Η πρεμιέρα του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα ανήκει ήδη στο παρελθόν και σίγουρα όχι με τον τρόπο που φαντάζονταν (και φυσικά ήθελαν) οι φίλοι της ομάδας. Για τους περισσότερους η ήττα από την Λιέτουβος Ρίτας ήταν απρόσμενη. «Από τα προκριματικά ήρθε» λέει ο ένας, «σιγά την ομάδα με τους Τέπιτς και τους Σεϊμπούτηδες» λέει ο άλλος, και πάει λέγοντας.

Για καθίστε όμως. Επειδή ήρθε από τα προκριματικά αυτομάτως την κάνει και ομάδα του πεταματού; Ή μήπως επειδή το ρόστερ του Παναθηναϊκού είναι ανώτερο ποιοτικά θα κέρδιζε με κλειστά τα μάτια στο Βίλνιους; Και φυσικά, πριν καλά-καλά συμπληρωθούν λίγα λεπτά από το τέλος του αγώνα άρχισαν οι... πυροβολισμοί: «Ο άσχετος ο Πεδουλάκης», «τα γερόντια του Παναθηναϊκού» και ένα σωρό άλλα «κοσμητικά» επίθετα.

Μήπως θα έπρεπε να βάλουμε τα πράγματα κάτω, στην σωστή τους –ενδεχομένως- διάσταση και να τα δούμε λίιιιγο πιο χαλαρά; Μήπως θα πρέπει να εξετάσουμε με περισσότερες λεπτομέρειες τι ισχύει και τι δεν ισχύει; Σίγουρα είχε προηγηθεί η άσχημη εμφάνιση των «πρασίνων» στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ, ήρθε και η ήττα από την Λιέτουβος Ρίτας για να... δέσει το γλυκό. Όμως ξεχνάμε κάτι. Ακόμα είναι πάρα πολύ νωρίς. Αυτό ήταν το 3ο επίσημο ματς του Παναθηναϊκού και είναι απολύτως λογικό να παρουσιαστεί ανέτοιμος, χωρίς αρχή, μέση και τέλος.

Αντίθετα η Λιέτουβος ήταν σε φουλ αγωνιστικούς ρυθμούς, είχε δώσει δυνατά παιχνίδια στα προκριματικά και στην VTB League και βρίσκονταν δύο και τρία σκαλοπάτια πιο πάνω από πλευράς ετοιμότητας. Οι νταμπλούχοι ακόμα... ψάχνονται. Και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν είναι αργά και ούτε ισχύει το ρητό του Πλάτωνα «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός». Στην προκειμένη περίπτωση όχι μόνο δεν είναι το ήμισυ του παντός, αλλά μια περίοδος που υπάρχουν τα περιθώρια για να παρουσιαστούν καλύτεροι στη συνέχεια.

Άλλωστε τα γεγονότα αυτό έδειξαν πέρυσι. Στην αρχή τα προβλήματα ήταν πολλά, ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να ρολάρει (σ.σ. έκανε φυσικά και τις απαραίτητες προσθαφαιρέσεις), αλλά στο τέλος έφτασε στο σημείο να κατακτήσει τους δύο εγχώριους τίτλους. Προς Θεού, δεν λέω ότι σόνι και καλά θα επαναληφθεί το ίδιο και φέτος (άλλωστε κανείς μα κανείς δεν μπορεί να το πει αυτό), αλλά ότι είναι πολύ νωρίς για να ασκηθεί σκληρή κριτική στον Αργύρη Πεδουλάκη και στους παικτές του.

Ειδικά στον προπονητή του Παναθηναϊκού, ο οποίος ανέλαβε τις τύχες της ομάδας σε μια περίοδο που έμοιαζαν τα πάντα χαμένα και την έφτασε στο σημείο που την έφτασε. Ε, δεν μπορεί να έγινε άσχετος μέσα σε τρεις μήνες! Θα ήταν το λιγότερο άδικο να μπει στο μάτι του Κυκλώνα ύστερα από τρία παιχνίδια. Έστω κι αν το ένα από αυτά ήταν απέναντι στον «αιώνιο» αντίπαλο (σ.σ. και πέρσι είχε 0-2 στην κανονική περίοδο), έστω κι αν ξεκίνησε με το αριστερό στην Ευρωλίγκα. Επί της ουσίας, χάθηκε κάτι; Τίποτε απολύτως. Υπάρχει πολύ δρόμος ακόμα... Εκτός των άλλων είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι όλες οι ομάδες του Πεδουλάκη είναι ομάδες ρυθμού και «ρολάρουν» από ένα σημείο και μετά. Άλλωστε το είπε και ο ίδιος. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται παιχνίδια για να βρει τον αγωνιστικό του ρυθμό. Και έρχομαι τώρα σε μία ακόμα παράμετρο.

Αναμφισβήτητα το ρόστερ των «πρασίνων» είναι πολύ πιο ποιοτικό και πολύ πιο γεμάτο από το περσινό. Τι σημασία έχει εάν ο Διαμαντίδης είναι 33 ετών, κουρασμένος και κάνει κατάχρηση του σουτ ο Κάρι άλλο τόσο, ο Μπατίστ 36 και ο Φώτσης 32; Καμία απολύτως. Το μεγάλο πρόβλημα του Παναθηναϊκού τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι ότι δεν υπάρχει ομοιογένεια αφού δεν έχουν κάνει προπονήσεις μαζί προκειμένου να αποκτήσουν ταυτότητα, να μάθουν ο ένας τον άλλον και να μπορούν να βγάλουν αυτοματισμούς στην επίθεση και σωστές συνεργασίες στην άμυνα. Αυτό φάνηκε και στα δύο παιχνίδια του Παναθηναϊκού, όπου η λέξη «περιστροφή» έμοιαζε με... άγνωστη λέξη για όλους. Ειδικά απέναντι στη Λιέτουβος που οι Λιθουανοί έβαζαν καλάθι όπως ήθελαν και ότι ώρα ήθελαν (κυρίως) από την περιφέρεια.

Αν μέσα σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε και τους τραυματισμούς που έπληξαν τους «πράσινους», εύκολα μπορεί να καταλάβει κάποιος ότι χρειάζεται ακόμα χρόνος για να «δέσουν» οι παλιοί (που δεν είναι και λίγοι) με τους νέους. Άλλωστε μέχρι πρόσφατα ο Λάσμε κούτσαινε, ο Μαυροκεφαλίδης ήταν έναν μήνα νοκ-άουτ και είχε κάνει μόνο δύο προπονήσεις με την ομάδα, ενώ ο Ούκιτς δεν μπορούσε να περπατήσει από το πρόβλημα στους αχίλλειους. Και όποιος έχει ασχοληθεί με τον αθλητισμό, ξέρει καλά τι σημαίνει να τραυματίζεται κάποιος (όχι μόνο στον έναν αλλά) και στους δύο αχίλλειους! Και πάλι καλά που μπόρεσε να παίξει τόσο γρήγορα...

Όχι ότι δεν γίνονται λάθη. Γίνονται. Φυσικά και γίνονται. Όμως δεν κοστίζουν στην παρούσα φάση και μπορούν να λειτουργούν ως οδηγός ενόψει τη συνέχειας. Σίγουρα ο Παναθηναϊκός χρειάζεται δουλειά όσον αφορά την ατομική άμυνα, σίγουρα χρειάζεται περισσότερη ενέργεια στην ομαδική άμυνα (κάτι που είδαμε στο β' ημίχρονο), σίγουρα χρειάζεται κάποιοι παίκτες-κλειδιά να βρουν τα πατήματά τους, σίγουρα χρειάζεται να βρουν τον ρόλο τους. Και αυτά γίνονται μέσα από τις προπονήσεις και τα ρίσκα που πρέπει να παίρνει ο Πεδουλάκης κατά τη διάρκεια των αγώνων.

Στην τελική ένα ματς χάθηκε για τον Παναθηναϊκό και τίποτε περισσότερο. Ένα ματς που όπως χάθηκε, έτσι θα μπορούσε να είχε κερδηθεί εάν και εφόσον το τρίποντο του Ούκιτς ή το πέταγμα του Φώτση έβρισκαν στόχο. Και τότε θα γίνονταν λόγος μόνο για το... ψεγάδι της άμυνας. Γι' αυτό και πιστεύω ότι στην παρούσα (τουλάχιστον) φάση δεν πρέπει να... πυροβοληθεί ο πιανίστας (στην προκειμένη ο Πεδουλάκης) γιατί δεν φταίει. Βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή της σεζόν.

Έχουμε καιρό μπροστά μας για να πούμε και τα καλά και τα κακά...

Πηγή: Sentragoal.gr

Πεδουλάκης Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS