Mόνο και μόνο επειδή το παρατσούκλι της κολεγιακής ομάδας του Ντιουκ είναι "Βlue Devils", οι λεγάμενοι θα πρέπει κάθε τρεις και λίγο (για την ακρίβεια 12 φορές στην τριακονταπενταετία την οποία συμπλήρωσε ο "Coach K" στο Ντούραμ) να επιβεβαιώνουν τον σατανά που κρύβουν μέσα τους. Συνέβη και σήμερα τα ξημερώματα τούτο, απλώς στην προκειμένη περίπτωση οι νέοι πρωταθλητές του NCAA έπρεπε να μεταμορφωθούν μέσα σε σαράντα λεπτά από αγγέλους σε διαβόλους!

Τα κατάφεραν και αυτή τη φορά, επιβεβαιώνοντας σε έναν βαθμό την περίφημη δήλωση του Γκάρι Λίνεκερ για τους Γερμανούς στο ποδόσφαιρο: Πράγματι και η March Madness είναι μια συναρπαστική διοργάνωση στην οποία 64 ομάδες κυνηγούν τον τίτλο και στο τέλος νικά πάντα το Ντιουκ!

Σύμφωνοι, το Ντιουκ δεν νικά πάντα, αλλά νικά αρκετά συχνά: πέντε τίτλοι σε 25 χρόνια, συμπεριλαμβανομένου και του σπανίζοντος repeat (1991-92) δεν είναι και λίγοι, ενώ, καλομελέτα Μάικ μου, κι έρχεται και ο έκτος! Είμαι βέβαιος ότι καλά να τον έχει ο θεός και να μην ξυπνήσει ένα πρωί και του τη βαρέσει να γίνει ένας σύγχρονος Κιγκινάτος, ο Σιζέφσκι θα οδηγήσει και πάλι το Ντιουκ (του) στο θρόνο, τέτοιες μέρες σε έξι χρόνια από τώρα!

Το 2021 δηλαδή, όταν το Φάιναλ Φορ θα φιλοξενηθεί και πάλι στην Ιντιανάπολις, όπως συνέβη το 1991 (απέναντι στο Νεβάδα Λας Βέγκας και μετά από την εντεκάχρονη καρτερία του να στεφθεί πρωταθλητής), το 2010 (με αντίπαλο το Μπάτλερ) και σήμερα τα ξημερώματα, κόντρα στο Γουϊσκόνσιν, που-με το συμπάθιο κιόλας-αποδείχτηκε "πολύ λάδι κι από τηγανίτα τίποτε"!

Πέρα από το γεγονός ότι οι Μπάτζερς λαχταρούσαν τον τίτλο από το μακρινό 1941 και προσδοκούσαν να κεφαλαιοποιήσουν το σοκ που προκάλεσαν στην παγκόσμια μπασκετική πιάτσα, βγάζοντας νοκ άουτ το Κεντάκι (38-0) προηγήθηκαν κιόλας με διαφορά εννέα πόντων (48-39) και προεξάρχοντος του Φρανκ Καμίνσκι ο οποίος έκανε... αλοιφή τον Τζαλίλ Οκαφορ, έδειχναν να έχουν το momentum του αγώνα, αλλά τζίφος!

Ως γνωστόν, καμιά συναυλία δεν τελειώνει, εάν δεν βγει να τραγουδήσει η χοντρή και στη σκηνή του αχανούς Lucas Oil Stadium τον επίλογο της συναυλίας δεν τον έγραψε η χοντρή, αλλά η κοντή! Τους γκαρντ του Ντιουκ εννοώ: τον πρωτοετή Τάιους Τζόουνς, που ανακηρύχθηκε "Most Outstanding Player" του Φάιναλ Φορ και τον συνομήλικό του και επίσης freshman Γκρέισον Αλεν, που έπιασαν τους... κομψευόμενους του Γουϊσκόνσιν από τον λαιμό και τους στραγγάλισαν!

Για την ακρίβεια της χρονικής αλληλουχίας, ο Αλεν έριξε τη φιτιλιά και ο Τζόουνς έβαλε την πυρκαγιά: ο λευκός γκαρντ άρχισε τη δουλειά και ο μιγάς ομόλογος του την τελείωσε, ώστε να αποδειχθεί για άλλη μια φορά αυτό που έγραφα και τις προάλλες (με αφορμή τα δρώμενα στο ΝΒΑ) ότι δηλαδή το μπάσκετ βιώνει τη... χούντα των κοντών!

Πέρα από τους αίσιους οιωνούς και τα γούρια της Ιντιανάπολις, ο Σιζέφσκι έχει πολλούς και σοβαρούς λόγους να αισθάνεται τόσο υπερήφανος για το τελευταίο κατόρθωμα του, όσο για κανένα άλλο από τα προηγούμενα τέσσερα. Τον είδε προϊδεάσει κιόλας περί τούτου, ο έτερος Καππαδόκης στο back court του Ντιουκ, ο (υπέργηρος σε σχέση με τα "πρωτάκια") τριτοετής Κουίν Κουκ λέγοντας την παραμονή του τελικού ότι "θέλουμε να γίνουμε η ομάδα για την οποία ο "κόουτς Κ" θα αισθάνεται υπερήφανος σε όλη του τη ζωή και πάντοτε θα τη χρησιμοποιεί ως παράδειγμα προς μίμηση".

Πράγματι γι αυτή την ομάδα και για το συγκεκριμένο αριστούργημα, ο Σιζέφσκι δεν (πρέπει να) έχει λόγια και κανονικά θα έπρεπε να βγει χθες το βράδυ στο βάθρο της απονομής και να πει "δεν κοουτσάρω άλλο"! Ο λόγος; Κατέκτησε τον τίτλο όχι μονάχα against all odds (υπό την έννοια πώς όλοι θεωρούσαν τρανό φαβορί το Κεντάκι και από το Σάββατο το βράδυ έδιναν το χρίσμα στο Γουϊσκόνσιν), αλλά και κόντρα στη λογική...

Να το εξηγήσω αυτό για να μην παρερμηνευθεί: ο Σιζέφσκι ταξίδεψε στο 12ο Φάιναλ Φορ της λαμπρής καριέρας του (ισοφαρίζοντας μάλιστα τον "μάγο" Τζον Γούντεν σε παρουσίες) με τη νεαρότερη, την πιο άπειρη και την πιο άγουρη ομάδα που έχει κοουτσάρει αυτά τα τριάντα πέντε χρόνια: το ρόστερ των πρωταθλητών του 2015 απαρτίζεται από δώδεκα παίκτες, εκ των οποίων οι τέσσερις είναι πρωτοετείς, αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να πάρουν από την πρώτη στιγμή τα κλειδιά της ανανεωμένης ομάδας και τα ξημερώματα να πάρουν και τα κλειδιά ολόκληρου του πρωταθλήματος, σημειώνοντας τους 60 από τους 69 πόντους του Ντιουκ στον τελικό!.

Συνηθισμένος να διαπαιδαγωγεί παίκτες και να διαπλάθει ανθρώπους, ο Σιζέφσκι είδε στην ομάδα της σεζόν 2014-15 τη μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του στην οποία ανταποκρίθηκαν ασμένως και ο ίδιος και το... νηπιαγωγείο, που κουβάλησε στην Ιντιανάπολις!

Ο Τάιους Τζόουνς, ο Γκρέισον Αλεν, ο Τζαλίλ Οκαφορ και ο Τζάστις Γουίνσλοου (που πήρε πίσω το αίμα του πατέρα του, Ρίκι, για τους δυο απανωτούς χαμένους τελικούς των "Phi Slama Jama" του Χιούστον το 1983 και το 1984) απέδειξαν σε όλη τη σεζόν ότι ήταν αυτό ακριβώς που ιντριγκάρησε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τον μέντορα τους. Οι "μπλε διάβολοι" βρήκαν ένα αμάχητο κίνητρο για να αποδείξουν ότι όντως "ο νέος είναι ωραίος" και φαντάζομαι πως οι επινίκιες φωτογραφίες θα τοποθετηθούν σε περίοπτες θέσεις τόσο στο Κάμερον, όσο και στην ιστορική μνήμη.

Ο Οκαφορ μπορεί να μειονέκτησε στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα σε σχέση με τον (κορυφαίο παίκτη της χρονιάς) Καμίνσκι και να μην έγινε ο "game changer" του τελικού, ωστόσο οι δαιμόνιοι γκαρντ, το μαεστρικό κοουτσάρισμα του Σιζέφσκι με τις αμυντικές προσαρμογές και το σωστό διάβασμα στην επίθεση και το υψηλό κίνητρο της ομάδας ανέτρεψαν το σκηνικό και έστειλαν στα σκουπίδια τα προγνωστικά.

Κατόπιν όλων αυτών, το τσιτάτο του Λίνεκερ σηκώνει άλλη μια παράφραση: "Το μπάσκετ είναι το άθλημα στο οποίο μονομαχούν ο Καμίνσκι και ο Οκαφορ και στο τέλος νικούν πάντα οι γκαρντ"!

Ολη τη χρονιά οι "μπλε διάβολοι" βρίσκονταν στη σκιά του Κεντάκι. Κανείς δεν μιλούσε γι' αυτούς, κανείς δεν τους έδινε μεγάλη σημασία, κανείς δεν τους πίστευε και κανείς δεν περίμενε να τους δει να διανύουν όλο το δρόμο, ωστόσο αποδείχτηκε πώς πίσω έχει η αχλάδα του Σιζέφσκι την ουρά. Στα 39 ματς που έπαιξαν σημείωσαν 35 νίκες και όταν έφτασαν στο Φάιναλ Φορ ήταν αρματωμένοι και έμοιαζαν "σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι", που λέει κι ο Καβάφης, για να ξεπαστρέψουν και το Μίσιγκαν Στέιτ και το Γουϊσκόνσιν.

Δίνοντας την ταυτότητα της δικής του ομάδας, των "fun loving Badgers" (όπως χαρακτηρίστηκε από την πιάτσα το Γουϊσκόνσιν) o προπονητής τους Μπο Ράιαν είχε πει ότι "είμαστε αυτοί που είμαστε και παίζουμε με τον τρόπο που παίζουμε". Στο τέλος της ημέρας όμως οι θύτες του Κεντάκι υποκλίθηκαν σε μια ομάδα την οποία ο Σιζέφσκι θα μπορούσε να συστήνει με τον δικό του τρόπο...

"Είμαστε αυτοί που είμαστε και γίναμε αυτοί που θέλαμε να γίνουμε"!

Εγιναν μέσα στις δυο νύχτες αυτοί που ήθελαν να γίνουν, χάρη στην αφοσίωση, στο πάθος, στη λυσσαλέα άμυνα (με μέσο όρο 55 πόντους στο παθητικό τους, σε ολόκληρη την πορεία τους στο Sweet 64) και βεβαίως χάρη στο "know-how" του προπονητή τους. Η τεχνογνωσία του Σιζέφσκι που είναι ακριβώς (από την έναρξη επιτηδεύματος το 1975 ως βοηθός του Μπόμπι Νάιτ στους Ιντιάνα Χούζιερς) σαράντα χρόνια φούρναρης και συν τοις άλλοις είναι ο προπονητής με τις περισσότερες νίκες και μεταξύ των εν ζωή εκείνος με τους περισσότερους τίτλους, αποτέλεσε τον πολιορκητικό κριό με τον οποίο οι "μπλε διάβολοι" έριξαν όλα τα κάστρα.

Μπορεί ο Καβάφης να έγραφε ότι " σημασία έχει το ταξίδι", αλλά κατά βάθος όλοι θέλουν να φτάσουν στον προορισμό. Η Ιθάκη όμως φαίνεται πως περίμενε μετά από πέντε χρόνια ξανά τον Σιζέφσκι ώστε να επιβεβαιωθεί κιόλας ο κυνισμός της υπόθεσης: "The ring is the thing"!

Λίγα λεπτά μετά τη λήξη του τελικού κι ενώ έπεφταν το κομφετί ο σεσημασμένος για τον φιλελληνισμό του "coach K" (στον οποίο είμαι βέβαιος πως θα έστειλαν αμέσως τα συχαρίκια τους ο Παναγιώτης Γιαννάκης και ο Νίκος Λινάρδος) κουβάλαγε τον ηλικίας είκοσι μηνών, εγγονό του, Κέιντεν για να βγάλουν μια αναμνηστική οικογενειακή φωτογραφία. Εκτός από πατέρας αναρίθμητων παικτών που διέπρεψαν στον μπασκετικό και στον ευρύτερο επαγγελματικό βίο τους ο Σιζέφσκι είναι και παππούς, αλλά ένας πολύ μοντέρνος παππούς!

Στα 68 χρόνια του ο Μάικ συνεχίζει να γεννά ιδέες, να δημιουργεί νέα δεδομένα, να μην κυριεύεται από δογματισμούς και να μην προσβάλλεται από αρτηριοσκληρώσεις! Το 2010 είχε αποφύγει την αναλώσιμη λογική των "one -and- done" παικτών και πέντε χρόνια αργότερα αισθάνεται πως έχει μια ομάδα η οποία (εάν κι εφόσον εάν οι παίκτες θελήσουν, όπως το 2006 οι Γκέιτορς να μείνουν μαζί του και να μην αποσκιρτήσουν προς το ΝΒΑ) μπορεί να πετύχει και το repeat ή ακόμη και το threepeat.

Με διαβατήριο και παράσημο στη συστατική επιστολή του τον τίτλο του πολυτιμότερου παίκτη του Φάιναλ Φορ, ο Τάιους Τζόουνς, πιθανότατα θα υποκύψει στον πειρασμό του ΝΒΑ κι εκεί θα κληθεί να δώσει σάρκα και οστά σε αυτό που φώναζε πριν από λίγες ώρες στο γήπεδο. "Believe, just believe". Κοινώς η πίστη είναι ο ασφαλέστερος οδηγός προς τον θρίαμβο...

"Τώρα πια που οι παίκτες συνήθως εγκαταλείπουν πολύ νωρίς τα κολέγια, πρέπει να βρεις τους σωστούς χαρακτήρες για να δημιουργήσεις μια ομάδα που θα ανταποκρίνεται στην πρόκληση. Δεν έχεις πολύ χρόνο για να τους διαπλάσεις, οφείλεις να τους ψάξεις καλά και να είσαι σίγουρος για τις επιλογές σου" τόνισε ο Σιζέφσκι, ενώ την ίδια στιγμή ο πατέρας του σέντερ της ομάδας του, ο Τσάκι Οκαφορ έλεγε συγκινημένος. "Αγαπώ τον "Coach K και του είμαι ευγνώμων διότι πήρε τον Τζαλίλ παιδί και μέσα σε λίγους μήνες τον έκανε άντρα"!

ΥΓ: Εχει δίκιο ο μπαμπάς Οκαφορ: αυτό ασφαλώς μετράει περισσότερο από το ότι (ο Σιζέφσκι) έκανε τον γιο του πρωταθλητή του NCAA και αντικείμενο του πόθου για τo NBA.

Πηγή: gazzetta.gr

NCAA Μπάσκετ SPORTS