Οι «πράσινοι» θύμισαν σε μεγάλο βαθμό την ομάδα των περσινών τελικών. Τόσο ως προς την προσέγγιση του αγώνα, όσο και ως προς το περίσσιο πάθος και την αυταπάρνηση που έδειξαν οι παίκτες. Θα φτάσω εκεί. Προς το παρόν θέλω να αναφερθώ σε έναν άνθρωπο που είχε μπει –όπως και πέρυσι, τέτοια περίπου εποχή- στο μάτι του Κυκλώνα. Εντάξει. Μπορεί ο Αργύρης Πεδουλάκης να μην είναι… Ομπράντοβιτς, μπορεί να έχει τα μειονεκτήματά του, μπορεί να έχει κάνει τα λάθη του, αλλά το κυριότερο όλων είναι ότι δουλεύει. Και στην τελική, όποιος δουλεύει, μοιραία θα υποπέσει και σε λάθη.

Το σίγουρο ήταν ότι κάποια στιγμή, η δουλειά θα φαινόταν στο παρκέ. Θα έβγαινε. Όπως και πέρυσι άλλωστε. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό είδαμε τα… πάντα. Κάθε άλλο. Απλά φάνηκε ότι υπάρχει συγκεκριμένο πλάνο στον Παναθηναϊκό, έχουν μοιραστεί συγκεκριμένοι ρόλοι και υπάρχουν κάποιες βασικές αρχές.

Και στο πιο κρίσιμο ματς μέχρι σήμερα, ο προπονητής των «πρασίνων» πήρε «άριστα» σε όλα. Το κοουτσάρισμά του ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετικό, είχε «διαβάσει» κίνηση προς κίνηση τα plays του Ολυμπιακού, είχε έτοιμες λύσεις και μπόρεσε να βγάλει στην επιφάνεια κάποιες αδυναμίες των «ερυθρολεύκων».

Αδυναμίες που δεν μπορούσαν να δείξουν απέναντι σε ομάδες όπως η Ζιέλονα Γκόρα, η παραπαίουσα –στην Ευρωλίγκα- Σιένα, η Μπάγερν Μονάχου, η ασταθέστατη Μάλαγα ή το… νοσοκομείο της Γαλατά. Καλά για το ελληνικό πρωτάθλημα δεν χρειάζεται να μιλήσουμε καν. Ούτε για προπόνηση δεν προσφέρονται τα ματς. Τι έμενε; Το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο κατάμεστο ΟΑΚΑ όπου ο νικητής θα… παρέμενε μέσα στον έναν στόχο (εκ των τριών) της χρονιάς. Και ο Πεδουλάκης μπόρεσε να «διαβάσει» εξαιρετικά το παιχνίδι του Ολυμπιακού και με συνεχόμενες κινήσεις από τον πάγκο να φέρει την ομάδα του σε θέση ισχύος.

Από πού να αρχίσει και που να τελειώσει κάποιος. Από το συνεχόμενο ποστάρισμα του Ματσιούλις στους κοντούς του Ολυμπιακού με το οποίο «καθάρισε» το ματς; Από τον (ψηλό) Γκιστ τον οποίο επέλεξε να βγαίνει στις αλλαγές πάνω στον (κοντό) Σπανούλη, με αποτέλεσμα να πέφτει απευθείας πάνω στον Λάσμε;

Από το γεγονός ότι κράτησε τον Ματ Λοτζέσκι στο «μηδέν» όντας ο Αμερικανός ωσεί παρών στο ντέρμπι; Από το γεγονός που κράτησε τον Ολυμπιακό για δεύτερο ματς –ασχέτως αν έχασε το πρώτο- κάτω από τους 60 πόντους την ώρα που οι «ερυθρόλευκοι» σκοράρουν 82 πόντους κατά μ.ο. τη σεζόν; Από το γεγονός ότι έβαλε φρένο στο εξαιρετικό passing game του Ολυμπιακού;

Αναμφίβολα έκανε το κοουτσάρισμα της χρονιάς αποδεικνύοντας αυτό που λέμε εδώ και καιρό. Από τα Χριστούγεννα και μετά θα αρχίσει να φαίνεται η δουλειά που γίνεται στον Παναθηναϊκό. Και όλα αυτά κάτω από αντίξοες συνθήκες από τη στιγμή που δεν έχει κάνει μία προπόνηση με «γεμάτο» το ρόστερ. Το γράφω κάθε εβδομάδα και το ξαναγράφω.

Μπορεί να ακούγεται ως «καραμέλα» η δικαιολογία των τραυματισμών, μπορεί να φαίνεται ως άλλοθι για τις άσχημες –η αλήθεια είναι- εμφανίσεις των «πρασίνων» αλλά είναι μια πραγματικότητα που δεν πρέπει να αγνοείται. Κι όταν μαζευτούν όλοι στην ομάδα, κάνουν μερικές προπονήσεις όλοι μαζί, πατήσουν και οι 12 το παρκέ για μια σειρά αγώνων, τότε θα αρχίσει να φαίνεται και το πραγματικό πρόσωπο του Παναθηναϊκού.

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρξουν άσχημες βραδιές. Φυσικά και θα υπάρξουν. Μπορεί και απέναντι στον Ολυμπιακό, είτε στο ΤΟΡ-16 της Ευρωλίγκα είτε στο ματς του β' γύρου στο πρωτάθλημα. Όμως το παιχνίδι που είχε τον χαρακτήρα «must win» ο Παναθηναϊκός το κέρδισε, με τον Ολυμπιακό να κάνει την πρώτη ήττα της σεζόν στην αναμέτρηση που δεν έπρεπε να την κάνει… Αν μη τι άλλο ο Πεδουλάκης έχει αποδείξει από πέρυσι ότι αξίζει να βρίσκεται στον πάγκο του Παναθηναϊκού και ότι έχει κερδίσει με το σπαθί του την παραμονή στην ομάδα.

Ακόμα και σε ένα στραβό αποτέλεσμα, ακόμα και αν οι «πράσινοι» δεν αποδώσουν τα αναμενόμενα θα ήταν λάθος η αλλαγή προπονητή. Φυσικά αυτά που είχαν ακουστεί περί Γκέρσον πριν από μερικές ήταν –το λιγότερο- αστεία. Ποιος Γκέρσον; Ο Πίνι μια χαρά τύπος είναι στην παρέα. Όμως έχει να δουλέψει δύο χρόνια, ενώ από προπονητική… λίγα πράγματα. Βέβαια στην επόμενη «στραβή» όλα αυτά θα επανέλθουν στην επιφάνεια. Άλλωστε η απόσταση μεταξύ επιτυχίας-αποτυχίας και συνάμα αυτή μεταξύ αποθέωσης και ισοπέδωσης, είναι πάρα πολύ μικρή...

Πλην του Πεδουλάκη ο Παναθηναϊκός έδειξε και χαρακτήρα στο ντέρμπι. Οι παίκτες δεν σταμάτησαν λεπτό να διεκδικούν χαμένες μπάλες (ειδικά ο… τραυματίας Παππάς που βούταγε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του παρκέ), ενώ πήδαγαν σε όλα τα ριμπάουντ, παρά το «ύψος» και την «εκρηκτικότητα» των παικτών του Ολυμπιακού. Άλλωστε το να ανανεώσουν 15 φορές τις επιθέσεις τους, δείχνει –πρώτα απ' όλα- διάθεση και (μεγαλύτερη) θέληση για τη νίκη. Αθόρυβη –πλην όμως γεμάτη- δουλειά έκανε και ο Μάικ Μπράμος, ο οποίος εκτός από σκορ, έβγαλε ενέργεια και στα ριμπάουντ, με αποκορύφωμα το καλάθι που σφράγισε τη νίκη της ομάδας του.

Όσο για τη διαιτησία δεν θεωρώ ότι έπαιξε ρόλο στη διαμόρφωση του αποτελέσματος. Ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος του Ολυμπιακού και κέρδισε. Τόσο απλά. Το ότι πήραν οι γηπεδούχοι μερικά σφυρίγματα σε κάποιες επαφές τα οποία δεν πήραν οι «ερυθρόλευκοι», δεν επηρέασαν την τελική έκβαση του αγώνα. Σε καμία περίπτωση. Άλλωστε κακά τα ψέματα. Είναι τα ανάλογα σφυρίγματα που θα έδιναν και στο ΣΕΦ υπέρ του Ολυμπιακού.

Εξάλλου το μπάσκετ δεν είναι δα και πυρηνική φυσική. Ένα και ένα ίσον δύο! Γιατί το λέω αυτό; Πόσες περισσότερες βολές να πάρει μια ομάδα όταν σουτάρει 31 τρίποντα και 22 δίποντα; Δεν είναι απολύτως λογικό να στηθούν περισσότερες φορές στη γραμμή της φιλανθρωπίας οι παίκτες με τα 39 δίποντα και τα 14 τρίποντα; Ρητορικό το ερώτημα…

Πηγή: sentragoal.gr

Πεδουλάκης Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός