Παρεμπιπτόντως, σε δεκαοκτώ ημέρες που θα ανταμώσουν στο γήπεδο του Αγίου Θωμά για το σεμινάριο προπονητών του ΣΕΠΚ (στο οποίο ο Σφαιρόπουλος θα αναλύσει την αμυντική φιλοσοφία του, αλλά θα αναφερθεί κιόλας στην επίθεση εναντίον άμυνας με πολλές βοήθειες) ο προπονητής του Ολυμπιακού θα εισπράξει βεβαίως τα συχαρίκια του άλλοτε προϊσταμένου του στον «κόκκινο» πάγκο, αλλά θα μπορεί κιόλας να του πει το προφανές...

Είναι ακόμη μεγαλύτερο κομπλιμέντο και να σε εμπιστεύονται και να σε αγαπούν!

Οι Αγγελόπουλοι (γνώρισαν και) αγάπησαν τον Σφαιρόπουλο το 2005, όταν τον κατέβασαν από τη Θεσσαλονίκη και τον έβαλαν δίπλα στον Καζλάουσκας, αλλά πέρασαν εννέα χρόνια μέχρι να τον εμπιστευθούν κιόλας: ο αστικός μύθος αναφέρει πως όταν το 2008 ο Γιάννης μπάρκαρε από τον Πειραιά με προορισμό τη Ρόδο για να αρχίσει σόλο καριέρα στον Κολοσσό και να τη συνεχίσει μετά από τρία χρόνια στον Πανιώνιο, τα αφεντικά του Ολυμπιακού ανανέωσαν το ραντεβού τους εν ευθέτω χρόνω...

Αυτό το πλήρωμα του χρόνου και το πεπρωμένο εκπληρώθηκαν το σαββατιάτικο μεσημέρι της 1ης Νοεμβρίου, όταν ο «coach Bullet» εμφανίστηκε φάντης μπαστούνι στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας για να διαδεχθεί τον Μίλαν Τόμιτς, ο οποίος είχε πάρει τη σκυτάλη από τον Γιώργο Μπαρτζώκα: τότε ακριβώς ήταν που οι Αγγελόπουλοι τον εμπιστεύθηκαν και προϊούσης της σεζόν η πλατωνική αγάπη του Ολυμπιακού προς αυτόν εξελίχθηκε σε σφοδρό έρωτα!

Το εννοώ αυτό, διότι ο Σφαιρόπουλος δέχτηκε από τις πρώτες κιόλας ημέρες μια επίθεση εκτίμησης, αναγνώρισης και αγάπης από τους παίκτες, οι οποίοι είναι κιόλας μυστήρια τρένα: πολλώ δε μάλλον όταν πρωτοστάτης σε αυτές τις δημόσιες δηλώσεις είναι ο Βασίλης Σπανούλης, τα εγκώμια του οποίου δεν θα κρατούσαν απλώς τον Γιάννη στον πάγκο του Ολυμπιακού, αλλά θα τον έστελναν σούμπιτο στο Σαν Αντόνιο!

Αναφέρω επίτηδες τους Σπερς, διότι ο Γκρεγκ Πόποβιτς βρίσκεται στον πάγκο τους από το 1996, είναι ο μακροβιότερος εν ενεργεία προπονητής στα τέσσερα μεγάλα επαγγελματικά πρωταθλήματα των ΗΠΑ και σε πείσμα της φυσιολογικής φθοράς των σχέσεων οι παίκτες πίνουν νερό στο όνομά του...

Προτού καταλήξει στον «μελαχρινό» (όπως τον βάφτισε ο Σταύρος Ελληνιάδης, κατ' αντιπαραβολή με τον «ξανθό» Γιάννη Ιωαννίδη) ο Ολυμπιακός βολιδοσκόπησε μεταξύ άλλων τον Σούλη Μαρκόπουλο και τον Βενσάν Κολέ: τότε ο Σφαιρόπουλος δεν υπήρξε πρώτη επιλογή, αλλά μετά από εννέα μήνες αποδείχτηκε πως δεν ήταν... ανεμογκάστρι και γέννησε έναν τελικό της Ευρωλίγκας, έναν τίτλο πρωταθλητή Ελλάδος και όλα τα συμπαρομαρτούντα.

Μιας και το 'φερε πρωτύτερα η κουβέντα στον Ιωαννίδη, είναι σαφές ότι η πορεία του Ολυμπιακού επιβεβαιώνει την παροιμία που λέει «σπίτι χωρίς Γιάννη, προκοπή δεν κάνει»: τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια μονάχα τέσσερις Ελληνες προπονητές αξιώθηκαν να οδηγήσουν τις ομάδες τους στον θρόνο: τον μεν Παναθηναϊκό ο Αργύρης Πεδουλάκης και ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, τον δε Ολυμπιακό οι δυο Γιάννηδες, μάλιστα ο πρεσβύτερος εξ αυτών είχε τον νεαρότερο στη δούλεψή του στο Ευρωμπάσκετ του 2003.

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά επειδή η Ιστορία επαναλαμβάνεται (και όχι πάντοτε ως φάρσα ή ως τραγωδία), μετά από 18-19 χρόνια ο Ολυμπιακός μπορεί να ξαναγίνεται πεδίο μάχης των προπονητών (του): όπως ο Ιβκοβιτς οδήγησε τον Ολυμπιακό στην κορυφή της Ευρώπης με την ομάδα που είχε δημιουργήσει ο Ιωαννίδης, ομοίως και ο Σφαιρόπουλος τον επανέφερε στην ελληνική κορυφή με τις επιλογές του Μπαρτζώκα!

Εδώ ήρθαμε, που λένε και στο σινεμά, διότι μπορεί να διαχειρίστηκαν τους ίδιους παίκτες, ωστόσο έχουν διαφορετικό modus operandi και εν τέλει αυτό έκανε τη διαφορά στο ελληνικό πρωτάθλημα: ο Μπαρτζώκας που άφησε ως ανεκτίμητη κληρονομιά το τρόπαιο της Ευρωλίγκας στο Λονδίνο πλήρωσε το (πράσινο) μάρμαρο, το οποίο λούστραρε φέτος ο Σφαιρόπουλος!

Επειδή όπως είπε και ο Τρεμέλ Ντάρντεν «στην Ελλάδα το να πάρεις το πρωτάθλημα κόντρα στον Παναθηναϊκό θεωρείται σημαντικότερο από το να κατακτήσεις τον τίτλο της Ευρωλίγκας», ο Μπαρτζώκας έφυγε διότι απέτυχε στο πρώτο σκέλος (με αποκορύφωμα την ήττα στον προημιτελικό Κυπέλλου) και συνάμα είδε τον εαυτό του να παρασύρεται και να χάνει τον αυτοέλεγχό του, ενώ ο Σφαιρόπουλος πέτυχε ένα μοναδικό ρεκόρ στα χρονικά του ελληνικού πρωταθλήματος: αντιμετώπισε σε πέντε αγώνες τον Παναθηναϊκό και έχασε μόνο σε έξι από τα είκοσι δεκάλεπτα!

Με αυτό το 5-0 ο Γιάννης ξεπέρασε σε απόλυτο ποσοστό ευστοχίας ακόμη και τον... Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο οποίος τη σεζόν 2003-04 είχε τέσσερα στα τέσσερα κόντρα στον Ολυμπιακό!

Πέτυχε και άλλα ρεκόρ ο Σφαιρόπουλος εντός και εκτός συνόρων: έριξε στο καναβάτσο την Μπαρτσελόνα και οδήγησε τον Ολυμπιακό στο Φάιναλ Φορ, προκάλεσε αποπληξία στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ενεγράφη ως φιναλίστ της Ευρωλίγκας, άλωσε δυο φορές το ΟΑΚΑ, κόμισε στον Πειραιά τον πρώτο τίτλο με sweep, ολοκλήρωσε τη σεζόν με τριάντα νίκες και μόλις μία ήττα (22-0 στην κανονική περίοδο, 8-1 στα πλέι οφ) και έμεινε αλώβητος σε 26 σερί ματς...

Ε, δεν είναι και λίγα, ούτε ευκαταφρόνητα όλα αυτά για έναν άνθρωπο ο οποίος θα γινόταν οδοντίατρος (για να κρατήσει το μαγαζί του πατέρα του, παλαίμαχου ποδοσφαιριστή του Απόλλωνα Καλαμαριάς και του Ολυμπιακού, Σάββα Σφαιρόπουλου), αλλά από τα σφραγίσματα, τις απονευρώσεις και τις εξαγωγές έμελλε να κάνει νταλαβέρι με τα pick 'n' roll, τις αλλαγές στα σκριν, τo isolation game του Σπανούλη και τον... ρόλο του Σλούκα!

Τα σφραγίσματα, οι απονευρώσεις και οι εξαγωγές!

Δεν ξέρω εάν είναι λιγόφαγος και γι' αυτό και δεν έχει περιττά κιλά, αλλά τουλάχιστον ο Σφαιρόπουλος χόρτασε από τους επαίνους τους οποίους του επιδαψίλευαν από την πρώτη στιγμή οι παίκτες του και προχθές αισθάνθηκε σαν να πήγε στο ταμείο για να τους εισπράξει και μάλιστα μετά τόκων!

«Η μεγαλύτερη επιβράβευση για έναν προπονητή είναι τα καλά λόγια των παικτών του και αυτά μετρούν περισσότερο κι από τους τίτλους» τόνισε ο προπονητής του Ολυμπιακού, ο οποίος χωρίς καμία αλλαγή στο ρόστερ (πέραν της προσθήκης του Τσαϊρέλη, ο οποίος βγήκε αμέσως νοκ άουτ) αναβάθμισε την εικόνα της ομάδας σε τόσο θεαματικό βαθμό, ώστε οι παρεμβάσεις του να μην είναι απλές πινελιές, αλλά να εικονογραφούν έναν καινούργιο πίνακα!

Ιδού μερικές από αυτές:

Ανέδειξε το αγαθό της άμυνας, το επέβαλε ως δόγμα, μάλλιασε η γλώσσα του να το διακηρύσσει και τόσο πολύ κόλλησε η βελόνα του σε αυτήν, ώστε μπορεί να έγινε και ανέκδοτο στα αποδυτήρια. Προς επίρρωσιν τούτου, αρκεί να υπενθυμίσω ότι στη συνέντευξή του προς το «Goal News» την παραμονή του ημιτελικού στη Μαδρίτη και στην ερώτηση εάν «αισθάνεται ότι αδικείται με τον χαρακτηρισμό του ως αμυντικογενής προπονητής» είχε δώσει την εξής απάντηση: «Να με αδικεί; Ισα ίσα με κολακεύει πολύ και τη θεωρώ μεγάλο κομπλιμέντο, διότι το να διδάξεις και να πείσεις τους παίκτες να δώσουν σημασία στην άμυνα είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ασχοληθείς με την επίθεση, που ούτως ή άλλως αποτελεί την ευχάριστη πλευρά της υπόθεσης».

Ενώ σεβάστηκε τις επιλογές του Μπαρτζώκα και δεν έβαλε σε παραπανίσια έξοδα τους Αγγελόπουλους, έβαλε τους παίκτες στο τριπάκι της δικής του μεθοδολογίας, αναδιένειμε τους ρόλους, έλυσε αναίμακτα τα όποια προβλήματα παρουσιάστηκαν, επέφερε την ισορροπία, κράτησε την ομάδα σε σταθερή φόρμα, τη διαχειρίστηκε σαν να την κοούτσαρε χρόνια και την έκανε χαρούμενη και επιτυχημένη.

Εργάστηκε νυχθημερόν και πολύ σκληρά, άλλωστε αυτή η αρετή του ήταν γνωστή και από τις προηγούμενες δουλειές του...

Οικοδόμησε σχέσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης, υπήρξε δίκαιος και έδωσε συγκεκριμένες κατευθύνσεις στο παιχνίδι, που (πρέπει να) τηρούνται ως γενικό δόγμα, ανεξαρτήτως αντιπάλου, όπως οι αλλαγές στα σκριν εναντίον pick 'n' roll, ο γρήγορος ρυθμός στην επίθεση, η τήρηση των σωστών αποστάσεων, η καλή κυκλοφορία της μπάλας, ο υψηλός δείκτης δημιουργίας (ασίστ) και η αξιοποίηση των ατομικών χαρακτηριστικών κάθε παίκτη.

Χωρίς να είναι ρήτορας ή να έχει τέτοια διάθεση, δούλεψε πολύ στον τομέα της ψυχολογίας, επιδόθηκε στο... μπίρι μπίρι με τους παίκτες, εκτίναξε στα ύψη την ψυχολογία ενός εκάστου και όπως είπε ο Σπανούλης «μας άλλαξε το τσιπάκι και εμένα προσωπικά με έκανε καλύτερο και ως παίκτη και ως άνθρωπο».

Μολονότι δίνει την εντύπωση ενός ήρεμου ανθρώπου που κρατά χαμηλούς τόνους και μένει ψύχραιμος, ακόμη κι όταν καίγεται ο κόσμος γύρω του, στην πραγματικότητα είναι πολύ αυστηρός, ανεβάζει τη φωνή του, δεν χαρίζεται σε κανέναν παίκτη (είτε πρόκειται για ντίβα τύπου Σπανούλη ή Πρίντεζη είτε για τον Αγραβάνη), δεν τους επιτρέπει να τον... καβαλήσουν, αλλά ούτε τους κάνει κομμάτια και υπερασπίζεται μέχρις εσχάτων τις οικογενειακές και προσωπικές αρχές του.

Εμπέδωσε την ηρεμία, απέβαλε τον εκνευρισμό, αποτίναξε τα διάφορα φοβικά σύνδρομα που ένιωθε όταν αντιμετώπιζε τον Παναθηναϊκό και συσπείρωσε τους παίκτες. Μέσω αυτής της διαδικασίας την κράτησε ενωμένη, έκοψε την γκρίνια, την κατέστησε ασφαλή απέναντι στον κίνδυνο και στα κάθε λογής φαντάσματα και τη μόστραρε αυτοσυγκεντρωμένη, έτοιμη από αγωνιστικής πλευράς και κυρίως πολύ δυνατή στον πνευματικό τομέα.

ΥΓ.: Πλάκα πλάκα, με όλα αυτά που παρατέθηκαν ανωτέρω, ο Σφαιρόπουλος θα βγει ένα κράμα Φιλ Τζάκσον, Γκρεγκ Πόποβιτς και Ζέλικο Ομπράντοβιτς! Ασφαλώς έχει τα μειονεκτήματά του και δεν είναι τέλειος, αλλά στην παρούσα φάση τα καμουφλάρισε με αριστοτεχνικό τρόπο και γι' αυτό θεωρώ πως αυτός είναι ο άνθρωπος της χρονιάς στο ελληνικό μπάσκετ.

Πηγή: ebasket.gr

Σφαιρόπουλος Ελλάδα Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός