Σαν το κοντράστ των εικόνων στη γελοιογραφία, που ήταν κρεμασμένη στα παλιά μαγαζιά, ένα πράγμα: ο Διαμαντίδης που προχθές το βράδυ (ξανα)σήκωσε την κούπα εμφανίζεται ως ο πωλών τοις μετρητοίς κι ο Σπανούλης , ο οποίος έμεινε κυριολεκτικώς στον άσο, είναι ο πωλών με δόσεις, με ό,τι συνεπάγονται αυτοί οι αντίθετοι βίοι...

Ο ένας ζει και απολαμβάνει την αποθέωση των υπηκόων του και την ευτυχία του να είναι πρωταθλητής και ο άλλος βιώνει στο πετσί του τη δυστυχία της εφετινής ένδειας των τίτλων και της ... πριονοκορδέλας από την οποία τον περνάνε όσοι μέχρι χθες του φίλαγαν τα χέρια!

Δεδομένου ότι ουδείς (όποιος κι αν είναι, όπως κι αν λέγεται) βρίσκεται στο απυρόβλητο, κάποιοι από αυτούς που προχθές αποθέωναν την «ιερή αγελάδα» του Παναθηναϊκού, μετά τον αποκλεισμό από την ΤΣΣΚΑ έλεγαν ότι στέρεψε το άρμεγμα της κι έμεινε η δόλια στέρφα!

Το (δίκην εθνικού σπορ) κράξιμο πηγαίνει σύννεφο ένθεν κακείθεν και στο καπάκι έρχεται η αναδίπλωση: αυτοί που προχθές το βράδυ ξεφώνιζαν τον πήξα και τον δείξα τον Σπανούλη για την κακή απόδοση του στη σειρά των τελικών, χθες που διάβασαν ότι ενδέχεται να φύγει, το πήραν αλλιώς...

Μέχρι και γκρουπ στο Facebook δημιουργήθηκε χθες από οπαδούς του Ολυμπιακού με τον τίτλο «Σπανούλη, αλάνι, μείνε στο λιμάνι», ενώ οι ομόλογοι τους στον Παναθηναϊκό δεν είχαν καμιά τέτοια πρεμούρα, διότι ο Διαμαντίδης φρόντισε, λίγα λεπτά μετά τη λήξη του τελικού, μέσα στα αποδυτήρια να βάλει το ζήτημα στο αρχείο...

«Και πού να πάω; Εδώ είναι η οικογένειά μου»!

Αυτή η οικογένεια υιοθέτησε τον... Διαμαντάκο, όπως εκ παραδρομής τον έλεγε τότε ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, το καλοκαίρι του 2004 και τον έκανε Αλβέρτη στη θέση του Αλβέρτη. Η άλλη οικογένεια υιοθέτησε τον Σπανούλη το καλοκαίρι του 2010 για να τον κάνει Διαμαντίδη στη θέση του Διαμαντίδη!

Στα γουέστερν απέναντι σε κάθε καλό χρειάζεται ένας κακός: στο μπάσκετ απέναντι σε κάθε καλό χρειάζεται ένας ακόμη καλύτερος κι αυτό ακριβώς είναι το θέμα του debate που απασχολεί τον ελληνικό αθλητισμό, εδώ και τέσσερα χρόνια, όταν οι δυο τους χώρισαν τα (συλλογικά) τσανάκια τους και βρέθηκαν ενώπιος ενωπίω...

Για την υπόθεση έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις: άλλες υπέρ του Μήτσου, άλλες υπέρ του Μπίλη κι άλλες ουδέτερες. Επειδή όμως ο Διαμαντίδης περπατάει στα 35 και ο Σπανούλης κλείνει σε δυο μήνες τα 33, άρα οι καιροί ου μενετοί, εγώ ευχαρίστως υιοθετώ την απάντηση που μου έδωσε τον περασμένο Φεβρουάριο στη Νέα Ορλεάνη ο Κέβιν Ντουράντ σχολιάζοντας τις συνεχείς συγκρίσεις στις οποίες τον υποβάλλουν με τον ΛεΜπρον Τζέιμς ...

«Αντί να μας βάζετε στη ζυγαριά, κάντε κάτι πολύ πιο ευχάριστο: απολαύστε μας και τους δυο! Σήμερα είμαστε εδώ, αλλά αύριο θα φύγουμε και θα μας νοσταλγείτε. Είμαι σίγουρος ότι όταν θα έχουμε αποσυρθεί όλοι θα εύχονται να μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω. Γι' αυτό, λοιπόν, απολαύσετε μας τώρα, όπως είμαστε»!

Η σκοτεινή πλευρά του άδειου κόκκινου φεγγαριού

«Vae victis» που είπε και ο αρχηγός των Γαλατών, Βρέννος, στους Ρωμαίους: «ουαί τοις ηττημένοις» κι αυτό το συνειδητοποιούν καθημερινά όσοι χάνουν είτε πρόκειται για έναν τελικό του Μουντιάλ είτε για μια παρτίδα στο τάβλι!

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται και πάλι στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού και για την ακρίβεια στη χειρότερη φάση του από το 2007 και πέρα, καθώς δεν κατέκτησε κανέναν εγχώριο τίτλο, δεν προκρίθηκε στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα και δεν έπαιξε καν στον τελικό του Κυπέλλου. Βεβαίως ο αθλητισμός είναι μια ρευστή και ευμετάβλητη κατάσταση, που τη μια μέρα μπορεί να σε απογειώσει στον έβδομο ουρανό και την άλλη να σε ρίξει στα Τάρταρα και υπ' αυτήν την έννοια απαιτούνται ψυχραιμία και ορθοφροσύνη. Το πιο εύκολο σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να τα γκρεμίσεις όλα...

Το μη χείρον και ο «καιρός λοιπόν για να λογαριαστο΄θμε»!

Χθες έγραφα ότι «η ποινή, ποινή δεν έχει και χαρά στον που την έχει», αλλά σήμερα λέω ν' αλλάξω τροπάριο και να επικαλεστώ (όχι μια παροιμία, αλλά) τον στίχο από ένα τραγούδι του Ρέμου, που εκφράζει απολύτως την πραγματική ανάγκη που έχει το μπάσκετ...

Καιρός, λοιπόν, για να λογαριαστούμε!

Προχθές κάναμε τάματα και σήμερα πανηγυρίζουμε, διότι αυτή τη φορά κανείς τελικός δεν διακόπηκε και επίσης δεν θυσιάσαμε ανθρώπους στον βωμό της καφρίλας. Μας ικανοποιεί όμως αυτό το (δήθεν) «μη χείρον, βέλτιστον» ή θέλουμε κι εμείς, όπως συμβαίνει αλλαχού να απολαμβάνουμε τους τελικούς που αξίζουν στο μπασκετικό έθνος μας;

Αυτή είναι μια καλή απορία, που επιτέλους κάποιος πρέπει να τη λύσει και πάντως όχι οι... χριστεπώνυμοι φορείς που λειτουργούν με τη λογική του «πότε ο Γιάννης δεν μπορεί, πότε ο κώλος του πονεί». Είτε από αδυναμία είτε από απροθυμία είτε από αναβλητικότητα οι λεγάμενοι εξακολουθούν να ποιούν την νήσσαν, αλλά (όπως λέει άλλη μια σοφή παροιμία, σχετική με τα οπίσθια) «εάν δεν βρέξεις τον κώλο σου, ψάρι δεν τρως»!

Ποιοι απομένουν, λοιπόν: οι αυτουργοί της υπόθεσης, τα ίδια τα αφεντικά του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, που καλούνται ν' αποδείξουν ότι ναι μεν τους χωρίζουν πολλά, αλλά μπορεί να τους ενώσει το επιχειρηματικό συμφέρον, που θα έπρεπε να ξεπερνάει το οπαδικό: να αντιμετωπίσουν το μπάσκετ ως προϊόν και να προστατεύσουν τις επενδύσεις και τους πελάτες τους!

Πηγή: Goal

Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός