«Έχω χάσει τον έλεγχο, αλλά μετά το μετάνιωσα…»

Αναλυτικά τα όσα είπε στο περιοδικό «Fuit»:

Είναι αλήθεια ότι τα πρώτα σου αθλητικά βήματα ήταν στο χώρο του ποδοσφαίρου;

«Όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας μου τότε, παίζαμε και ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Με τα χρόνια όμως με κέρδισε το μπάσκετ». 

Προπονητής στην Καστοριά τότε ο Πιλαφίδης επέμενε να παίξεις πλεϊμέκερ.  Καταρρίφτηκε έτσι ο… μύθος της επαρχίας, σύμφωνα με τον οποίο ένα ψηλό παιδί, παίζει υποχρεωτικά κάτω από τη ρακέτα;

«Δε νομίζω πως υπάρχει τέτοιος μύθος και δεν ισχύει και στην περίπτωση μου. Άλλωστε εγώ έπαιζα πάντα σ’ αυτή τη θέση και στην ηλικία που ξεκίνησα δεν ήμουν ιδιαίτερα ψηλό παιδί. Ο Κώστας Πιλαφίδης ήταν ο άνθρωπος που μου έδωσε αυτή την ευκαιρία να αγωνιστώ σε υψηλό επίπεδο. Οφείλω πολλά σ’ αυτόν τον άνθρωπο και νιώθω τυχερός που ήρθε εκείνη την περίοδο στην Καστοριά και στη συνέχεια με πρότεινε στον Ηρακλή. Μ’ έχει στηρίξει και μ’ έχει βοηθήσει πολύ. Αν δεν είχε γίνει αυτό τώρα ίσως τα πράγματα να ήταν τελείως διαφορετικά». 

Ο συγκεκριμένος προπονητής πάντως είχε δηλώσει πως η διαδρομή σου στο μπάσκετ πρέπει να είναι πρότυπο για τα νέα παιδιά…

«Το αν η πορεία μου αποτελεί πρότυπο για τα νέα παιδιά δεν θα το πω εγώ αυτό. Εγώ κάνω αυτό που αγαπώ και προσπαθώ να δουλεύω σκληρά και να βελτιώνομαι σε όλους τους τομείς».

Πόσο εύκολο είναι για ένα παιδί από την επαρχία να κάνει το μεγάλο άλμα για τα σαλόνια του ελληνικού μπάσκετ;

«Σίγουρα στην επαρχία είναι πιο δύσκολα τα πράγματα όχι μόνο από πλευράς εγκαταστάσεων, αλλά απουσιάζουν και οι άνθρωποι που θα σε δουν και θα σε προωθήσουν σε μία μεγαλύτερη ομάδα. Αν αξίζεις κάποια στιγμή θα φανεί στο γήπεδο, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό… Πρέπει να βρεθεί και ο άνθρωπος που θα σου δώσει την ευκαιρία κι από εκεί και πέρα είναι στο χέρι σου να την αρπάξεις ή όχι».
  
Ποιο θεωρείς πως ήταν ποιο δύσκολο άλμα. Από τη Γ’ εθνική στην Α1 ή από τον Ηρακλή στον Παναθηναϊκό που κυνηγούσε πρωτάθλημα και Ευρωλίγκα;

«Και τα δύο ήταν εξίσου δύσκολα. Διαφορετικές συνθήκες, διαφορετικές απαιτήσεις. Χαίρομαι που και στις δύο ομάδες γνώρισα παιδιά και έκανα φίλους που με βοήθησαν πολύ εύκολα να προσαρμοστώ, όπως ο Νίκος Χατζηβρέτας και ο Λάζαρος Παπαδόπουλος. Και πίστεψε με μετράει πολύ αυτό στο θέμα προσαρμογής».
  
Το καλοκαίρι βρέθηκες στα Γρεβενά. Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που είπες στα παιδιά των μικρών τμημάτων του Πρωτέα;

«Να χαίρονται και να απολαμβάνουν αυτό που κάνουν. Η δόξα και τα χρήματα δεν πρέπει να τους απασχολούν και σε καμία περίπτωση να μην παραμελήσουν το σχολείο για το μπάσκετ».
 
Μπορεί πιστεύεις να αγγίξει ένα νέο παιδί έστω και μία κουβέντα, μία συμβουλή από ένα αθλητή με τόσες διακρίσεις και επιτυχίες όπως εσύ;

«Σίγουρο είναι ωραίο να μιλάς με κάποιον που τον θαυμάζεις και θες να του μοιάσεις και δεν μιλάω για μένα συγκεκριμένα, αλλά γενικότερα, αλλά από εκεί και πέρα ήταν μια απλή κουβέντα. Όλα τα άλλα θα έρθουν με σκληρή δουλειά και αγάπη για το μπάσκετ». 

Μάθαμε πάντως πως όταν σου έγινε η πρόσκληση από τον Αλέξη Κατσάλη με τον οποίο σας συνδέει πολύχρονη φιλία δέχτηκες χωρίς δεύτερη σκέψη.
 
«Με τον Αλέξη είμαστε πολλά χρόνια φίλοι, παίξαμε και συμπαίκτες κάποια στιγμή στο ξεκίνημα και όταν μου είπε πως είναι για τα παιδιά δεν το σκέφτηκα καν. Μακάρι να είχα το χρόνο να το κάνω πιο συχνά. Δε νομίζω όμως πως έκανα κάτι τόσο… τρομερό. Ήμουν στην Καστοριά και αφού μπορούσα ήρθα».  

Ο Κώστας Παπανικολάου είναι ένα παιδί που ξεκίνησε από το Πρωτέα, στη συνέχεια Άρης και τώρα Ολυμπιακός και εθνική ομάδα.

«Είναι πραγματικά ένα μεγάλο ταλέντο του ελληνικού μπάσκετ με σημαντικά βήματα μέχρι τώρα πορεία στην καριέρα του. Εύχομαι να είναι υγιής πάνω απ’ όλα και να μπορέσει να εκπληρώσει τους στόχους του, γιατί το ελληνικό μπάσκετ μπορεί να κερδίσει πολλά από αυτό το παιδί». 

Χρυσό μετάλλιο με την εθνική ομάδα στο ευρωπαϊκό και αργυρό στο παγκόσμιο χωρίς να έχεις αγωνιστεί σε εθνική νέων ή εφήβων. Κατά συνέπεια αυτό που λένε κάποιοι -κυρίως στην επαρχία- ότι από τη στιγμή που ένα παιδί δεν κλήθηκε σε κάποιο κλιμάκιο της εθνικής ομάδας δύσκολα θα κάνει καριέρα, είναι  μια τελείως λάθος άποψη;

«Προσωπικά σ’ εκείνη την ηλικία των 16,17, 18 δεν άξιζα να είμαι στην εθνική. Δεν βοηθούσε το σωματότυπο μου και οι εθνικές ομάδες και τα κλιμάκια ψάχνουν παίκτες έτοιμους σ’ εκείνη την ηλικία. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως αν δεν παίξεις στην εθνική παίδων ή νέων δεν έχεις τα φόντα να κάνεις καριέρα». 

Στερήθηκες πολλά πράγματα Για να φτάσεις σ’ αυτό το επίπεδο;

«Δεν στερήθηκα τίποτα διότι δεν μ’ έβαλε κάποιος να παίξω μπάσκετ με το ζόρι. Το αγαπάω το μπάσκετ και όλα τα πράγματα θέλουν κάποιες θυσίες. Σίγουρα θα ήθελα περισσότερο ελεύθερο χρόνο και ειδικά τώρα που έχουν περάσει κάπως τα χρόνια και έχω μεγαλώσει σε σχέση με το ξεκίνημα, αλλά δεν νιώθω ότι στερήθηκα πράγματα.  Έχω πει και παλιότερα πως είναι ευλογία να πληρώνεσαι και μάλιστα αδρά κάνοντας αυτό που αγαπάς». 

Μιλώντας με αρκετούς φίλους σου όλοι μου είπαν πως είσαι ένα παιδί ιδιαίτερα χαμηλών τόνων και πάντα είχα την απορία τι είναι αυτό που σε μεταμορφώνει μέσα στο γήπεδο και βλέπουμε ένα… βιονικό Δημήτρη Διαμαντίδη;

«Μέσα στο γήπεδο είμαι άλλος άνθρωπος. Ανεβαίνουν οι σφυγμοί, υπάρχει ένταση είμαι τελείως διαφορετικός άνθρωπος μέσα στο γήπεδο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως βγαίνει πάντα σε καλό. Έχω υποπέσει σε περιστατικά κατακριτέα  που έχασα τον έλεγχο, αλλά μετά το μετάνιωσα. Εκείνη τη στιγμή όμως η ένταση είναι μεγάλη και σκέφτεσαι διαφορετικά». 

Έφτασες ποτέ στο σημείο να πεις κουράστηκα, θα τα παρατήσω και γενικά υπάρχει κορεσμός; 

«Αν έφτανα σ’ αυτό το σημείο θα είχα σταματήσει. Κορεσμός στο μπάσκετ δεν υπάρχει και η κάθε επιτυχία είναι πάντα πιο γλυκιά από τον προηγούμενη. Μέχρι τώρα μου έχουν πάει όλα τόσο καλά και συνεχίζω να αγαπώ αυτό που κάνω».

Το 3ο ευρωπαϊκό για τον Δημήτρη Διαμαντίδη με τη φανέλα του Παναθηναϊκού θα ήταν το καλύτερο δώρο γενεθλίων;

«Δεν υπάρχει θέμα δώρου. Θέλω να περάσουμε στον τελικό. Θέλω να πάρουμε το ευρωπαϊκό και για τον κόσμο μας και για την προσπάθεια που έχουμε κάνει όλη τη χρονιά και θα κάνω τα πάντα γι’ αυτό όταν έρθει εκείνη η ώρα. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια πολύ καλή ομάδα και ελπίζω εδώ που φτάσαμε να τα καταφέρουμε». 

Υπάρχει κάποιος τίτλος που είναι πάνω απ’ όλα;

«Κάθε τίτλος είναι μοναδικός και οι στιγμές που ζεις εκείνη την ώρα δύσκολα ξεχνιούνται. Σίγουρα το χρυσό με την εθνική ήταν ξεχωριστό γιατί πάντα τα παιχνίδια της εθνικής είναι διαφορετικά από τα υπόλοιπα».

Να… τολμήσω να ρωτήσω αν θα σε ξαναδούμε με τη φανέλα της εθνικής;

«Δεν υπάρχει πρόβλημα. Το έχω πει και παλιότερα το κεφάλαιο εθνική έχει κλείσει για μένα».  

Όπως και το κεφάλαιο εξωτερικό ή ΝΒΑ για το οποίο έχεις κληθεί ουκ ολίγες φορές να απαντήσεις;

«Καλά ναι… Και φαντάσου δεν υπάρχει κεφάλαιο εξωτερικό η κεφάλαιο ΝΒΑ. Έχω απαντήσει αμέτρητες φορές πως δεν μ’ ενδιαφέρει να αλλάξω πρωτάθλημα. Είμαι στην κορυφαία ομάδα της Ευρώπης και δεν βλέπω το λόγο να αλλάξω περιβάλλον από τη στιγμή που στον Παναθηναϊκό απολαμβάνω το μπάσκετ. Τώρα για το ΝΒΑ που με ρωτάνε συνέχεια, δεν υπήρξε ποτέ κάποια πρόταση, οπότε αυτή η κουβέντα γίνεται πάντα χωρίς λόγο».  

Δημήτρη αφού σ’ ευχαριστήσουμε και αφού σου ευχηθούμε ολόψυχα την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος θα θέλαμε ένα μήνυμα για τα νέα παιδιά αλλά και για τους μικρούς φίλους σου στα Γρεβενά που ρωτάνε συνέχεια για το αν θα σε ξαναδούνε στην πόλη μας;  

«(Γελάει) Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ξαναέρθω στα Γρεβενά σύντομα, αλλά εύχομαι σ’ αυτά τα παιδιά να αγαπάνε πάνω απ’ όλα αυτό που κάνουν».