Ναι, είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι η παραμονή του Μπαρτζώκα ήταν ένα στοίχημα που έμοιαζε χαμένο.

Πάντα στις περιπτώσεις που ένας προπονητής φεύγει, το βασικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί για το αν ήταν σωστή απόφαση η απομάκρυνσή του, είναι το «ποιος τον διαδέχεται;». Πριν λοιπόν κριθεί η ορθότητα της λύσης της συνεργασίας της ΚΑΕ Ολυμπιακός με τον Γιώργο Μπαρτζώκα θα πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα αυτό.

Προφανως είμαι ο τελευταίος που θα κρίνω -προτείνω, τον ιδανικότερο διάδοχο του Μπαρτζώκα, αλλά σημασία έχουν το βιογραφικό και οι ικανότητες του επόμενου προπονητή του Ολυμπιακού.

 

Ναι, είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι η παραμονή του Μπαρτζώκα ήταν ένα στοίχημα που έμοιαζε χαμένο. Η πίεση θα ήταν τεράστιο. Ο Μπαρτζώκας θα έπρεπε να ζει και να δουλεύει όχι κάτω από πίεση, κάτω από τέτοια ζούσε και δούλευε από την πρώτη ημέρα που ανέλαβε τον Ολυμπιακό, αλλά κάτω από την πίεση της λαιμητόμου που θα έστεκε πάνω από το κεφάλι του, μετά από κάθε ματς.

 

Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι αδύνατο να προχωρήσει. Συνεπώς η λύση της συνεργασίας τώρα ήταν μάλλον αναγκαστική και απαραίτητη. Ο Μπαρτζώκας είχε τη λεβεντιά να παραιτηθεί προκειμένου να μη χρεώσει στη διοίκηση μία απόλυση, αλλά και την περηφάνια να το κάνει για να μην έχει στο βιογραφικό του μία απόλυση, αλλά μία παραίτηση.

 

Μέχρι εδώ όλα τα καταλαβαίνω. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι τα πικρόχολα σχόλια. Οχι αυτά του Αντιτς που έχει προσωπικά ζητήματα, αλλά όλων των υπολοίπων. Ο Μπαρτζώκας έγραψε ιστορία στον Ολυμπιακό και πέτυχε κάτι που δεν θα πετύχει ποτέ άλλος. Πρόκειται για τον πρώτο Ελληνα προπονητή που κατέκτησε την Ευρωλίγκα και μάλιστα το έκανε με έναν μοναδικό τρόπο και το έκανε με μία ομάδα που ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης. Και όλοι γνωρίζουμε πόσο δύσκολο και σπάνιο είναι μία ομάδα να κατακτήσει δύο συνεχόμενες φορές την Ευρωλίγκα και μάλιστα με διαφορετικούς προπονητές.

 

Ο Μπαρτζώκας αξίζει τον σεβασμό και την ευγνωμοσύνη όλων των φίλων του Ολυμπιακού, αλλά και του ελληνικού μπάσκετ, όπως επίσης και της μικρής κλειστής κοινωνίας των ανθρώπων που ζουν από το ελληνικό μπάσκετ. Για παράδειγμα, η δική του δουλειά και επιτυχία είναι αυτή που ανέδειξε τα προσόντα και το ταλέντο των Ελλήνων προπονητών ακόμη περισσότερο. Η δική του δουλειά και επιτυχία διατήρησε το ελληνικό μπάσκετ σε συλλογικό επίπεδο ψηλά, η δική του δουλειά εξέλιξε παίκτες όπως ο Σλούκας και ο Μάντζαρης.

 

Σεβασμό λοιπόν σε έναν άνθρωπο που ξεκίνησε από πολύ χαμηλά και έφτασε τόσο ψηλά όσο κανείς άλλος Ελληνας προπονητής. Και εδώ θα είμαστε να τον χαιρόμαστε και στην επόμενη δουλειά του η οποία θα είναι σίγουρα σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Πηγή: sday.gr