Το μελαγχολικό βασιλόπουλο

Ο καμικάζι της Σαϊτάμα έμεινε στο παρκέ μόνο για μία άμυνα και αποχώρησε πριν προφτάσουν τα Αμερικανάκια να μάθουν το στριφνό όνομά του.

Κατέθεσε όμως τον οβολό του καθισμένος στον πάγκο, φορώντας τη στολή του ιδανικού συμπαίκτη, αυτού που συνεισφέρει στον κοινό σκοπό με λόγια, με χειροκροτήματα, με βλέμματα, με τον ιδρώτα των προπονήσεων. Στο τέλος, επιβραβεύτηκε με ένα μετάλλιο ολόιδιο με αυτά που κέρδισαν οι πρωταγωνιστές.

Σε μία ομάδα, ιδίως σε μία καλή ομάδα, ο 1ος και ο 12ος έχουν ίση αξία. Τα έπαθλα κερδίζονται όχι μόνο στον αγωνιστικό χώρο, αλλά και στα αποδυτήρια και στο γυμναστήριο και στο βουνό. Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος υπήρξε πλήρες μέλος της δευτεραθλήτριας Κόσμου του 2006.

Πήρε την προαγωγή του την αμέσως επόμενη χρονιά, όταν χρεώθηκε θέση βασικού στο Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας και μάλιστα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επική ανατροπή του προημιτελικού με τους Σλοβένους. Δώδεκα μήνες αργότερα ταξίδεψε στο Πεκίνο, όπου υπήρξε ακρογωνιαίος λίθος των σχεδίων του Παναγιώτη Γιαννάκη, αυτών που έφεραν τη «γαλανόλευκή» μας δύο σκαλιά πιο κάτω από το Ολυμπιακό βάθρο.

Στο πρόσωπο του Βασιλόπουλου, που είναι συνομήλικος με τον Σχορτσανίτη, τον Περπέρογλου, τον Μαυροκεφαλίδη, τον Βουγιούκα και τον Βασιλειάδη, η Εθνική ομάδα βρήκε το βασικό της «τριάρι» για πολλά χρόνια, έναν προπομπό των ΝΒΑers του 2013 και του 2014. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε.
Οι σοβαροί τραυματισμοί έβαλαν φρένο σε μία καριέρα που έμοιαζε στρωμένη με δάφνες και με πολύτιμα μέταλλα. Η άνοιξη του 2009 είχε για τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο ψύχρα φθινοπωρινή, αφού οι ατυχίες τον άφησαν έξω από το φάιναλ φορ του Βερολίνου κι από το Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας.

Ο Ολυμπιακός του έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης και αρκετό χρήμα, αλλά οι γιατροί έλεγαν πάντοτε την τελευταία λέξη. Μόλις ο Βασιλόπουλος άφησε πίσω του τις περιπέτειες με την εύθραυστη μέση του, έπαθε ρήξη πρόσθιου χιαστού στο γόνατο και επέστρεψε (Φεβρουάριο του 2011) στο πρώτο τετραγωνάκι, σαν να τον έφαγε το μαύρο φίδι του επιτραπέζιου παιχνιδιού.

Το αδυσώπητο ερπετό παραμόνευε για να τον δαγκώσει ξανά σε κάθε κρίσιμη καμπή, με αποκορύφωμα τον τραυματισμό του τον Νοέμβριο του 2013, όταν επιχείρησε νέο ξεκίνημα με τη φανέλα της ισπανικής Βαγιαδολίδ. «Τότε είπα, τέλος», ομολογεί σήμερα: «Απογοητεύτηκα και γύρισα στην Ελλάδα».

Ο Βασιλόπουλος επιστράτευσε όλη του την υπομονή, περπάτησε κούτσα-κούτσα ως την άκρη της σήραγγας, είδε φως και βγήκε στο ξέφωτο, όπου τον περίμενε η ερυθρόλευκη φανέλα της φιλόξενης Νέας Κηφισιάς. Σύζυγος και πατέρας πλέον, αποφάσισε να ρίξει άλλη μια ζαριά.

Οσοι παρακολούθησαν τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό, οι ακραιφνείς εραστές του αθλήματος τουλάχιστον δεν ενδιαφέρθηκαν για το αποτέλεσμα. Τους ένοιαζε μόνο να ξορκίσουν το κακό και να χειροκροτήσουν τη νέα επιστροφή του θαρραλέου Παναγιώτη.

Το τρίποντο που έβαλε ο πολύπαθος φόργουορντ στο 21-28 έμοιαζε με βεγγαλικό ελπίδας και ζέστανε τις ψυχές. Η Εθνική μπορεί να μη χρειάζεται πια «τριάρι», αλλά το μπάσκετ χρειάζεται το μελαγχολικό του βασιλόπουλο.