Το μετέωρο χέρι του «Σόφο»

Στη μία γωνιά του ρινγκ, με το συμπάθιο, κάθονται εκείνοι που πιστεύουν ότι κάθε μορφή βίας είναι καταδικαστέα και ότι η αυτοδικία δεν δικαιολογείται σε καμία απολύτως περίπτωση. Συμφωνώ απολύτως και αισθάνομαι αναγούλα όσο σκέφτομαι τα βασανιστήρια που σκότωσαν δίκην εκδίκησης τον Αλβανό φονιά της Νιγρίτας.

Στην απέναντι γωνία, συνωστίζονται όσοι ισχυρίζονται ότι «καλά του έκανε ο Σόφο», ότι μερικές φορές η βία είναι ο μόνος δρόμος προς τη δικαιοσύνη και, κυρίως, ότι δεν νοείται έλεος για τον αλήτη που απειλεί μωρά παιδιά. Συντάσσομαι και με αυτή την άποψη και συμμερίζομαι την τυφλή οργή του Σχορτσανίτη.

Θυμάμαι, άλλωστε, πόσο είχε γυαλίσει το δικό μου μάτι όταν κάποιος θυροφίλαθλος έβρισε τον πατέρα μου μία μέρα μετά τον θάνατό του. Για καλή τύχη όχι του υβριστή, αλλά εμού του ιδίου, βρισκόταν κρυμμένος ανάμεσα σε αφιονισμένους συνοδοιπόρους του. Θα είχα χυμήξει στην εξέδρα και μετά θα με αναγνώριζαν από την οδοντοστοιχία.

Τον τοίχο του γραφείου μου στόλιζαν κάποτε φωτογραφίες του Στόγιαν Βράνκοβιτς, του Ντούσαν Ιβκοβιτς και του Ντίνο Ράτζα. Ο κοινός παρονομαστής δεν ήταν η μπασκετική τους αξία ή η «πλάβι» καταγωγή τους, αλλά το θάρρος με το οποίο απάντησαν στις δυνάμει φονικές προκλήσεις της φανατισμένης κερκίδας.

Ο πρώτος εκτόξευσε στην κερκίδα το κέρμα που παραλίγο να του ανοίξει τρύπα στο κρανίο, ο δεύτερος γρονθοκόπησε τον οπαδό που του είχε ορμήσει, ο τρίτος τα έβαλε με διακόσια άτομα που τρομοκρατούσαν τη σύζυγό του στο αεροδρόμιο.

Είναι λύση η αυτοδικία; Είναι λύση η βία; Οχι δα! Μάλλον πρόβλημα αποτελεί αυτός ο τρόπος, παρά λύση.
Ωστόσο, υπάρχει και άλλη μία παράμετρος, εξαιρετικά σημαντική: η ανοχή της αστυνομίας, των ομάδων και των θεατών στους τραμπουκισμους των ολίγων. Ιδίως στον απίθανο πλανήτη Ελλάδα, ουδείς συλλαμβάνεται, ουδείς λογοδοτεί, ουδείς τιμωρείται, ουδείς παραδίδεται στα όργανα της τάξης ή έστω στη χλεύη.

Οι αθλητές, οι προπονητές, οι διαιτητές, αλλά και οι δημοσιογράφοι παραδίδονται βορά στις ορέξεις και στις διαθέσεις χουλιγκάνων που δεν ορρωδούν προ ουδενός: των ανεξέλεγκτων φονιάδων της κερκίδας. Κατά κανόνα, δεν μπορεί (ούτε θέλει) να τους προστατεύσει κανένας άλλος εκτός από τον ίδιο τους τον εαυτό.

Το ίδιο συνέβη, καταπώς φαίνεται, με τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη τη Δευτέρα στο Τελ Αβίβ. Ο κρετίνος με το λευκό μπλουζάκι τον έβριζε χυδαία, εντελώς ανενόχλητος. Εάν τον είχε αρπάξει η αστυνομία, εάν τον είχαν απομονώσει οι υπόλοιποι θεατές, εάν του έκοβε τον βήχα η ίδια η Χάποελ, δεν θα έφτανε το περιστατικό στο απροχώρητο.

Ευτυχώς, το χέρι του «Σόφο» έμεινε μετέωρο. Ευτυχώς όχι τόσο για τον ένοχο οπαδό, αυτός θα πήγαινε άκλαυτος, αλλά για τον ίδιο τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη.

Πηγή: sday.gr