Την μπασκετική ΑΕΚ εννοώ, διότι η ποδοσφαιρική είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο: αλλουνού παπά, μα του ίδιου... (Οικουμενικού) Πατριάρχη, διότι ασφαλώς όταν η Αυτού Θειοτάτη Παναγιότης έλεγε ότι «η ΑΕΚ είναι ιδέα και αι ιδέαι δεν αποθνήσκουν» προφανώς δεν εξαιρούσε το μπάσκετ!

Ενώ λοιπόν η ποδοσφαιρική ΑΕΚ είναι ευαγγέλιο του Μελισσανίδη και του Δέλλα, την μπασκετική τη λειτουργούν (με την πρακτική, αλλά μια και το πήγε εκεί η κουβέντα, και με την εκκλησιαστική έννοια) ο Αλεξίου, ο Αγγελόπουλος και αντί του νεαρού διακόνου Βαγγέλη Ζιάγκου, ο... παλαιοημερολογίτης ιερέας Ντράγκαν Σάκοτα, ο οποίος χειροτονήθηκε επισήμως χθες!

Για να μην ξεμακρύνω από τον πρόλογό μου, το καλάθι της ΑΕΚ είναι ούτως ή άλλως μικρό στις πρώτες πέντε αγωνιστικές: η μία νίκη επί του (ευρισκόμενου σε κατάσταση draft) Πανιωνίου και οι τέσσερις ήττες δεν συνιστούν την πιο ελπιδοφόρα και ενθουσιώδη επανεκκίνηση της ομάδας, αλλά -για να παραφράσω τον τίτλο του Λουντέμη- οι κερασιές μπορούν να ανθίσουν και του χρόνου!

Δεν εννοώ ότι η ΑΕΚ δεν έχει τη δυνατότητα να γεμίσει το καλάθι της και -σιγά το πράγμα, αδερφέ- να βρεθεί στην οκτάδα και να παίξει στα πλέι οφς, αλλά προφανώς ο στόχος της είναι πολύ πιο μεγαλεπήβολος...

Μεγαλεπήβολος και μεσομακροπρόθεσμος, όπως είχε πει σε εκείνο το περιβόητο διάγγελμά του προς τους οπαδούς του Παναθηναϊκού ο Αγγελος Φιλιππίδης: η ΑΕΚ πέρασε τρία δύσκολα χρόνια από πάσης (αγωνιστικής, διοικητικής και οικονομικής) απόψεως και δεν είναι εύκολο να πατήσει ένα κουμπί και από ΑΕΚ των Αθηνών να (ξανα)γίνει η ΑΕΚ της Ευρώπης!

Κυριολεκτώ διότι τη σεζόν 2011-12, που έπαιξε στην Α2, αναφερόταν σκανδαλωδώς ως ΑΕΚ Αθηνών για να διαχωρίζεται από την... ΑΕΚ Αργους, ωστόσο στο μυαλό, στη μνήμη και στην καρδιά των φιλάθλων της και όλων όσοι τη στελεχώνουν (θα) είναι πάντοτε η ΑΕΚ του Καλλιμάρμαρου, η ΑΕΚ της Βαρκελώνης, η ΑΕΚ της Λωζάννης και η ΑΕΚ του ΟΑΚΑ, όπου με προπονητή τον Σάκοτα πέτυχε την επική ανατροπή στη σειρά τελικών του 2002 με τον Ολυμπιακό και κατέκτησε το (στοιχειωμένο από το 1970) πρωτάθλημα!

Για τον κόσμο της που ούτως ή άλλως ζει με τη νοσταλγία και τα συναισθήματα και τραγουδάει το «και ξανά, ξανά, θα γίνεις βασίλισσα», θα είναι πάντοτε η ΑΕΚ του (Γιώργου) Αμερικάνου, άντε και του Σερβοέλληνα που επανέκαμψε φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις, όπως τραγουδούσαν κάποτε ο Σώτος Παναγόπουλος και ο Τζίμης Μακούλης!

Εκτός από τις αναμνήσεις, ο «Σάλε» γύρισε φορτωμένος και με χιλιάδες σχέδια και όνειρα για την ΑΕΚ: δεδομένου μάλιστα ότι (όση δέσμευση εξασφαλίζει αυτός ο όρος) υπέγραψε τριετές συμβόλαιο, η φιλοδοξία του να αναδημιουργήσει την ομάδα είναι και θεμιτή και σεβαστή και ιντριγκαδόρικη...

Το εάν και κατά πόσο θα αποβεί και εφικτή είναι κάτι που θα φανεί σε βάθος χρόνου και δεν εξαρτάται τόσο από τις δικές του (καλές) προθέσεις όσο από τις διαθέσεις των ανθρώπων οι οποίοι βρίσκονται γύρω του και δεν εννοώ τους παίκτες, αλλά τους διοικούντες...

Πριν από δώδεκα χρόνια η ΑΕΚ δεν κατακτούσε μονάχα έναν ιστορικό τίτλο, αλλά έβαζε κιόλας τα θεμέλια για να δημιουργήσει μια δυναστεία, που θα κυριαρχούσε στην Ελλάδα και θα πρωταγωνιστούσε στην Ευρώπη: εκείνη την εποχή ήταν η μοναδική ομάδα η οποία εκτός από έναν νεανικό και ελληνικό κορμό διέθετε επίσης και μια πολύ συγκεκριμένη και μάλιστα φουτουριστική και μοντέρνα μπασκετική πρόταση, ωστόσο το πολλά υποσχόμενο project έμεινε από... λάστιχο!

Ο Γιάννης Φιλίππου αρνήθηκε να συμμετέχει στο «πανηγύρι των ζουρλών» (όπως ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει την κατάσταση στο ελληνικό μπάσκετ), βαθμιαία αποστασιοποιήθηκε και έλαχε στον Γιάννη Γρανίτσα να δει και την ομάδα-μοντέλο να γκρεμίζεται στα χέρια του...

Επίτηδες ανέφερα αυτό το ρήμα, διότι εκείνη την ίδια εποχή στα χέρια του Γρανίτσα γκρεμίστηκε και το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, με αποτέλεσμα η ποδοσφαιρική ΑΕΚ να καταντήσει ζητιάνα...

Για την μπασκετική ΑΕΚ δεν το συζητώ: αυτή είχε βγει στη ζητιανιά πολύ νωρίτερα και ασφαλώς δεν θα μπορούσε να ικανοποιείται μόνο και μόνο επειδή γέμιζαν τα «μπλε» (καθίσματα του ΟΑΚΑ), που έλεγε και ο Ιωαννίδης...

Ο Σάκοτα έφυγε στο τέλος της επόμενης σεζόν και στη θέση του ανέλαβε ο Κατσικάρης, στο μεταξύ άρχισαν να σκορπίζουν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα οι Ελληνες παίκτες (Κακιούζης, Ζήσης, Χατζής, Ντικούδης, Μπουρούσης, Ταπούτος ) η ομάδα αφέθηκε στο έλεος του Θεού και ο δρόμος της παρακμής και εν συνεχεία του υποβιβασμού δεν είχε γυρισμό...

Δώδεκα χρόνια μετά την τελευταία στέψη της η έκπτωτη βασίλισσα ξέρει ότι ο θρόνος της είναι μακριά, αλλά επειδή τα παθήματα της έγιναν μαθήματα, κρατά μικρό καλάθι και (εφόσον είναι γραφτό να δρέψει πάλι καρπούς) ας της πέφτουν τα κεράσια χάμω!

Πηγή: Goal

Σάκοτα ΑΕΚ Μπάσκετ SPORTS