B. Σκουντής: Σκάσε και μέτρα!

Mε πρόλαβε χθες ο Μελάγες με το σχόλιο του σχετικά με «τα πλέι οφς που δε βλέπονται και τη χαοτική διαφορά των ομάδων», αλλά δεδομένου ότι η επανάληψις είναι μήτηρ της μαθήσεως, αποφάσισα να εμμείνω σε αυτή την όντως δυσάρεστη υπόθεση...

Αυτό είναι το κακό: η κακή επανάληψις είναι μήτηρ της κακής μαθήσεως! Το γράφω αυτό μετά λόγου γνώσεως, διότι όποιος (άσχετος ή ουδέτερος με τα δρώμενα του ελληνικού πρωταθλήματος) παρακολούθησε τους πρώτους τέσσερις αγώνες του Top Four θα έφριξε! Δεν αναφέρομαι στους φιλάθλους του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, οι οποίοι φυσικώ το λόγω πανηγυρίζουν, ούτε σε εκείνους του ΠΑΟΚ και του Αρη που σιχτιρίζουν, αλλά σε όλους όσοι έφαγαν ή μάλλον - για να μην βγάζω την ουρά μου απ έξω- φάγαμε το... σότο και παραμυθιαστήκαμε ότι τάχα οι δυο σειρές θα είχαν ένα κάποιο ενδιαφέρον!

Βεβαίως τώρα που το σκέπτομαι καλύτερα ο μεν ΠΑΟΚ ήγειρε αντίσταση επί τουλάχιστον 25 λεπτά και στα δυο ματς, ο δε Αρης νίκησε τον Oλυμπιακό στην τελευταίο περίοδο του δεύτερου ημιτελικού (sic), αλλά αυτή η λογική παραπέμπει στη μάταια προσπάθεια να βγάλει κάποιος από τη μύγα ξύγκι!

Επί της ουσίας, ο Ολυμπιακός έχει ρίξει 80 πόντους στο κεφάλι του Αρη κι ο Παναθηναϊκός, μολονότι κάποια στιγμή και στις δυο βραδιές, στριμώχτηκε στα σχοινιά, εντέλει πέταξε στο καναβάτσο τον ΠΑΟΚ με διαφορά 39 πόντων!

Δεν είμαι μάντης για να ξέρω τι θα συμβεί την Τρίτη στην Πυλαία και στο «Nick Gallis Hall» και πόσο πιο ανταγωνιστικές και απειλητικές (στοιχειωδώς ο Αρης, για περισσότερη ώρα σε σχέση με τα εν Αθήναις ματς ο ΠΑΟΚ) μπορούν να εμφανιστούν οι δυο ομάδες της Θεσσαλονίκης, αλλά φαντάζομαι πως και οι ίδιοι οι «αιώνιοι» θα προτιμούσαν δυο ντέρμπι παρά δυο περιπάτους ενόψει της σύγκρουσης τους στους επικείμενους τελικούς.

Για να παραφράσω το «give me three, please» που φώναζε κάποτε στο Παγκράτι ο Τζον Νιούμαν στον Θύμιο Μπακατσιά, νομίζω ότι τόσο ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, όσο και ο Σωτήρης Μανωλόπουλος θα παρακαλούν φωναχτά ή από μέσα τους τον Δημήτρη Πρίφτη και τον Σούλη Μαρκόπουλο να τους δώσουν ένα αληθινό τρίτο ή ακόμη και τέταρτο ματς!

Εντάξει, είπαμε, έχει και η υπερβολή τα όρια της, κυρίως στην περίπτωση του Αρη, ο οποίος- με όλο τον σεβασμό και τη συμπάθεια που του τρέφω - θεωρώ ότι παρουσιάζεται πραγματικά θλιβερός. Εχει βεβαίως τα ισχυρά ελαφρυντικά του, όπως οι απουσίες του Νέιμικ και του Αντεγκμπόγιε και το ψυχολογικό άχθος από την κατραπακιά που έφαγε από τον αθλητικό δικαστή (και τις επαπειλούμενες προσαυξήσεις από τον Κοντονή), συν το γεγονός ότι την Τρίτη θα υποδεχτεί τους «serial killers» του κεκλεισμένων των θυρών, αλλά, διάβολε, και ο ίδιος ο Αρης και ο Ολυμπιακός άξιζαν μια καλύτερη και πιο αξιοπρεπή σειρά!

Εδώ αισθάνομαι την ανάγκη ν’ ανοίξω μια παρένθεση για να υποβάλω την ένσταση μου προς την αθλητική ηγεσία: ασφαλώς και είναι μεμπτά, κατακριτέα και κολάσιμα τα επεισόδια που σημάδεψαν τον τρίτο προημιτελικό ανάμεσα στον Αρη και στην ΑΕΚ, χώρια που τελώ υπό σύγχυση για το πότε, διάβολε, πρέπει να διακόπτεται και πότε να συνεχίζεται έναντι οποιουδήποτε κόστους ένας αγώνας. Στον αντίποδα, ωστόσο, αναρωτιέμαι αφενός εάν ο Αρης χρησιμοποιείται (όχι ως εξιλαστήριο θύμα, αλλά) ως πειραματόζωο του νέου αθλητικού νόμου και αφετέρου σε ποια σοβαρή χώρα του κόσμου θα ετίθετο εν ισχύι ένας καινούργιος και μάλιστα πολύ αυστηρός νόμος όχι απλώς μεσούσης της σεζόν, αλλά στα τελειώματα της...

Κλείνω αυτή την παρένθεση νομικού χαρακτήρα και επιστρέφω στη μίρλα που κατατρύχει την (αποστασιοποιημένη από την στενή οπαδική αντίληψη των «αιωνίων») ελληνική μπάσκετική κοινωνία για τη διαφορά των 139 πόντων η οποία προέκυψε στα πρώτα δυο πακέτα των ημιτελικών. Παρεμπιπτόντως και επ’ αυτού έχω μια ένσταση, που εν γνώσει μου είναι ακραία: ναι, το ξέρω ότι και στο ΝΒΑ και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, εφαρμόζεται το ίδιο format (2-2-1 ή 2-2-1-1-1), το οποίο στα καθ’ ημάς φαίνεται κιόλας επιβεβλημένο για την περιστολή των δαπανών και τον περιορισμό των μετακινήσεων, αλλά με αυτή τη λογική, ποιος ΠΑΟΚ και ποιος Αρης μπορούν να σηκώσουν κεφάλι όντας πίσω με 0-2;

Ομολογώ ότι ο συλλογισμός μου πάσχει για έναν απλό και προφανή λόγο: όταν όλος ο καυγάς στην κανονική περίοδο γίνεται για το πάπλωμα του πλεονεκτήματος έδρας, ασφαλώς δεν δικαιολογείται ο οποιοσδήποτε φαβοριτισμός προς την τρίτη και την τέταρτη ομάδα, εις βάρος της πρώτης και της δεύτερης, αλλά λέω και γράφω και καμιά βλακεία για να περάσει η ώρα!

Για απειράριθμους λόγους τους οποίους φαντάζομαι πως υιοθετεί ολόκληρη η μπασκετική μασονία (με εξαίρεση ίσως τον... Κατσικάρη ο οποίος ενδιαφέρεται για την ξεκούραση των διεθνών) θα ήθελα να δω να εξελίσσονται πιο ενδιαφέρουσες, πιο αμφίρροπες και μακρύτερες σε διάρκεια ημιτελικές σειρές. Και μονάχα για έναν, που ωστόσο είναι πολύ προσωπικός και απόρροια επαγγελματικής στενομυαλιάς δεν θα ήθελα: για να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα το ελληνικό πρωτάθλημα και να περάσει η σκυτάλη στο ΝΒΑ!

Αλλά, εδώ καταντήσαμε κυρία μου, που λέει και ο Λαζόπουλος: να λύσουν νωρίτερα τις διαφορές τους ο Λεμπρόν και ο Κάρι και να χασομερήσουν περισσότερο ο Σπανούλης με τον Διαμαντίδη!

Βεβαίως αυτό που συμβαίνει εφέτος είναι déjà vu από το παρελθόν, οπότε (Σκουντή) σκάσε και γράφε!

Και πάλι όμως υπάρχει τροφή για σκέψη και προβληματισμό: Πέρυσι ο Παναθηναϊκός ο οποίος μάλιστα ήταν ποιοτικότερος και πληρέστερος από τον τωρινό ναι μεν πέτυχε το sweep επί του ΠΑΟΚ, αλλά με συνολική διαφορά μόλις 19 πόντων. Εφέτος οι λαβωμένοι από τις απουσίες «πράσινοι», μολονότι στον μεν αγώνα πρωταθλήματος ηττήθηκαν στην Πυλαία με διαφορά 17 πόντων, στον δε ημιτελικό του Κυπέλλου απέδρασαν με το εφεξής καλούμενο «Βλάντο αγόρι μου» του Γιάνκοβιτς, έχουν να επιδείξουν το 2-0, το +39 και την πολυτέλεια των τριών match-point…

Xωρίς να το θέλουν οι δυο ομάδες της Θεσσαλονίκης γίνονται ο σάκος του μποξ των δημίων τους, οι οποίοι απέναντι τους τρέχουν συνολικά ένα 54-0! Ο Παναθηναϊκός μετρά 27 σερί νίκες στην έδρα του επί του ΠΑΟΚ (από την μαγική ασίστ του Στογιάκοβιτς και το καλάθι του μακαρίτη Κόνραντ Μακρέι στις 21 Μαρτίου του 1998) και άλλες τόσες απανωτές έχει πετύχει ο Ολυμπιακός με αντίπαλο τον Αρη στον Πειραιά και στη Θεσσαλονίκη, μετά την τελευταία ήττα του στο Αλεξάνδρειο στις 23 Μαίου 2007 στον τρίτο ημιτελικό των πλέι οφς...

Συν τοις άλλοις, ο Ολυμπιακός χθες πέτυχε black jack με 21 σερί νίκες σε ημιτελικούς, αγνοώντας την ήττα από τις 18 Μαίου του 2008, όταν τον νίκησε το Μαρούσι στον Αγιο Θωμά. Στην έδρα τους, οι ερυθρόλευκοι έχουν να επιδείξουν 32 συνεχείς νίκες σε ημιτελικούς, έχοντας ηττηθεί για τελευταία φορά στις 3 Μαίου του 2000 από τον ΠΑΟΚ!

Από την πλευρά του ο δυνάστης της Α1 Παναθηναϊκός, , έχει γνωρίσει μια ήττα στους τελευταίους τριάντα αγώνες του σε σειρές ημιτελικών! Θύτης του (όπως κι εφέτος στην προημιτελική φάση) υπήρξε ο Κολοσσός Ρόδου στις 28 Απριλίου του 2012 στο Βενετόκλειο. Η αμέσως προηγούμενη ήττα των «πρασίνων» σε ημιτελικό είχε σημειωθεί την 1η Ιουνίου του 2005 στη Νέα Σμύρνη από τον Πανιώνιο, ο οποίος εκείνη τη σεζόν κατάφερε να τους σύρει σε πέντε αγώνες.

 

ΥΓ: Κατόπιν όλων αυτών (λέω πάλι στον εαυτό του), σκάσε και μέτρα!

Πηγή: gazzetta.gr