Θυμίζει Σπανούλη ο Παππάς!

Αλήθεια, πόσοι από εσάς πιστέψατε ότι ο Νίκος Παππάς θα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στον φετινό Παναθηναϊκό τη στιγμή που υπέγραφε το συμβόλαιό του το περασμένο καλοκαίρι; Πόσοι από εσάς δεν θα ποντάρατε τα χρήματά σας πάνω στον... Βλάντο Γιάνκοβιτς ως καλύτερη μεταγραφή των «πρασίνων» σε σχέση με τον Παππά;

Αν και ήταν ο πρώτος σκόρερ του περσινού πρωταθλήματος, αν και είχε δείξει τις ηγετικές του ικανότητες με τη φανέλα του Πανιώνιου (και όχι μόνο, αφού και στον ΠΑΟΚ είχε κάνει καλή σεζόν), η μεταγραφή του στους νταμπλούχους έμοιαζε να είχε... συμπληρωματικό ρόλο. Σε αντίθεση με τον Γιάνκοβιτς που προορίζονταν (και προορίζεται, άσχετα αν δεν έχει πάρει ακόμα τις ευκαιρίες στην Ευρωλίγκα) για μεγάλα πράγματα και μάλιστα άμεσα.

Ο Παππάς έχοντας μπροστά του παίκτες όπως οι Ούκιτς, Διαμαντίδης, Κάρι, Μπράμος, η παρουσία του στο «πράσινο» ρόστερ πέρναγε σε δεύτερη μοίρα. Τουλάχιστον φαινομενικά, γιατί ουσιαστικά ο Πεδουλάκης ήξερε πολύ καλά για ποιους λόγους ήθελε τον Νίκο Παππά στην ομάδα. Και είχε από την πρώτη στιγμή στο μυαλό του ότι δεν θα είναι ο... 4ος γκαρντ της ομάδας (σ.σ. όπως ο Ξανθόπουλος πέρυσι), ήτοι ένας απλός ρολίστας, αλλά ένας παίκτης που (μπορούσε και) θα έκανε τη διαφορά.

Ειδικά σε τέτοια παιχνίδια, ειδικών συνθηκών! Είναι παίκτης που του αρέσουν τα μεγάλα ματς. Τα δύσκολα. Ένας παίκτης που έχει άγνοια κινδύνου. Ένας παίκτης που μπορεί να πάρει στην πλάτη του μια ολόκληρη ομάδα, ακόμη και αν πρόκειται για τον έξι φορές πρωταθλητή Ευρώπης. Με τον τσαμπουκά του, το τσαγανό του, την εκρηκτικότητά του, τον εγωισμό του, το ταλέντο του και την... μαγκιά του. Είναι ο παίκτης που θα... ιδρώσει το αυτί του από «καυτές» έδρες όπως η «Χάλα Πιονίρ». Και δεν χρειάστηκε το παιχνίδι στο Βελιγράδι για να το καταλάβει κάποιος, αφού και στο παρελθόν έχει δείξει ότι τον «φτιάχνουν» τέτοια ματς.

Σε γενικές γραμμές έχει το «πακέτο» ενός παίκτη που μπορεί να εξελιχθεί σε μεγάλο ηγέτη. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερος από παίκτες της δικής του γενιάς όπως ο Σλούκας, ο Μάντζαρης ή ο Παπανικολάου με τους οποίους έζησε μεγάλες στιγμές με τις μικρές εθνικές, αλλά σίγουρα έχει τα (λεγόμενα) «ηγετικά χαρίσματα» τα οποία δεν διαθέτει κάποιος άλλος της «σειράς» του. Και είναι στο χέρι του να τα «καλλιεργήσει» προκειμένου να γευτεί στο μέλλον τους καρπούς της δικής του δουλειάς.

Έχω γράψει και στο παρελθόν κάτι που πιστεύω για τον Παππά. Μπορεί να εξελιχθεί σε τεράστιο κεφάλαιο, τόσο για τον Παναθηναϊκό όσο και για την Εθνική ομάδα, αρκεί να κρατήσει τα μυαλά του μέσα στο κεφάλι. Αν κλείσει τα αυτιά του σε θριαμβολογίες (σ.σ. καλή ώρα...), δεν ασχολείται με κριτικές, απλά κοιτάζει να κάνει καλά τη δουλειά του και μέρα με τη μέρα να βελτιώνεται ολοένα και περισσότερο, έχει όλα τα φόντα για να το καταφέρει. Μου θυμίζει πολύ την περίπτωση του Βασίλη Σπανούλη όταν μετακόμιζε από το Μαρούσι στον Παναθηναϊκό. Και μάλιστα στην ίδια ηλικία.

Έχοντας πραγματοποιήσει εξαιρετικές εμφανίσεις στο Μαρούσι δείχνοντας (και εκείνος) ηγετικά στοιχεία, η απορία που είχαν οι περισσότεροι ήταν μία: Μπορεί να σταθεί στον Παναθηναϊκό ή θα είναι μια ζωή ρολίστας σε μεγάλη ομάδα; Η μετέπειτα πορεία του (άσχετα με το που αγωνίστηκε, μην μπούμε σε τέτοια διαδικασία) είναι και η καλύτερη απάντηση. Το στυλ παιχνιδιού τους, ταιριάζει (οι μοναδικοί που παίζουν τόσο καλά το «ένας εναντίον ενός»). Το ίδιο και τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Θέλουν τη μπάλα στα χέρια. Αψηφούν τον κίνδυνο. Και επειδή και ο Παππάς είναι μπασκετικός... εγωίσταρος (όπως και ο Σπανούλης), που θα τσαντιστεί με τον εαυτό του αν χάσει ένα ελεύθερο σουτ, που θέλει να είναι νικητής, που παθιάζεται μέσα στο παιχνίδι, συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες να τα καταφέρει.

Απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα... σέρβιρε το πρώτο πιάτο των δυνατοτήτων του. Παίζοντας στο υψηλότερο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, έκλεισε τα αυτιά του στην ηχορύπανση της «Χάλα Πιονίρ» (σ.σ. αν και εδώ που τα λέμε μπορεί να έπαιρνε έξτρα ενέργεια!) και παρά το -16 δεν δίστασε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό σε μια επική ανατροπή. Όπως έγραψα είναι παίκτης για τέτοια ματς. Είναι τυχαίο που στο... εύκολο (λόγω συνθηκών) ματς με την Κάχα Λαμποράλ στην Κύπρο έπαιξε μονο ενάμιση λεπτό; Όμως σε μια τόσο καυτή έδρα χρειάζεται τεράστιο σθένος για να μπορέσει μια ομάδα να γυρίσει ένα (φαινομενικά) χαμένο ματς και να πάρει το μομέντουμ του αγώνα. Και χάρη στον Νίκο Παππά, ο Παναθηναϊκός το έκανε. Ακόμη και στις άσχημες βραδιές του (απαραίτητου, ξαναλέω) Κάρι και του Ούκιτς.

Ο Διαμαντίδης, ναι μεν ήταν άστοχος, αλλά το κρίσιμο σουτ (το οποίο δεν δίστασε να πάρει) το έβαλε, ενώ είχε μοιράσει και εννέα ασίστ στους συμπαίκτες του. Ακόμα ανέλαβε να πάρει και την προσπάθεια στο τέλος της κανονικής διάρκειας άσχετα αν η μπάλα δεν κατέληξε στο καλάθι. Και εδώ θέλω να κάνω μια παρένθεση για τον Διαμαντίδη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι αισίως 33 ετών (κλεισμένα και βαδίζει στα 34!), σίγουρα δεν πρόκειται να είναι ο ίδιος Διαμαντίδης των περασμένων ετών και σίγουρα οι απαιτήσεις δεν πρέπει να είναι τόσο μεγάλες! Και γι' αυτό, άλλωστε, η ηγετική σκυτάλη αρχίζει (σιγά-σιγά) να αλλάζει χέρια.

Κλείνοντας θέλω να τονίσω ότι αυτή η νίκη έχει πολλαπλά οφέλη. Για την ακρίβεια είναι πολύ πιο σημαντική με τον τρόπο που ήρθε, παρά αν είχαν κερδίσει οι «πράσινοι» με... υγιεινό περίπατο. Πιστεύετε μήπως ότι όλες οι ομάδες του ομίλου θα έχουν εύκολο έργο στο Βελιγράδι; Μην κοιτάτε τη νίκη της Κούμπαν στην πρεμιέρα, γιατί -ως είθισται- οι πρεμιέρες κρύβουν εκπλήξεις, πόσω μάλλον για δύο ομάδες που δεν ήξερε καθόλου η μία την άλλη. Γι' αυτό πιστεύω ότι ο Παναθηναϊκός έδειξε χαρακτήρα και μέταλλο μεγάλης ομάδας, που μπορεί να αντεπεξέλθει στις δύσκολες καταστάσεις. Και αυτό είναι κάτι που ήθελαν να δουν και εκ των έσω. Εξάλλου κάθε μέρα θα παρουσιάζεται και καλύτερος. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Πηγή: sentragoal.gr