Η Βραζιλία μετά την εφτάρα

Ίσως μόνο για τον Σκολάρι που φεύγει να είναι σημαντικό, άντε και για τους μικρούς Ολλανδούς που μπορεί να δουν την τρίτη θέση ως σπουδαίο αρχικό βήμα για μια μελλοντική καριέρα. Πιο μεγάλο ενδιαφέρον έχει ο προβληματισμός που εδώ αναπτύσσεται για το μέλλον της «σελεσάο» μετά την εφτάρα.

Στα πάνελ των τηλεοπτικών καναλιών της Βραζιλίας εμφανίστηκε επιτέλους και ο Ζίκο. Είπε κι αυτός την άποψή του για τον διασυρμό της «σελεσάο», μιλώντας κυρίως για ένα είδος ιστορικής τιμωρίας. Οχι ο Ζίκο δεν είπε ότι οι Βραζιλιάνοι τιμωρήθηκαν γιατί εγκατέλειψαν τον κλασικό τρόπο παιχνιδιού τους και παίζουν αμυντικά: αυτά είναι κουταμάρες που λέγονται στην Ελλάδα. Ο Ζίκο είπε ότι η ανοργανωσιά του ποδοσφαίρου τους θα φέρει μελλοντικά χειρότερα αποτελέσματα.

Διασυρμός

Οι Βραζιλιάνοι υποφέρουν πλέον τη σύγκριση με την Ευρώπη. Ειδικά οι πιο νέοι έχουν σε τεράστια εκτίμηση το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο: τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ π.χ. τον θεωρούν το μεγαλύτερο παιχνίδι του κόσμου! Είναι πολύ περήφανοι για τους Βραζιλιάνους που έχουν παίξει στην Ιταλία το '80 και το '90 και στην Ισπανία το '90 και τη δεκαετία του 2000. Πιστεύουν ότι η «σελεσάο» κέρδισε δυο παγκόσμια κύπελλα (το 1994 και το 2002) γιατί απαρτιζόταν από παίκτες που έπαιζαν σε αυτές τις χώρες. Δεν νιώθουν κανένα ιδιαίτερο δέος ούτε για τη Βραζιλία του '82, που έχασε από τους Ιταλούς, ούτε για εκείνη του '86 που έχασε από τους Γάλλους: και τις δυο τις θεωρούν κουτές ομάδες, αλλά την ίδια στιγμή λατρεύουν τους παίκτες που τις στελέχωναν! Ενα μήνα εδώ κανείς δεν μου μίλησε για τον Πελέ ή τον Γκαρίντσα, αλλά πολλοί μου μιλούν για το Ζίκο, τον Σόκρατες, τον Σερέζο. Ξέρετε ποιες εθνικές αγαπούν; Την εθνική του 1998, που έχασε μυστηριωδώς από τους Γάλλους και φυσικά αυτή του 2002 που είχε, όπως λένε, μόνο πρωταθλητές.

Ξέφυγε

Οι Βραζιλιάνοι δεν ονειρεύονται να γυρίσουν πίσω: θέλουν να πλησιάσουν κι άλλο πάλι την Ευρώπη που νιώθουν ότι τους ξέφυγε. Τους αρέσουν οι «πολυεθνικές ομάδες», όπως τις αποκαλεί ο Βάλτερ Καζαγκράντε, σχολιαστής σήμερα. Εννοεί αυτές τις ευρωπαϊκές που έχουν στις τάξεις τους πολλούς γιους μεταναστών, δηλαδή τη Γαλλία και τη Γερμανία κυρίως. Ονειρεύονται η επόμενη Βραζιλία να έχει πρωταθλητές που να παίζουν στα πρωταθλήματα της Ισπανίας και της Ιταλίας και να μοιάζει στη Γερμανία και τη Γαλλία στη νοοτροπία και την επιθετικότητα.

Άλλαξε

Στην Ελλάδα ζούμε με το στερεότυπο μιας Βραζιλίας που ξημεροβραδιάζεται στις παραλίες στις οποίες υπάρχουν σούπερ ταλέντα που παίζουν ποδο-βόλεϊ: υπάρχει κι αυτή, μόνο που δεν βγάζει πια ποδοσφαιριστές. Η Βραζιλία την τελευταία εικοσαετία αναπτύχθηκε, πλούτισε, άλλαξε. Οι μικροί Βραζιλιάνοι σήμερα δεν θέλουν όλοι να γίνουν ποδοσφαιριστές: δεν θα τους χαλούσε να γίνονταν πιλότοι στη Φορμουλα 1 ή τενίστες, αλλά κατά βάθος θέλουν να γίνουν γιατροί, δικηγόροι, επιχειρηματίες. Η Βραζιλία των ταλέντων που έρχονταν από τον Αμαζόνιο τελείωσε: αυτό της εξήγησαν οι Γερμανοί. Τώρα πρέπει να οργανώσει καλύτερα την εσωτερική της παραγωγή αλλά και να προσέξει την εθνική της ομάδα. Γκαρίντσα, Βαβά, Πελέ, Πάολο Ισιντόρο και Σόκρατες δεν θα βρει. Το ποδόσφαιρο που αυτοί έπαιζαν τελείωσε.