Παρακολουθώ την προετοιμασία της Εθνικής με τα μάτια ορθάνοιχτα, αλλά ρίχνω και κλεφτές ματιές στα ξένα γήπεδα όπου έστησαν το δικό τους στρατηγείο οι υπόλοιπες ομάδες του Ομίλου, αλλά και οι πιθανοί αντίπαλοι της Ελλάδας στη φάση των 16.

Όσο κι αν η δική μας ομάδα μοιάζει αξιόλογη και αξιόμαχη απέναντι σε οποιονδήποτε μνηστήρα του χάλκινου μεταλλίου (πίσω από Ισπανία και ΗΠΑ), βλέπω στον ορίζοντα περισσότερες από 1-2 οδομαχίες. Οι ισορροπίες είναι βασανιστικά λεπτές και εύθραυστες.

Ισχύει αυτό που έγραψα από τη μέρα της κλήρωσης κιόλας: η γιορτή από την απογοήτευση απέχει ακριβώς 40 λεπτά και θα παιχτεί, μία κι έξω, νοκ-άουτ, στις 6 ή στις 7 Σεπτεμβρίου στη Μαδρίτη.

Στον διπλανό βατήρα θα στηθεί μία από τις Σερβία, Βραζιλία, Γαλλία ή -ο μη γένοιτο- Ισπανία. Τρεις ζαριές 50-50, που θα ξεχωρίσουν τους άνδρες από τα μειράκια. Διαλέγουμε και παίρνουμε αντίπαλο.

Ή μάλλον ...δεν διαλέγουμε. Παίζουμε για νίκες και όπου μας βγάλει. Οπως στην εποχή Γιαννάκη.

Στο προηγούμενο Μουντομπάσκετ προσπαθήσαμε να επιλέξουμε (Γαλλία) και όχι μόνο μας έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι (αφού οι ανακατατάξεις της τελευταίας στιγμής έστειλαν την Εθνική στα δόντια των Ισπανών), αλλά χάσαμε και όλα όσα αυτό το τερτίπι έφερε μαζί του: την έξωθεν καλή μαρτυρία, την πατροπαράδοτη αυτοπεποίθηση, την ηρεμία στα ενδότερα του στρατοπέδου.

Ψηλαφίζοντας εξ αποστάσεως τα δεδομένα με τα οποία μπαίνουν στο τουρνουά οι λοιποί συγγενείς, παρατηρώ τα εξής:

1. Η Αργεντινή θα δυσκολευτεί να δικαιολογήσει την παράδοση και τη βαριά της φανέλα. Οι απουσίες του Τζινόμπιλι και του Ντελφίνο δεν καλύπτονται. Ο άξονας Πριχιόνι-Χέρμαν-Νοσιόνι-Σκόλα είναι γερασμένος και αβοήθητος. Πίσω από το βασικό σχήμα, υπάρχει έλλειμμα ταλέντου και πείρας. Οι "γαλάζιοι" από τη Νότια Αμερική μετά βίας μπορούν να θεωρηθούν φαβορί του Ομίλου. Τα εσωτερικά προβλήματα που αντιμετώπισαν ναρκοθέτησαν την προετοιμασία.

2. Η Κροατία έχει υλικό για βάθρο, ωστόσο δυσκολεύεται να το μετουσιώσει σε ομάδα ανάλογης αξίας. Δεν βλέπω πολλές 12άδες ικανές να την κοιτάξουν στα μάτια, παίκτη προς παίκτη. Εχει πολλούς ψηλούς πρώτης γραμμής (Τόμιτς, Ζόριτς, Σάριτς κ.α.), σπουδαίους σουτέρ (Μπογκντάνοβιτς, Ρούντεζ), νιάτα, αισιοδοξία, αλλά φτωχή καθοδήγηση από τον πάγκο και ένα διπλό ερωτηματικό στον "άσο", με Ούκιτς-Λαφαγιέτ. Ουδείς δικαιούται να την πάρει αψήφιστα.

3. Το Πουέρτο Ρίκο έχει δύο καταπληκτικούς γκαρντ στο τιμόνι (Μπαρέα, Αρόγιο), αλλά όχι ανάλογη ποιότητα στις υπόλοιπες θέσεις ούτε σέντερ της προκοπής. Θα κάνει ζημιές, όπως συνήθως. Θα πάθει και νίλες, όπως συνήθως. Ο αγώνας της 3ης αγωνιστικής με την Ελλάδα θα είναι κλειδί για τη συνέχεια και πυξίδα για τη δυναμικότητα των Πορτορικάνων. Τους Αμερικανούς, πάντως, τους δυσκόλεψαν για ένα ημίχρονο.

4. Η Σενεγάλη και οι Φιλιππίνες θα απειλήσουν μόνο όποιον τις πάρει στο ψιλό. Το κακό για την Εθνική μας είναι ότι τις αντιμετωπίζει στο ξεκίνημα, τη μία μετά την άλλη. Αλλά η Σενεγάλη έχει μόνο κορμιά και πάντως όχι μονάδες ανάλογες της -φτου, φτου- Νιγηρίας του 2012, ενώ οι Φιλιππινέζοι (με σέντερ τον αξιόλογο Αντρέι Μπλατς) παίζουν μπάσκετ παιδικής χαράς, σαν χαζοχαρούμενη ομαδούλα του NBDL. Η πλάκα είναι ότι έχουν πάρει ψηλά τον αμανέ και ονειρεύονται μεγαλεία!

5. Η Γαλλία δεν έχει τρόπο να καλύψει επάξια τα κενά των Πάρκερ, Ντε Κολό, Νοά, Αζενσά. Είναι όμως προικισμένη με σπάνια αθλητικά προσόντα, έχει μονάδες και δεν ματσάρει εύκολα με τη δική μας ομάδα. Ο τίτλος του 2013 γέμισε το πρόγραμμά της με αυτοπεποίθηση και πολλαπλασίασε το ειδικό της βάρος. Αλίμονο όμως αν θεωρήσουμε φόβητρο τη φετινή της βερσιόν.

6. Η Σερβία θα πλαισιώσει το δίδυμο Τεόντοσιτς-Κρστιτς με τα καινούρια φυντάνια που υπόσχονται να την ξαναβγάλουν στον αφρό. Ο Μπογκντάνοβιτς θα σκοράρει, ο Μάρκοβιτς θα παίξει σκυλίσιες άμυνες, ο Μπιέλιτσα θα γεμίσει το γήπεδο με ταλέντο, ο Ραντούλιτσα θα κάνει τη βρωμοδουλειά. Αλλά ο Σάσα Τζόρτζεβιτς δείχνει πελαγωμένος στον νέο του ρόλο και τα κενά είναι πολλά, ιδίως μετά την αποπομπή του Μίτσοβ.

7. Η Βραζιλία έχει την καλύτερη, ίσως, τριάδα ψηλών του Μουντομπάσκετ μαζί με την ισπανική. Οι Νενέ, Βαρεζάο, Σπλίτερ πίνουν αίμα για πρωινό. Ο Χουέρτας κρατάει τα ηνία, ο Λεαντρίνιο Μπαρμπόσα συμπληρώνει τη συσπείρωση των ΝΒΑers. αλλά ο πάγκος είναι άδειος. Κλήθηκε ακόμα και ο Μαρσελίνιο Ματσάντο, που πρέπει να πλησιάζει πια τα 70. To dna της ομάδας παραείναι αμερικάνικο και η αστάθεια μάστιγα.

8. Οι Ισπανοί παίζουν στα φιλικά με αυτόματο πιλότο, όπως πάντα. Και ονειροπολούν από τώρα για το χρυσό μετάλλιο που νομίζουν ότι θα κατακτήσουν. Κλασσικοί Ισπανοί. Θα ανάψουν τις μηχανές στις 30 Αυγούστου και δεν αποκλείεται να αιφνιδιαστούν από κάποιον παθιασμένο αντίπαλο τύπου Σερβίας ή Βραζιλίας. Τα συνηθίζουν κάτι τέτοια. Εάν χάσουν την πρωτιά του Ομίλου, που δεν το πολυβλέπω, τα σενάρια για τους 16 θα γίνουν περίπλοκα.

Για τις ομάδες της άλλης αγκύλης δεν χρειάζεται να γίνει λόγος από τώρα. Βάσει προγράμματος, η Εθνική μας αποκλείεται να τις αντιμετωπίσει πριν τα ημιτελικά. Το βέβαιο είναι ότι οι περισσότερες φιλόδοξες ομάδες μαζεύτηκαν στην από δω πλευρά.

Ποιος άλλος από τους από κει μπορεί να μιλήσει βάσιμα για βάθρο εκτός των ΗΠΑ και ίσως της Λιθουανίας; Η Αυστραλία; Η Σλοβενία; Η Τουρκία; Η Δομινικανή Δημοκρατία; Εδώ γελάνε μέχρι δακρύων.

Κατά πάσα πιθανότητα, δύο από τις ομάδες που θα ξεκινήσουν από τη Σεβίλλη και τη Γρανάδα θα τελειώσουν το Μουντομπάσκετ με μετάλλιο. Και είναι τόσο μικρές οι διαφορές που τις χωρίζουν (με εξαίρεση πάντοτε την Ισπανία), ώστε έχουν όλοι δικαίωμα στο όνειρο.

Ναι, ακόμη και η Ελλάδα, με την ωραία, νεανική της ομάδα. Ετσι, για να σκάσουν οι φίλοι της, που προτιμούν να τη θάβουν παρά να την καμαρώνουν.

Ας είμαστε, όμως, προσγειωμένοι. Δεν θα στοιχειοθετηθεί αποτυχία εάν η Εθνική αποκλειστεί στη φάση των 16 και μείνει εκτός προημιτελικών. Οι αιθεροβάμονες καλούνται να κατεβούν από το σύννεφο και να κοιτάξουν κατάματα την πραγματικότητα.

Με τι θράσος να θεωρήσουμε την Ελλάδα φαβορί απέναντι στον έκτο κατά σειρά αντίπαλό της; Εχουμε εμείς προγράμματα σαν το INSEP των Γάλλων; Μπορούμε να συναγωνιστούμε τις υποδομές και την παράδοση των Σέρβων; Καλλιεργούμε τον αθλητισμό σε βάθος όσο η πολυάνθρωπη Βραζιλία;

Είμαστε μήπως πλήρεις και συσπειρωμένοι; Εκπροσωπούμε κάποιο ακμαίο πρωτάθλημα που στέλνει σωρηδόν παίκτες στο ΝΒΑ; Εχουμε να διαλέξουμε παίκτες από έθνος 50-60 εκατομμυρίων; Κολυμπάμε στο χρήμα; Βγάζουμε δίμετρους λεβέντες στα κλαδιά των δένδρων; Εχουμε αναπτυξιακό πρόγραμμα και Ομοσπονδία της προκοπής;

Οχι. Η Εθνική Ελλάδας είναι η αθλητική βιτρίνα μίας χώρας χρεωκοπημένης σε όλα τα επίπεδα. Αντί να θρυμματιστεί σε χίλια κομμάτια, αυτή επιμένει να λάμπει. Σε πείσμα της παρακμής, βρίσκει τρόπους να κρατάει το κεφάλι της στον αφρό και να μοιράζει χαμόγελα και υπερηφάνεια.

Η αθρόα προσέλευση των φιλάθλων στο φιλικό με την Τουρκία υπενθύμισε σε όλους τι είδους συναισθήματα προκαλεί η ομάδα που δικαίως βαφτίστηκε "επίσημη αγαπημένη". Για τους αληθινούς φιλάθλους λέω, όχι για τους 20-25 κρετίνους που πήγαν στο ΟΑΚΑ για να πιθηκίσουν, με την ανοχή της κοιμισμένης ΕΟΚ.

Η 10η ή η 13η θέση του παγκόσμιου χάρτη δεν είναι ντροπή ούτε κατάντια για την Ελλάδα. Κατάντια είναι να έχουμε για εθνικό σπορ (όχι το μπάσκετ, αλλά) την ψευδαίσθηση του μεγαλείου. Τώρα που έχουμε πιάσει πάτο σε όλους τους δείκτες της ακμής και της προόδου, ας είμαστε, διάβολε, 12οι στο μπάσκετ.

Ξέρετε, παίζουν και οι άλλοι στο Μουντομπάσκετ. Δεν είμαστε μόνοι μας. Όσο δυσάρεστο κι αν μας φαίνεται, υπάρχει και αντίπαλος στο γήπεδο. Για να μιλήσω στη γλώσσα που καταλαβαίνουν οι θιασώτες της ελληνικής υπεροχής: όταν κάποιοι άλλοι δίδασκαν μπάσκετ, εμείς κρεμόμασταν ακόμη από τα κλαδιά.

Πηγή: gazzetta.gr

Μουντομπάσκετ Ελλάδα Μπάσκετ SPORTS