Πόσο άθλιοι είμαστε;

Λένε πως αν πραγματικά θέλουμε να αλλάξει ο κόσμος, πρέπει να γίνουμε εμείς η αλλαγή που θέλουμε να δούμε. Δύσκολο; Το δυσκολότερο. Γιατί ο κόσμος -ενίοτε- αλλάζει με μια επανάσταση (άλλοτε κατευθυνόμενη, άλλοτε με ιδεολογία και ιδανικά), αλλά αν δεν αλλάξει ο άνθρωπος, καμία αλλαγή δεν μπορεί να επιβληθεί.

Δεν πρόκειται να αλλάξω τροπάριο, δεν πρόκειται να συζητήσουμε ούτε για την επανάσταση στην Κούβα, ούτε για τον Καμίλο Σιενφουέγος, αν και πολύ θα το ήθελα. Για μπάσκετ (και όχι μόνο) θα "κουβεντιάσουμε".

Ένας άνθρωπος πέθανε στις εξέδρες ενός γηπέδου. Δεν έχει σημασία το πού, ενδεχομένως ούτε το πώς, αλλά το γιατί. Έχουν γίνει αναλύσεις επί αναλύσεων, το τέρας της βίας όμως τρέφεται με ανθρώπινο αίμα κι αυτό δεν αλλάζει. Κι όσο δεν αλλάζει διατροφικές συνήθειες, τόσο θα έπρεπε να συμφωνούμε ότι δεν μπορούμε να το μετατρέψουμε σε κατοικίδιο, αλλά να το εξοντώσουμε.

Η απόφαση του Γιάννη Ανδριανού δεν προσφέρει τίποτα ουσιαστικό. Αν ήταν να λυθεί το πρόβλημα, ας κλείναμε το μαγαζί για τρεις μήνες. Κίνηση, που -δεν θέλω να είμαι αρνητικός- μπορεί να πηγάζει μέσα από τα ευγενέστερα των συναισθημάτων του Υφυπουργού. Δεν λύνει το πρόβλημα. Είναι κάτι, αλλά είναι σαν να αφαιρείς τέσσερα σακιά χώμα από τον Όλυμπο. Ποιος θα το αντιληφθεί;

Είναι, όμως, μια κίνηση. Κι η απάντηση σε αυτήν είναι από τη μια φίλοι του ΠΑΟΚ να μιλούν για εύνοια προς τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό, που δεν είναι (λένε) σε φόρμα, από την άλλη ο πρόεδρος της ΕΟΚ να τρέχει να ορίσει τα παιχνίδια, προκειμένου να μην αλλάξουν οι συνθήκες του ντέρμπι στο Κύπελλο.

Ενδιάμεσα "πράσινοι" και "κόκκινοι" στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να ρέπουν προς επικίνδυνα κατηφορικές διαδρομές. Τί μας νοιάζει αν πέθανε άνθρωπος, αν είναι να κερδίσουμε το Κύπελλο. ΝΑΙ, αυτό το Κύπελλο που μόλις χάσει η ομάδα μας θα βγούμε και θα γράφουμε στα ίδια στάτους "κυπελλάκι".

Μήπως μας νοιάζει αν αυτός που ψάχνει στα σκουπίδια για λίγη τροφή είναι γείτονας; Μήπως ξέρουμε τους γείτονές μας; Μήπως μας νοιάζει αν αυτός που αυτοκτόνησε μπορούσε να σωθεί, αν ένας εξ ημών του άπλωνε το χέρι, του χαμογελούσε; Μήπως μας νοιάζει αν από εκεί που παρκάραμε είναι διάδρομος για ανθρώπους με κινητικούς περιορισμούς;

Μήπως μας νοιάζει αν το κέρμα που πετάμε θα πετύχει στο μάτι έναν άνθρωπο; Ας μην φορούσε τη μισητή φανέλα. Μήπως μας νοιάζει αν έξω από τον κύκλο που χαράξαμε και τον κάναμε επίτηδες στενό για να χωρά λίγους, χάνεται ο κόσμος;

Γίναμε ιδιώτες. Idiot λένε τον ηλίθιο οι Άγγλοι, αλλά μάλλον σύμπτωση θα είναι. Καμία σχέση. Γίναμε ανθρωπάκια που αναζητούν χαρά στη νίκη μιας ομάδας, η οποία -και καλά- είναι το πάθος μας, η ζωή μας. Μα πώς να έχεις πάθος και να μην είναι αρρωστημένο, όταν δεν έχεις αγάπη;
Τα επίπεδα ουμανισμού φθίνουν επικίνδυνα. Στη θέση του αδικοχαμένου φιλάθλου του Εθνικού μπορούσε να είναι καθένας από μας. Όχι κατ' ανάγκη στο γήπεδο, στη διασταύρωση και στο STOP που παραβιάστηκε, σε έναν καβγά για ασήμαντη αφορμή. Σημασία έχει να δείξουμε μαγκιά, ότι δεν μασάμε.

Όπως έκανε η ΕΟΚ, βάζοντας τον Άρη, ή την ΑΕΚ, τον Απόλλωνα, ή τον Κόροιβο, να παίξουν Τρίτη - Πέμπτη - Σάββατο. Κι αν κάποιος φύγει με έναν προσαγωγό λιγότερο, παράπλευρη απώλεια, ατυχές συμβάν. Άντε και θα βγάλουμε και μια ανακοίνωση. Και πάλι καλά που δεν έβαλε δύο αγώνες την ημέρα.

Σημασία έχει να δείξει ο πρόεδρος ότι δεν ρέπει προς τη μία ή την άλλη πλευρά, σημασία έχει να μην δοθεί τροφή στα πρωτοσέλιδα, που με τη σειρά τους θα ανατροφοδοτήσουν την αδηφάγα όρεξη των χαχόλων, για τη συστηματική αδικία σε βάρος της ομάδας τους. Άλλωστε, η ομάδα (όποια κι αν είναι αυτή) ποτέ δεν χάνει. Την κατατρέχει το σύστημα. Γνωστά πράγματα αυτά.

Α, πέθανε κι ένας άνθρωπος… Αλλά, είπαμε: Η ομάδα πάνω απ' όλα. Πόσο άθλιοι είμαστε.

Υ.Γ.: Από τρόμο για την απάντηση δεν ρωτώ πόσο αθλιότεροι μπορούμε να γίνουμε…


Διαβάστε τι γράφει την ίδια ώρα ο Δημοσθένης Καρμοίρης για το ίδιο θέμα και την κόντρα Ολυμπιακού - ΠΑΟΚ:    Πάτε στα λεξικά να μάθετε περί «φόρου τιμής»