Ο αυθεντικός Μπουρούσης

Σαν χθες (11 Μαϊου) πριν από 25 χρόνια έφυγε από τη ζωή ο Στράτος Διονυσίου. Ένας αυθεντικός άντρας, με μια αυθεντική φωνή. Την ίδια μέρα το Contra.gr δημοσίευσε τη συνέντευξη ενός άλλου αυθεντικού άντρα. Του Γιάννη Μπουρούση. Αν βάλεις παράλληλα τις ζωές των δύο θα διαπιστώσεις ότι στο τέλος οι γραμμές ενώνονται. Αληθινοί, που αναγνωρίζουν τα λάθη τους, τα αποδέχονται και έχουν το θάρρος της γνώμης.

Λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα, είναι αυτοί που όταν μιλάνε έχουν κάτι να πουν. Δεν κρύβονται πίσω από τις λέξεις, δεν ψάχνουν τις διπλωματικές απαντήσεις και δεν φοβούνται να πουν αυτό που σκέφτονται. Αλλος ένας μου έρχεται στο μυαλό. Από άλλο χώρο, αυτόν του ποδοσφαίρου, αλλά με την ίδια αντίληψη, την ίδια αυθεντικότητα και παρόμοιο θάρρος. Ο Γρηγόρης Γεωργάτος.

Ξέρετε, αυτοί οι τύποι δεν έχουν πολλές συμπάθειες γιατί λένε αλήθειες. Συνήθως δεν είναι αγαπητοί γιατί από το στόμα τους δεν θα ακούσεις γλυκόλογα και κλισέ. Βέβαια, ισχύει και το αντίθετο. Τους συμπαθούν πολλοί ακριβώς γι' αυτό το λόγο. Ντομπροσύνη λέγεται. Δεν θα τη βρείτε στο λεξικό, αλλά σίγουρα θα τη συναντήσετε σε ανθρώπους όπως ο Μπουρούσης.

Αλλος στη θέση του και στην ηλικία του θα προσπαθούσε με πλάγιο τρόπο να αποφύγει μια απάντηση για τον Ντούσαν Ιβκοβιτς. Ενεργός είναι ακόμα, έχει 3-4 χρόνια στο μπάσκετ, θα μπορούσε να ακολουθήσει τη διπλωματική οδό αφήνοντας ανοιχτή μια πόρτα σε ενδεχόμενη μελλοντική συνεργασία μαζί του. Δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή. Ο Μπουρούσης, όμως, ήταν ξεκάθαρος. Δεν θέλει να τον βλέπει. Τόσο απλά. Και έχει τους λόγους του και τους είπε στον Παντελή Βλαχόπουλο. Δεν τους κράτησε για μετά όταν κλείνει το μαγνητοφωνάκι και συνήθως τότε λύνονται όλοι.

Αληθινός ήταν και για την περίφημη χειρονομία του με τις 10 μέρες. Δεν ξέρω αν το έχει μετανιώσει, αλλά θα μπορούσε να το παίξει μετανιωμένος και να φανεί αγαπητός. Δεν θέλει. Δεν γουστάρει να είναι κάτι που δεν τον αντιπροσωπεύει. Ξέρει καλά ότι αυτή η κίνηση με τα δάχτυλα ίσως να τον καταδιώκει μια ζωή και να αφήνει σε δεύτερη μοίρα όσα έχει καταφέρει. Δεν τον απασχολεί. Πρώτον, γιατί αυτό που αισθάνεται αυτό λέει και δεν τον παίρνει πίσω και δεύτερον γιατί έχει το θάρρος να αντιμετωπίσει τους επικριτές του και όσους νομίζουν πως θα τον βλάψουν βρίζοντας εκείνον ή την οικογένειά του.

Ο Γιάννης Μπουρούσης δεν είναι από τα παιδάκια εκείνα που μένει αδιάφορος. Δεν είναι από αυτούς που θα κάτσει να ακούσει τα σχολιανά του, όπως χαρακτηριστικά είπε στη συνέντευξή του στο Contra.gr, χωρίς να αντιδράσει. Το έγραψα και πριν. Δεν θέλει να είναι αγαπητός παριστάνοντας κάποιον άλλον. Τον γουστάρεις έτσι; Εχει καλώς. Δεν τον γουστάρεις; Δεν τον απασχολεί. Θα συνεχίσει να ακολουθεί τον ίδιο δρόμο ακόμα κι αν γνωρίζει πως μερικές φορές θα είναι μοναχικός.

Είναι κρίμα που αυτός ο παίκτης δεν είναι στον Ολυμπιακό των τελευταίων ετών. Είναι κρίμα που δεν έζησε τη χαρά κατάκτησης ενός πρωταθλήματος ή ενός ευρωπαϊκού. Οχι για να γραφτεί κι αυτός στην ιστορία, αλλά ούτε για τη ματαιοδοξία. Αλλά γιατί έμεινε πιστός σε μια ομάδα που προσπαθούσε να ρίξει από την κορυφή τον καλύτερο, κλείνοντας τα αυτιά του στις Σειρήνες. Αυτό λίγοι το έχουν κάνει. Ο Ντέμης Νικολαϊδης είπε "όχι" στον Αλαμάνο που είχε συμφωνήσει με τον Κόκκαλη και προτίμησε την ΑΕΚ. Ο Γεωργάτος έφτασε μια ανάσα από τον Παναθηναϊκό και παρακαλούσε να προκύψει κάτι άλλο την ύστατη στιγμή για να μη φορέσει την πράσινη φανέλα.

Στην Ελλάδα του οπαδισμού τύποι σαν τον Ντέμη, τον Γεωργάτο ή τον Μπουρούση δεν χωράνε στη λογική του κάφρου. Αλλοι θα τους έλεγαν ρομαντικούς. Αλλοι ξεροκέφαλους. Σίγουρα, όμως, είναι αυθεντικοί. Και οι ιστορικοί του μέλλοντος μόνο ως τέτοιους θα τους καταγράψουν...

Πηγή: contra.gr