Εθνικό σπορ

 Κι αν την Παρασκευή ήταν το “μπλε φεγγάρι“, εμείς απόψε τα είδαμε όλα… μπλε. Κι αν θελήσουν να κάνουν πρωτάθλημα μπάσκετ και στο φεγγάρι, εκεί θα είμαστε, να το σηκώσουμε.

Η Ελλάδα που αντιστέκεται (στον χρόνο) κι επιμένει. Η Ελλάδα που μας κάνει περήφανους. Ήταν ο “Kill Bill” αυτός που ταπείνωσε τους Ρώσους της ΤΣΣΚΑ και έστειλε μια ελληνική ομάδα στον τελικό της Ευρωλίγκας. Είναι ο Βασιλάκης (Χαραλαμπόπουλος) αυτός που σήκωσε το τρόπαιο, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Βόλου. Κι ακόμα δεν τελειώσαμε, γιατί ακολουθεί η “μεγάλη” Εθνική.

Κάποιοι (άμπαλοι, κατά τη δική τους έκφραση) μας έλεγαν το 2004 ότι “ξοφλήσαμε“. Εμείς ερχόμαστε από πολύ μακριά (από το 1968) και πάμε πολύ μακριά. Γιατί το ελληνικό μπάσκετ έχει βαθιές ρίζες. Κι αν δεν είχε και αναχρονιστική Ομοσπονδία, θα είχε πολλές περισσότερες επιτυχίες, αλλά δεν είναι ώρα για γκρίνια.

Ψάξτε τους πέντε καλύτερους Ευρωπαίους παίκτες. Έλληνας (ή και Έλληνες) θα είναι μέσα. Το ίδιο και σε προπονητές, σε διαιτητές, σε παράγοντες (συμπεριλαμβανομένου του Γιώργου Βασιλακόπουλου). Το μπάσκετ είναι το εξαγώγιμο ελληνικό προϊόν, με τη μεγαλύτερη διάρκεια. Είναι το εθνικό μας σπορ. Αυτό που μας γεμίζει περηφάνια.

Η πλάκα είναι πως ακόμα κι αν ένα τρίποντο του Βασίλη δεν έβρισκε στόχο, αν ο Παπαγιάννης δεν κάρφωνε με λύσσα και δεν έκοβε λες κι είχε από χέρι τρεις βαλέδες, ακόμα κι αν οι Τούρκοι κατακτούσαν την κορυφή, πάλι το ίδιο γεμάτοι θα νιώθαμε. Γατί αυτά τα παιδιά δεν είναι μόνο παιδιά από… ατόφιο χρυσάφι. Είναι κάτι παραπάνω.

Είναι λες και βλέπουμε σε επανάληψη το ίδιο έργο. Γκάλης, Γιαννάκης, Φασούλας, Χριστοδούλου και τα άλλα παιδιά. Μετά η παρέα των Ρεντζιά, Παπανικολάου, Χατζή, Κακιούζη και των υπολοίπων. Ακολούθησε η γενιά των Διαμαντίδη – Παπαλουκά (αλλά και παιδιών όπως ο Ζήσης, που συνεχίζουν με το εθνόσημο στο στήθος), για να πάρει τη σκυτάλη η τρελοπαρέα των Παπανικολάου, Μάντζαρη, Παππά, Γιάνκοβιτς. Να κι ο Σκουλίδας, ο Μουράτος, ο Λούντζης…

Λες κι η μάνα του Γκάλη είναι πάλι… έγκυος και γεννοβολά μπασκετόφατσες. Λες και το εργοστάσιο δεν σταματά την παραγωγή του, απλά βελτιώνει το προϊόν, το αλλάζει. Λες και ο χρόνος έχει σταματήσει, αλλά κυλά τόσο όμορφα.

Μετά τον Άρη, που μας έκανε να αναθεωρήσουμε την άποψή μας για την Τσικνοπέμπτη, ήρθε ο ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, το Μαρούσι, ο Μακεδονικός, ο Πανελλήνιος, να φτάσουν ή να κατακτήσουν ευρωπαϊκούς τίτλους.

Δεν βρίσκω να γράψω κάτι που να μην έχει γραφτεί, που να μην το έχω γράψει κι εγώ σε κάποιο από τα αμέτρητα αφιερώματα. Γιατί είναι τιμή και συνάμα ευτυχία να είσαι κομμάτι αυτού του οικοδομήματος. Γιατί το μπάσκετ είναι το εθνικό μας σπορ.

Υ.Γ.: Εμείς νιώθουμε καλά μόνο γιατί υπάρχουμε (ως ειδικό site) και γιατί θα ζούμε πάντα τέτοιες στιγμές. Αυτοί, που ασθμαίνοντας ανακάλυψαν χθες ότι κάτι γίνεται στον Βόλο και που σήμερα – αύριο με πηχυαίους τίτλους και διαγωνισμό σαλιώματος θα επιχειρήσουν να μας πείσουν πόσο αγαπούν και γνωρίζουν το σπορ, απλά γιατί ΟΛΗ η Ελλάδα απόψε ένιωσε ένα δάκρυ να κυλά στο μάγουλο, αλήθεια νιώθουν χαρά ή λύπη.

Εμείς, πάντως, δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.

Πηγή: ebasket.gr