Με τα χέρια στις τσέπες

Στους Ανδρες, όμως, και όχι στους Εφήβους. Σε νοκ άουτ αναμέτρηση, κατά προτίμηση επί ισπανικού εδάφους.

Θα μπορούσε να είναι ο ημιτελικός του 2007, στη Μαδρίτη, όταν τα θεατρινίστικα καμώματα των Ισπανών και οι άναρθρες κραυγές της κερκίδας παρέσυραν πρώτα τους διαιτητές και μετά τους Ελληνες παίκτες, σε ένα αδιέξοδο χωρίς γυρισμό. Θα μπορούσε να είναι, επί τουρκικού εδάφους όπως χθες, το ντέρμπι της φάσης των «16» στο Μουντομπάσκετ του 2010, στην Κωνσταντινούπολη, το αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του Διαμαντίδη αν θυμάστε, όπου η Εθνική μας μπήκε με προβάδισμα στο τελευταίο βιράζ αλλά πλήρωσε τον ισχνό της πάγκο και την επιμονή του Γιόνας Καζλάουσκας να βγάλει τέτοιο ματς με έξι παίκτες.

Στις υπόλοιπες αναμετρήσεις με τους Ισπανούς από τη Σαϊτάμα και μετά, σε επίπεδο Ανδρών, το παρκέ έμοιαζε με κινούμενη άμμο και ο αντίπαλος υπερηχητικός. Ωσπου πέρυσι έσπασε η παράδοση, στη Λιουμπλιάνα, αλλά δεν το ευχαριστηθήκαμε. Δύο μέρες πιο μετά, η ελληνική αποστολή μπήκε στο αεροπλάνο της μελαγχολικής επιστροφής. Η ισπανική κατέληξε στο βάθρο, με χάλκινο, έστω, μετάλλιο. Eυτυχώς που μας παρηγόρησε κάπως ο Τόνι Πάρκερ.

Χθες, οι Εφηβοι κόντεψαν να χάσουν από την κατάρα της κόκκινης φανέλας.

Μπορούσαν να κερδίσουν το ματσάκι με τα χέρια στις τσέπες. Η διαφορά ποιότητας ανάμεσα στις δύο ομάδες ήταν αβυσσαλέα, υπέρ της δικής μας για μια φορά, αλλά η Εθνική μας κινδύνευσε από τον κακό της εαυτό. Μολονότι είχε ισχυρό άξονα 1-3-5 ικανό να ισοπεδώσει τον αντίπαλο (Σταμάτης, Παπαγιάννης, Χαραλαμπόπουλος), άφησε δύο φορές να ξεγλιστρήσει η νίκη επί τα χέρια της και χρειάστηκε ηρωικά τρίποντα για να καθαρίσει. Λες και φοβόταν τον ίσκιο της!

Αρνήθηκε όμως την ήττα, επιστράτευσε την πατροπαράδοτη καλή άμυνα, εκμεταλλεύτηκε τα όπλα της στο τέλος και πήρε το πολύτιμο «δίποντο». Αυτή η νίκη είναι υποθήκη πρόκρισης στα προημιτελικά και ίσως διάκρισης, ιδίως αν αντέξουν οι βασικοί την κόπωση. Ποιος τους είπε να χάσουν τόσες ελεύθερες βολές; Ναι, αυτό με ενόχλησε και αυτό θα ακουμπήσω πάνω στο τραπέζι της επικοδομητικής συζήτησης στο αγωνιστικό σκέλος. Τις άστοχες βολές.

Η ελληνική ομάδα είχε 21/36 και προκαλούσε ανησυχία ακόμα και όταν πήγαιναν στη γραμμή οι καλοί της σκόρερς: 5/10 ο πληθωρικός Χαραλαμπόπουλος, 9/12 ο σουτέρ Σταμάτης. Εβαλε βεβαίως τις δύο τελευταίες ο γιος του παλιόφιλου Αντώνη, αλλά θα μπορούσε να τελειώσει τη δουλειά πιο νωρίς, χωρίς να χρειαστούν παρατάσεις. Την ίδια ώρα, οι Ισπανοί έβαλαν 32/38 ή μάλλον 32/34 εάν εξαιρεθεί ο άτσαλος Αφρικανός σέντερ Σίμα. Τριάντα δύο στις τριαντατέσσερις, παιδιά 17-18 ετών! Να γιατί οι προπονητές (θα έπρεπε να) επιμένουν στη διδασκαλία του Α, του Β και του Γ πριν φτάσουν στο Ο του Ολυμπιακού και στο Π του Παναθηναϊκού.

Πρώτα απ' όλα, βέβαια, οφείλουν να τιθασεύουν τα νεύρα τους. Μπορεί να μη χτύπησε τελικά τον Αντώνη Κόνιαρη ο Ηλίας Παπαθεοδώρου, αλλά η αντίδρασή του δεν αρμόζει σε παιδαγωγό. Τα χέρια πρέπει να μένουν στις τσέπες. Δεν χρειάζεται μιμητές η σχολή Ιωαννίδη.