Ο Παναθηναϊκός του Διαμαντίδη συγκριτικά με τον Παναθηναϊκό χωρίς Διαμαντίδη δεν θα είναι ποτέ ίδιος, επομένως η κριτική επί των εμφανίσεων θα πρέπει να έχει έναν κοινό παρονομαστή πάνω στον οποίο θα μπορούμε να κάνουμε κουβέντα.

Οσο κι αν κατά καιρούς λέμε ή γράφουμε «δεν φάνηκε η απουσία του αρχηγού» ή «κατάφερε ο προπονητής να προφυλάξει τον Διαμαντίδη», άπαντες μέσα μας αντιλαμβανόμαστε πως θα χρειαστούν χρόνια για να βρεθεί η μαγική συνταγή που θα κάνει τον Παναθηναϊκό να παίζει με τον ίδιο τρόπο με ή χωρίς τον αρχηγό.

Με άλλα λόγια, η κριτική για τον αγώνα με τον Αρη ξεκινάει από την αφετηρία πως ο Παναθηναϊκός δεν θα μπορούσε να είναι ίδιος με τον Διαμαντίδη στην άκρη του πάγκου, άρα θα πρέπει να κατεβάσουμε τον πήχη για να μπούμε στην ουσία του παιχνιδιού. Πόσο φυσιολογικό είναι αυτό; Φυσιολογικότατο με την προϋπόθεση πως ο Ιβάνοβιτς (και ο κάθε Ιβάνοβιτς που θα βρεθεί στη θέση αυτή...) αναγνωρίζει τις δυσκολίες και ψάχνει καθημερινά τον τρόπο για να γίνει πιο ομαλά η μετάβαση.

Και η αλήθεια είναι πως ο Μαυροβούνιος το 'χει πετύχει πολύ περισσότερο από τους προκατόχους του, αν ρίξουμε μια ματιά στους χρόνους συμμετοχής του Διαμαντίδη, στις λύσεις που παρουσιάζονται όταν κάθεται στον πάγκο και τα καλά διαστήματα του Παναθηναϊκού με τον «Μήτσο» εκτός παρκέ. Σίγουρα δεν τα 'χει καταφέρει στο 100%, αλλά έχει κάνει ένα παραπάνω βήμα απ' ό,τι οι προηγούμενοι.

Από την άλλη βεβαίως η απουσία του Διαμαντίδη δεν μπορεί να αποτελεί καραμέλα για να εξηγηθούν όλα τα αρνητικά στοιχεία που μπορεί να παρουσιάζει η ομάδα. Δεν φταίει για παράδειγμα η απουσία του αρχηγού για το γεγονός ότι ο Μπατίστα κάνει μια φυσιολογική «κοιλιά» στην απόδοσή του, ούτε για το γεγονός ότι τα «4άρια» (Γκιστ και Φώτσης) τελείωσαν τον αγώνα με 7 πόντους (στο σύνολο...).

Η απουσία του Διαμαντίδη δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία ούτε για το γεγονός ότι τα τρία «πεντάρια» (Μπατίστα, Ράιτ και Μαυροκεφαλίδης) τελείωσαν με 12 πόντους στο σύνολο, επιβεβαιώνοντας αυτό που είδαμε και στο Μιλάνο, ότι δηλαδή η ρακέτα έχει χάσει την ισορροπία της με τα «μπες - βγες» λόγω τραυματισμών.

Αν κρατάει κάτι ο Ιβάνοβιτς από τον αγώνα με τον Αρη είναι η ηγετική εμφάνιση του Νίκου Παππά που βρήκε τον χώρο για να κάνει τα δικά του σλάλομ και να επιβεβαιώσει ότι έχει περίσσιο ταλέντο. Σε λιγότερο από 28 λεπτά είχε 23 πόντους με πολύ καλά ποσοστά (100% στις βολές, 57% στα δίποντα, 50% στα τρίποντα, 3 ασίστ και 2 λάθη) δίνοντας στην περιφέρεια αυτό το «κάτι διαφορετικό» που απαιτείται σε τέτοιου είδους παιχνίδια.

Επίσης, κρατάει την εμφάνιση του Μπλουμς που... πυροβολούσε αδιακρίτως από τα 6,75μ με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο (σ.σ. τα πόδια πίσω στο άλμα, τα πόδια μπροστά, με σουτ μετά από πάσα, μετά από ντρίμπλα, μετά από σκέψη κλπ), αλλά και τα 9 ριμπάουντ και τις 5 ασίστ του Βλαδίμηρου Γιάνκοβιτς που αυτή τη φορά πρόσφερε σε άλλον τομέα.

Από την άλλη, παιχνίδια σαν κι αυτά πρέπει να αποτελούν τις «μεγάλες ευκαιριές» παιδιών όπως ο Μποχωρίδης και ο Χαραλαμπόπουλος. Ο μεν πρώτος αγωνίστηκε 10 λεπτά, ο δεύτερος 5:30, αλλά σε καμία περίπτωση δεν άφησαν το στίγμα τους. Αυτά είναι παιχνίδια «πρόκριμα» για το επόμενο βήμα και οι δύο νεαροί είναι στη φάση που πρέπει να κάνουν καλά - για να μην πω μεγάλα - παιχνίδια απέναντι σε τέτοιους αντιπάλους.

Και οι δύο δεν είναι στη φάση του «συμμετέχουμε», όπως είναι για παράδειγμα ο Διαμαντάκος και πολύ λιγότερο ο Κόνιαρης, αλλά στη φάση «αποδεικνύουμε» ώστε σ' ένα χρόνο από σήμερα να αποτελούμε για παράδειγμα την πρώτη, άντε την δεύτερη αλλαγή σε υψηλότατο επίπεδο.

Υ.Γ.: Οσο βλέπω τον Βεζένκοφ να γίνεται καλύτερος και πιο ανταγωνιστικός, τόσο περισσότερο χαίρομαι για την επιλογή του το περσινό καλοκαίρι να κυνηγήσει μέχρι τέλους το μεγάλο του όνειρο. Υπάρχουν παιδιά που συμβιβάζονται, υπάρχουν κι αυτά που θέλουν να το φτάσουν στα άκρα κι ό,τι βγει και ο Βεζένκοφ προφανώς ανήκει στην δεύτερη κατηγορία.

Είναι αποφασισμένος να διεκδικήσει απευθείας μια θέση στο ΝΒΑ και μπροστά στο όνειρό του δεν κάνει κανέναν συμβιβασμό με κάτι λιγότερο. Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν μπορώ να ξέρω αν θα τα καταφέρει, ενδεχομένως όχι, αλλά σίγουρα μ' αρέσει που είναι έτοιμος να θυσιάσει τη... σιγουράτζα για να πετύχει.

Πηγή: gazzetta.gr

Διαμαντίδης Ελλάδα Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS