Παίζω πολύ καλό τάβλι.

Αλλά ΔΕΝ αγαπώ το τάβλι.

Γι’ αυτό φταίει ένας παιδικός μου φίλος, ο Δημήτρης Χατζηβασιλείου, που (είναι ο καλύτερος ταβλαδόρος που’χω γνωρίσει ποτέ) ο οποίος με πίεζε να παίζουμε μέχρι… να κερδίσει.

Δεν φαντάζεστε πόσες παρτίδες έχω παίξει που ξεκινήσαμε «στα επτά» και καταλήξαμε στο 60-61… 80-79…χαχαχαχαχα λες και ήταν αγώνας μπάσκετ..

Γιατί; Επειδή δεν μ’αφηνε (ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ) να χάσω επίτηδες για να πάω επιτέλους στο για ύπνο.

Η συνέχεια στο gazzetta.gr