Γιατί ο Παπανικολάου πήγε NBA

Έχει μεγάλη απόσταση από τα Γρεβενά, όπου ο Τρικαλινός φόργουορντ έκανε τα πρώτα μπασκετικά του βήματα, μέχρι το Τέξας. Ο Κώστας Παπανικολάου την …περπάτησε, ανεβαίνοντας ένα - ένα τα σκαλιά. Άρης, Ολυμπιακός, Μπαρτσελόνα και τώρα ΝΒΑ.

Έχουμε μάθει σ΄ αυτή τη χώρα να μετράμε τη σκληρότητα (ή τη λάμψη) του μετάλλου, αδιαφορώντας για τα πρόσωπα, για το στήθος στο οποίο κρεμιέται. Ως εκ τούτου η επιτυχία της Εθνικής, ή ενός συλλόγου είναι και δική μας επιτυχία, ενώ η επιτυχία ενός αθλητή, ή ενός προπονητή, είναι ατομικό επίτευγμα.

Σε μια χώρα όπου η παιδεία (πόσο μάλλον η αθλητική) είναι ζητούμενο, λίγοι αντιλαμβάνονται πως πέρα από την ατομική επιτυχία (την οποία αξίζει και με το παραπάνω), η μετακίνηση κάθε Έλληνα παίκτη στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, αντανακλά και στο άθλημα συνολικότερα.

Πέρα από τις ευχές για καλή επιτυχία στο μεγαλύτερο πρωτάθλημα του πλανήτη, σημαντικό για κάθε νέο παίκτη, για κάθε γονιό, για κάθε προπονητή, για κάθε παράγοντα, είναι να αναλύσουμε το πώς βρέθηκε σε τόσο υψηλές πτήσεις ο Παπανικολάου. Δεδομένο είναι το ταλέντο, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό.

Υπήρξε μια ομάδα (Άρης), που αποτέλεσε το …ιδανικό σκαλοπάτι κι άλλη μια ομάδα (Ολυμπιακός), που με πρόγραμμα και πίστη στις ικανότητές του, άδειασε τον χώρο, για να μπορέσει ο Κωστάκης να αναδείξει το ταλέντο του. Γι΄ αυτό είχα γράψει σε ένα από τα πρώτα μου άρθρα στον SportDog ότι μου αρέσει το πλάνο του φετινού Παναθηναϊκού, γιατί ταλέντο έχουν κι άλλα παιδιά, χώρο δεν έχουν.

Επειδή εδώ θα τα λέμε όλα, ταλέντο (για παράδειγμα) έχει και ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος και πριν από λίγες μέρες έγραφα "έχουν ταλέντο; Σκοτώστε τα". Βγήκε ο Δημήτρης Παπανικολάου και δήλωσε:

"Το μεγάλο μας πρόβλημα είναι η κούραση των παιδιών που προέρχονται από το Ευρωμπάσκετ της Τουρκίας. Φάνηκε αυτό σε πολλές φάσεις. Ειδικά ο Χαραλαμπόπουλος, ο οποίος είχε πάρα πολύ μεγάλο χρόνο συμμετοχής στο Ευρωπαϊκό, είναι αρκετά κουρασμένος και θα προσπαθήσουμε να του δώσουμε ανάσες".

Ταλέντο υπάρχει, σεβασμός στα παιδιά, οργάνωση (δεν φαίνεται να υπάρχει) και πλάνο απαιτείται. Μπορούσαν οι δύο ομοσπονδιακοί (Παπαθεοδώρου και Παπανικολάου) να χαράξουν από κοινού "πολιτική", να συνεννοηθούν πόσο χρόνο πρέπει να παίζει κάθε παίκτης κι όχι να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα, αφότου δημιουργήθηκε.

Ο Ολυμπιακός έδωσε χώρο στον Παπανικολάου και δικαιώθηκε. Επένδυσε τα χρήματα του Κώστα σ΄ ένα άλλο τεράστιο ταλέντο, τον Γιάννη Παπαπέτρου. Και καλά έκανε. Επένδυσε και σ΄ άλλους πιτσιρικάδες, όπως ο Χριστοδούλου κι ο Μουράτος, αλλά μάλλον έχει μαζέψει πολλούς. Πρέπει να τους διαχειριστεί σωστά, προς όφελος του σωματείου, αλλά και των παιδιών.

Δεν θα υποδείξω εγώ τον τρόπο, άλλωστε το έχουν ξανακάνει. Πρέπει να δοθεί χώρος στους πιτσιρικάδες, αν δεν θέλουμε να συζητάμε μετά από 10 χρόνια για τον Παπανικολάου και τον Γιαννάκη Αντεντοκούμπο. Γιατί αυτά τα παιδιά θα αποτελέσουν σημείο αναφοράς για τους πιτσιρικάδες, γιατί θα επιστρέψουν κάποια στιγμή έμπλεοι εικόνων και εμπειριών, τις οποίες θα μεταδώσουν.

Κάπως έτσι το άθλημα γίνεται καλύτερο, αλλά χρειάζεται ομαδική προσπάθεια, πλάνο, ιδέες, ακόμα και ρίσκο. Στην περίπτωση του "Παπ" δεν έτυχε, αλλά πέτυχε. Ας κρατήσουμε τη μεθοδολογία, ας την εξελίξουμε, ας χρησιμοποιήσουμε την εμπειρία για να μετατρέψουμε το μπάσκετ σε εξαγώγιμο προϊόν.