Αυτοί που απολύθηκαν κι αυτοί που θα απολυθούν στο μέλλον!

Στην πρώτη κατηγορία ανήκει ήδη ο Αργύρης Πεδουλάκης, όσο για τη δεύτερη ελπίζω να μην ετοιμάζεται να συμπεριλάβει τον... Γιώργο Μπαρτζώκα, διότι σε τέτοιες περιπτώσεις (πολύ φοβάμαι πως) ενός ελληνικού κακού μύρια έπονται!

Το γράφω αυτό όχι διότι έχω καμιά σχετική πληροφόρηση από τα ενδότερα της ΚΑΕ Ολυμπιακός, αλλά επειδή η λογική της ΚΑΕ Παναθηναϊκός με κάνει να πιστεύω ότι το μοντέλο που (συν)αποφάσισαν ν' ακολουθήσουν οι δυο τους το καλοκαίρι του 2012 αρχίζει να τρίζει για τα καλά...

Αφήνω όμως τον Μπαρτζώκα στην όποια (αν)ησυχία του και επιστρέφω στην υπόθεση της απόλυσης του Πεδουλάκη, που δεν ξέρω εάν κατέλαβε εξαπίνης την πιάτσα, σίγουρα πάντως αδικεί και τον θύτη και το θύμα!

Δεν έχω καμιά πρόθεση να παραστήσω τον συνήγορο του Αργύρη, αλλά νομίζω ότι η αποπομπή του περισσότερο από άδικη είναι παράλογη!

Είναι άδικη για τον ίδιο τον προπονητή (και το επιτελείο του) για τους τρεις τίτλους που έχει κατακτήσει κόντρα σε θεούς και δαίμονες, για τον μόχθο της καθημερινής εργασίας του, για το ρίσκο το οποίο ανέλαβε όταν έπιασε στον αέρα το γάντι του Γιαννακόπουλου και έτρεχε να αγοράσει πάτους ώστε να χωρέσει τα πόδια του στα μεγάλα παπούτσια του Ομπράντοβιτς!

Είναι όμως και παράλογη για το timing στο οποίο συντελέστηκε: προφανώς κανείς επαγγελματίας δεν έχει διά βίου συμβόλαιο με μια θέση, αλλά νομίζω ότι ο Πεδουλάκης άξιζε μια επιπλέον πίστωση χρόνου ώστε να υπερασπιστεί έως το (αόριστο και άδηλο σε τέτοιες περιπτώσεις) τέλος τις ιδέες και τις επιλογές του.

Δεν είναι δα και χαμένη η χρονιά για τον Παναθηναϊκό, που ήδη στέφθηκε Κυπελλούχος, έχει εξασφαλίσει το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ του πρωταθλήματος και μπορεί να γνώρισε μια άσχημη ήττα από τη Λαμποράλ Κούτσα, αλλά δεν καταδικάστηκε κιόλας σε αποκλεισμό από τα πλέι οφ της Ευρωλίγκα...

Ναι, δεν αντιλέγω, μπορεί να αποκλειστεί ή μπορεί να προκριθεί με μειονέκτημα έδρας, αλλά όσο δίκαιο θα ήταν για τον Πεδουλάκη να δώσει τη μάχη υπέρ βωμών και εστιών, άλλο τόσο άδικο είναι για τον Αλβέρτη ή για τον κανονικό προπονητή που αναζητείται να λουστεί μια αποτυχία, στην οποία θα είναι αθώος του αίματος!

Ο Πεδουλάκης βρέθηκε κι άλλες φορές σε δύσκολη θέση: και πέρυσι και στη φετινή σεζόν υπήρξαν αγώνες στους οποίους εφέρετο να παίζει το κεφάλι του, αλλά τη σκαπούλαρε και στο κάτω κάτω επί των ημερών του ο Παναθηναϊκός δεν οπισθοχώρησε ούτε παρήκμασε ούτε και μίκρυνε...

Οταν ο Αργύρης πέρασε την πύλη του ΟΑΚΑ, βρήκε το φάντασμα του Ζέλικο, τον Διαμαντίδη να περπατάει στα 33, τον Τσαρτσαρή να ετοιμάζεται να βγει στη σύνταξη και that's all! Ναι, βρήκε επίσης την (τολμηρή σε κάποιον βαθμό) εμπιστοσύνη του Γιαννακόπουλου στο πρόσωπό του και την περιλάλητη «legacy» του Παναθηναϊκού, αλλά ήξερε πως ο δρόμος που θα έπρεπε να διανύσει δεν ήταν απλώς ανηφορικός αλλά σκέτος Γολγοθάς!

Πολύς κόσμος δεν τον πίστευε, αρκετοί τον ειρωνεύονταν διότι δεν μιλάει καλά αγγλικά ή επειδή την ώρα που κοουτσάρει του βγαίνει το πουκάμισο έξω από το παντελόνι και στραβώνει η γραβάτα!

Προφανώς για όλους αυτούς (μηδέ του δημοσιογραφικού σιναφιού μου εξαιρουμένου) ο Παναθηναϊκός δεν θα αντιμετώπιζε τον Ολυμπιακό και την Μπαρτσελόνα, αλλά το ινστιτούτο ξένων γλωσσών Στρατηγάκη και τη μικτή ομάδα Αρμάνι-Ντιόρ!

Δεδομένου ότι κανείς δεν είναι τέλειος και σε αυτήν την... κωλοδουλειά ζεις, πεθαίνεις κι ανασταίνεσαι κάθε βράδυ, ο Πεδουλάκης έχει και τα ελλείμματα και τα μειονεκτήματά του. Εχει επίσης τις εμμονές του, όπως και ένα σύνδρομο καταδίωξης, το οποίο εκδήλωσε κάμποσες φορές, επηρεασμένος προφανώς από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, από τη βεντέτα των «αιωνίων» και από την αφόρητη πίεση που υφίσταται ο (κάθε) προπονητής σε μια ομάδα τέτοιου μεγέθους.

Ο Αργύρης δεν σταμάτησε ποτέ να αποδίδει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Ομπράντοβιτς τω Ομπράντοβιτς, εμπλούτισε το ρεπερτόριό του με νεωτεριστικές και εν πολλοίς επιτυχημένες ιδέες (με αποκορύφωμα τη ρηξικέλευθη αντιμετώπιση του Σπανούλη και τις επτά νίκες στα δέκα ματς με τον Ολυμπιακό) και εργάστηκε νυχθημερόν για να αποδειχθεί αντάξιος της τιμής, της ευκαιρίας ζωής και της εμπιστοσύνης των οποίων έτυχε.

Οσο κλισέ κι αν ακούγεται, η ζωή έχει πολλές ανατροπές και η δουλειά των προπονητών είναι γεμάτη από ευχάριστες και δυσάρεστες εκπλήξεις, που τεκμηριώνουν τον αναλώσιμο χαρακτήρα της. Αλλωστε, είναι γνωστό ότι τα αγάλματά τους τα φτιάχνουν από χαρτόνι για να μπορούν να τα καίνε πιο εύκολα!

Πηγή: Goal

Πεδουλάκης Α1 Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS