Χάζευα χθες βράδυ στη Βιτόρια τον χαλύβδινο Παναθηναϊκό να δένει… κόμπο άλλη μια ομάδα με σημαντικά επιθετικά χαρίσματα (όπως η Λαμποράλ) μετά την Κούμπαν, τον Ολυμπιακό και την Αρμάνι και θυμήθηκα τον πρωτοσέλιδο τίτλο του «Goal» την επομένη του θριάμβου των «πρασίνων» στον ημιτελικό του Κυπέλλου Ελλάδος.

«Σκυλιά του πολέμου», ήταν η φράση που είχε χρησιμοποιηθεί για να αποδώσει την αποφασιστικότητα με την οποία είχαν εξουδετερώσει κάθε επιθετικό όπλο των «ερυθρόλευκων» οι παίκτες του «τριφυλλιού» σε μια πρώτη σελίδα που θαρρείς ότι ο Ματσιούλης ετοιμαζόταν να… βγει από την εικόνα για να δαγκώσει ακόμη και τους αναγνώστες.

Ίσως να είναι η φράση που αποδίδει καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη το υπ' αριθμόν ένα χαρακτηριστικό του φετινού Παναθηναϊκού. Με παίκτες που θυμίζουν… νηστικά ροτβάιλερ που βλέπουν απέναντί τους ωμό κρέας, αλλά κυρίως με έναν προπονητή που για πολλοστή φορά στην καριέρα του αποδεικνύει ότι ο ίδιος είναι ο πρώτος που πρέπει να συγκαταλέγεται στη συγκεκριμένη… ράτσα σκύλων.

Ο Παναθηναϊκός που βλέπουμε να κρατάει χαμηλά στο σκορ τους αντιπάλους του, στηριζόμενος στην αμυντική του λειτουργία, φέρει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του προπονητή του και ολόκληρου του τεχνικού επιτελείου. Γιατί για να είναι σε θέση μια ομάδα να αναχαιτίζει κάθε επιθετικό πλάνο των αντιπάλων της, δεν αρκεί η δεδομένη αποφασιστικότητα, ικανότητα και διορατικότητα του προπονητή της, αλλά απαιτούνται δεκάδες ξενύχτια ατελείωτου σκάουτινγκ και διαβάσματος του παιχνιδιού της ομάδας που θα κληθείς να σταματήσεις. Κι αυτή δεν είναι δουλειά που μπορεί να γίνει μόνο από έναν άνθρωπο…

Η νίκη στη Βιτόρια δε σηματοδοτεί ούτε την πρόκριση του «τριφυλλιού» στα προημιτελικά, ούτε την αναγωγή του σε φαβορί για την κατάκτηση μιας εκ των δύο προνομιούχων θέσεων του ομίλου που θα του εξασφαλίσουν πλεονέκτημα έδρας στους «8». Είναι τόσο μακρύς ο δρόμος σε αυτό το άκρως ανταγωνιστικό ΤΟΠ-16 που οποιαδήποτε εκτίμηση σε βάθος χρόνου, φαντάζει εξαιρετικά επικίνδυνη.

Είναι ολοφάνερο, όμως, πλέον ότι ο Παναθηναϊκός είναι η πιο δύσκολη ομάδα να αντιμετωπίσεις τη δεδομένη στιγμή στην Ευρωλίγκα. Όχι η καλύτερη – αυτή είναι η Ρεάλ – αλλά σίγουρα η πιο δύσκολη. Ξέρεις ότι θα σε πιέσει όσο καμιά άλλη, θα σου βγάλει το λάδι, θα σε φτάσει σε κατάσταση… λιποθυμίας και αν βρεθεί σε καλή μέρα έξω από τα 6.75 δεδομένα θα σε… καθαρίσει. Πολύ απλά λοιπόν… δε θέλεις να μπλέκεις μαζί της.

Στο σύγχρονο μπάσκετ, βέβαια, καμία ομάδα δεν κατέκτησε την κορυφή στηριζόμενη αποκλειστικά σε μια παράμετρο του παιχνιδιού της, είτε αυτή αφορούσε την αμυντική, είτε την επιθετική της λειτουργία. Και ο Πεδουλάκης το γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα.

Ο Παναθηναϊκός οφείλει να βελτιώσει κατά πολύ στη συνέχεια της διοργάνωσης την επίθεσή του, γιατί είναι δεδομένο ότι σε έναν μαραθώνιο αγώνων – όπως είναι το ΤΟΠ -16 – θα υπάρξουν παιχνίδια που θα κριθούν και πάνω από τους ογδόντα πόντους.

Επίσης φαντάζει σχεδόν αδύνατο να βγει αυτή η σειρά παιχνιδιών με ένα ροτέισον οκτώ ή το πολύ εννιά παικτών. Κάποια στιγμή θα πρέπει να μπουν στην εξίσωση και παίκτες όπως ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης, ο οποίος αποκτήθηκε το καλοκαίρι για να προσφέρει 10-12 πόντους στο επιθετικό… σακούλι του Παναθηναϊκού και μέχρι στιγμής κινείται στο απόλυτο μηδέν.

Επαναλαμβάνω πάντως ότι ο όμιλος του ΤΟΠ – 16 δεν προσφέρεται ούτε για αφορισμούς, ούτε για θριαμβολογίες. Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές και οι λέξεις που πρέπει να προστατεύονται με θρησκευτική ευλάβεια στα στρατόπεδα των δύο «αιωνίων» είναι «διαχείριση» και «υπομονή».

Υ.Γ. Τεράστιο πράγμα η εμπειρία στον αθλητισμό. Δεν ξέρω ποια είναι η άποψη σας για την τωρινή αγωνιστική κατάσταση του Αντώνη Φώτση, αλλά η σιγουριά που δίνει στην ομάδα ο Έλληνας άσσος κάθε φορά που πατάει παρκέ – ιδιαίτερα σε στιγμές που η μπάλα ζεματάει – είναι ανεκτίμητη και ίσως αρκετά υποτιμημένη. Και όσο κι αν δε θέλω να… ξύνω πληγές, η παρουσία του στον Παναθηναϊκό εκθέτει τον Τρινκέρι που το καλοκαίρι τον αντιμετώπιζε ως κομπάρσο στην περιπέτεια της εθνικής στο Ευρωμπάσκετ…

Πηγή: Goal

Πεδουλάκης Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS