Στη σύντομη περιήγηση των προσώπων που συμμετέχουν στο κάδρο, το βλέμμα μου φρέναρε στη φιγούρα του Γιάννη Σφαιρόπουλου. Επιτέλους, χαμογελαστός! Ανακουφισμένος! Πάντα με το σακάκι, τα χεριά ψηλά και οι γροθιές σφιγμένες.

 

Οι ειδικοί με τις γνωστές τους επιστημονικές μεθόδους θα προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν τον τρόπο που πανηγυρίζει ο κόουτς του Ολυμπιακού. «Οι σφιγμένες γροθιές εκφράζουν το πάθος, την ένταση, το πείσμα η ομάδα να φτάσει ψηλά, να πετύχει τον στόχο της. Τη βούληση αυτού του ανθρώπου να κάνει το όραμα πραγματικότητα. Αλλά και το ξέσπασμα ύστερα από μια περίοδο δοκιμασίας».

 

Μπορεί να είναι και έτσι. Εγώ πάλι με τη σειρά μου κατηφορίζω στη σήραγγα του χρόνου και φτάνω δεκατρία χρόνια πίσω. Φιλοσοφώ τον τρόπο που γλιστρούν από τα χέρια μας τα χρόνια χωρίς να το καταλαβαίνουμε, αλλά δεν στέκομαι σε αυτό. Θυμάμαι ένα τηλεφώνημα και την παράκληση κάποιου, που δεν πρόκειται να αναφέρω το όνομά του στο κείμενο, διότι ο πέλεκυς θα πέσει βαρύς. Είναι και αθυρόστομος! Ο «άγνωστος» με είχε παρακαλέσει να πάρω συνέντευξη από τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, να αναδείξω το επίτευγμά του να κατακτήσει τον τίτλο στο Πρωτάθλημα Εφήβων με την ομάδα του ΠΑΟΚ. Ηταν τότε βοηθός στην πρώτη ομάδα και συγχρόνως κόουτς στη «χρυσή» φουρνιά των μικρών, με παίκτες όπως ο Βασιλειάδης, ο Βασιλόπουλος, ο Μαυροκεφαλίδης.

 

Τι τύχη, σκέφτομαι τώρα, σ' αυτή την ηλικία των πρώτων μπασκετικών βημάτων να έχεις προπονητή τον Σφαιρόπουλο. Πήγα, τον βρήκα. Τον ήξερα, αλλά δεν τον γνώριζα. Τον είχα προλάβει με αθλητική περιβολή ως παίκτη του Απόλλωνα Καλαμαριάς. Κατά κάποιον τρόπο ο Ετόρε Μεσίνα του Βορρά. Κι αυτός, όπως ο Ιταλός, από πολύ μικρός στους πάγκους, από ηλικία 19 χρόνων. Μιλήσαμε γενικά κι αόριστα, θυμηθήκαμε κοινούς γνωστούς! Πάντα σεμνός και ευγενής. Στη συνέχεια σχεδόν με παρακάλεσε να βάλω στη συνέντευξη μόνο δυο-τρεις κουβέντες δικές του και να ρίξω το βάρος στους πρωταγωνιστές. Στα παιδιά του, στους παίκτες που έφτασαν στην κορυφή. Ετσι και έγινε! Πάντα έτσι είναι ο Γιάννης!

 

Ο Γιάννης με σφιγμένες γροθιές πανηγυρίζει! Ο,τι πιο δίκαιο, θα έλεγα εγώ. Ο Γιάννης που έφτασε στον Ολυμπιακό εν μέσω καταιγίδας. Εν μέσω παραπόνων. Μετά τη σφαλιάρα από τον Παναθηναϊκό στο Κύπελλο. Με τα μηνύματα στα ραδιόφωνο γεμάτα γκρίνια και την ομάδα σκόρπια στους πέντε ανέμους. «Εφυγε ο Μπαρζώκας για να έρθει ο Σφαιρόπουλος; Καλά, οι Αγγελόπουλοι ρίχνουν λευκή πετσέτα; Προπονητή από τον Πανιώνιο πήραμε; Και περιμένουμε να πάμε ψηλά με αυτές τις επιλογές;» Και άλλα πολλά...

 

Ο Πανιώνιος ήταν ο τελευταίος σταθμός. Το τι είχε προηγηθεί ούτε που ενδιέφερε τους επαγγελματίες επιπόλαιους κριτές. Αν είχε συνεργαστεί με τον «ξανθό», με τον Παναγιώτη Γιαννάκη, με τον Καζλάουσκας, τον Γκέρσον. Αν με αυτόν έπαιξε ο Κολοσσός για πρώτη φορά στην ιστορία του πλέι οφ! Τι να πεις; Το όνομά του δεν τελείωνε σε «-ιτς» ώστε να έχει εξασφαλισμένη την έξωθεν καλή μαρτυρία!

 

Ο Γιάννης κατάφερε όμως το πιο δύσκολο πράγμα απ' όσους προηγήθηκαν στον πάγκο του Ολυμπιακού. Μεταμόρφωσε προς το καλύτερο ένα σύνολο τη στιγμή που είχαν αρχίσει να το αμφισβητούν και οι πιο φανατικοί υποστηρικτές του και μάλιστα χωρίς να έχει αναλάβει την ομάδα από την προετοιμασία! Και το κυριότερο; Κανείς δεν μπορεί να του «χρεώσει» ότι πήρε μια ομάδα από την κορυφή της Ευρώπης ή της Ελλάδας και απλά διαβάζοντας το μάνιουαλ, την κράτησε κι αυτός ψηλά. Αυτά τα γραφικά που ισχυρίζονταν κάποιοι για τον Μπαρτζώκα, όταν πήρε τη σκυτάλη από τον Ιβκοβιτς.

 

«Μας άλλαξε τον τρόπο σκέψης»! Αυτό χρεώνει ο αρχηγός Σπανούλης στον κόουτς και δεν είναι λίγο. Και ο τρόπος σκέψης είχε να κάνει κυρίως με την αμυντική λειτουργία της ομάδας. Από εκεί ξεκίνησε η μεταμόρφωση! Φέτος είδαμε έναν Ολυμπιακό απόλυτα συγκεντρωμένο, συμπαγή, να μην αιμοραγεί από τις απουσίες, να ξέρει το πώς αλλά και το γιατί, όταν το γιατί είχε να κάνει με τα λάθη. Αυτή κι αν είναι επιστήμη!

 

Κέρδισε πέντε φορές τον «αιώνιο» αντίπαλο, έφτασε μέχρι τον τελικό του φάιναλ φορ, έπαιξε μπάσκετ τακτικής που προβλημάτισε ομάδες με μεγαλύτερο μπάτζετ, κέρδισε όχι μόνο εντυπώσεις, αλλά και διακρίσεις. Και συνεχίζει, με προπονητή αυτόν από τον Πανιώνιο που πανηγυρίζει με σφιγμένες τις γροθιές στη φωτό της απονομής. Συγχαρητήρια, Γιάννη! Το να κερδίσεις, μέχρι στιγμής βέβαια, ένα πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό το έχουν κάνει κι άλλοι. Το να κερδίσεις όμως σε αυτή τη χώρα μαζί με τον τίτλο και τους λαλίστατους ειδικούς μοιάζει ειλικρινά με άθλο

Πηγή: sportday

Σφαιρόπουλος Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός