φίλιππας υπέγραψε όπως συνήθιζε με τα αρχικά Φ.Σ το δικό του τέλος και έστω και εάν τα ξέχασε ο (αντίπαλός του στις ομηρικές μάχες της παλιάς «Ελευθεροτυπίας») Μήτσης, κάπου θα βρει δυο ζάρια για να συνεχίσει να παίζει τάβλι και να χαχανίζει!

Πηγή: Goal

Συρίγος Μπάσκετ SPORTS