Με τρεις νίκες σε ισάριθμους αγώνες, παίζοντας σοβαρά ανεξάρτητα από τον αντίπαλο (κι όσοι δεν το έκαναν είδατε τί έπαθαν), η Εθνική Ελλάδας πέρασε στην επόμενη φάση, έχει -λογικά- αποφύγει την Ισπανία (η "επίσημη αγαπημένη" θα τερματίσει σίγουρα πιο πάνω από την τέταρτη θέση, οι Ισπανοί μπορεί στη θεωρία να χάσουν την πρωτιά) και… βλέπουμε.

Στα τρία πρώτα παιχνίδια, τα θεωρητικά ευκολότερα, υπάρχουν πολλά θετικά στοιχεία. Η ομαδικότητα, ο "ηγέτης" της μιας νύχτας (είτε ήταν ο Κώστας Καϊμακόγλου, είτε πριν από λίγο ο Νίκος Ζήσης), η προσπάθεια και η στοχοπροσήλωση, κατατάσσουν την Εθνική μας ως μια από τις πιο αξιόπιστες ομάδες της πρώτης φάσης του τουρνουά. Κι αυτό είναι ένα παράσημο, το οποίο πρωτίστως δικαιούται ο Φώτης Κατσικάρης.

Η πίεση που κατά διαστήματα ασκείται από την ελληνική άμυνα, τα μακριά χέρια (η συνεισφορά του Γιάννη Αντεντοκούμπο είναι σημαντικότατη) που μπλοκάρουν τους αντιπάλους, έχουν οδηγήσει σε αυτό το 3-0 και στην πολύ καλή εικόνα.

Υπάρχουν και ζητήματα προς επίλυση, προβλήματα που ενδεχομένως να μην έχουν λύση, όπως, για παράδειγμα, η απουσία επιθετικού ηγέτη. Όταν όλα πάνε καλά, όταν μπαίνουν τα σουτ, δεν θυμάται κανείς αυτό το… κενό. Όταν, όμως, κάπου μπλοκάρουμε επιθετικά, δεν υπάρχει το… σίγουρο χέρι, το "σημάδι" που δεν προκύπτει από τη φάση, ή από την ανάγκη, αλλά είναι μόνιμα στο πίσω μέρους του μυαλού των διεθνών.

Αποτέλεσμα είναι τα κενά επιθετικά διαστήματα, κάτι που μας ταλανίζει και στους τρεις πρώτους αγώνες, άρα δεν είναι… σύμπτωση. Και με δεδομένο ότι από εδώ και πέρα αρχίζουν τα δύσκολα, αυτά τα κενά επιθετικά διαστήματα πρέπει να ελαχιστοποιηθούν. Δεν ξέρω ούτε το πώς, ούτε το εάν μπορεί να συμβεί αυτό.

Στην επίθεση έχουμε κι άλλα ζητήματα. Ο "Κούμπο" συμμετέχει ενεργά, αλλά με πόντους μόνο από το "ζωγραφιστό", πίσω από τον Γιάννη Μπουρούση δεν υπάρχει άλλος σέντερ να απειλήσει ουσιαστικά, άρα αν κάποια στιγμή η κόπωση ή τα φάουλ υποχρεώσουν τον Καρδιτσιώτη να καθίσει στον πάγκο, δύσκολα θα βρούμε inside game.

Μετά από τρεις αγώνες, έχοντας εξασφαλίσει τη συμμετοχή στους "16" (άρα έχοντας εξασφαλίσει ότι η αποστολή δεν θα είναι… αποτυχημένη), έχοντας το δικαίωμα να ελπίζουμε σε… μπασκετική μακροημέρευση στα γήπεδα της Ισπανίας, η Εθνική μας δείχνει ότι είναι αξιόπιστη, είναι ομάδα με αρχές, είναι ομάδα που δεν θα πέσει (όπως στο πρόσφατο παρελθόν) θύμα οδυνηρής έκπληξης, αλλά δεν είναι υπερομάδα.

Έχει περιορισμένο ταλέντο, έχει παίκτες που μπορούν να ενδυθούν ρόλους, αρκεί να μην είναι πρωταγωνιστικοί, έχει συνοχή στις γραμμές της αλλά όχι σούπερ σταρ, απασχολεί κάθε αντίπαλο προπονητή (μιλάμε για τους αντιπάλους πρώτης γραμμής), αλλά δεν τον πονοκεφαλιάζει. Όχι με την ως τώρα εικόνα της, που πάντως είναι εξαιρετική. Είναι αυτό που με σαφήνεια περιγράφει το ασαφές "τόσο… όσο"!

Κογκαλίδης Μπάσκετ SPORTS