Εάν αυτός δεν παίξει μπάσκετ...

Στους ουρανοκατέβατους θεατές μπορεί να ήρθε λίγο ξαφνική, αυτή η μπασκετική έκρηξη του Βόλου και του Ηρακλείου, αλλά εμείς οι πιο παλιοί το είδαμε το όνειρο από νωρίς, επειδή ακριβώς παίζεται σχεδόν κάθε καλοκαίρι.

Και αν σας έπεσε βαριά η αμβροσία της Κυριακής, ψάξτε σόδες όσο είναι καιρός. Το χορταστικό μενού που σερβιρίστηκε από 18χρονα παιδιά στο κλειστό της Νέας Ιωνίας δεν ήταν κυρίως πιάτο, αλλά επιδόρπιο. Σε λίγες μέρες, καταφτάνει αγριεμένη η Ανδρών...

Όταν ακούγεται ρυθμικά ο χτύπος της πορτοκαλί μπάλας, το καλοκαιρινά βράδια γίνονται πιο όμορφα, ο δε καύσωνας υποφερτός! Και ο Σεπτέμβρης πλησιάζει.

Οι 30-35 ημέρες της απόλαυσης ξεκίνησαν με τη χαρμολύπη της 4η θέσης στην Κρήτη, ποτίστηκαν με το πικρό ποτήρι του υποβιβασμού στο Ευρωμπάσκετ U20 στην Ιταλία και ολοκληρώθηκαν με τα πυροτεχνήματα της Κυριακής.

Ναι, είχε και λίγο δηλητήριο το φετινό μενού. Μακριά όμως από τα φώτα της δημοσιότητας και τις κάμερες της ΕΡΤ.

Τα αποτελέσματα δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά ο συνολικός απολογισμός φέρει αναμφίβολα θετικό πρόσημο. Δεν είναι δα εύκολο να βγάζει μια χώρα αξιόλογες φουρνιές κάθε χρόνο.

Η Κροατία τερμάτισε 2η στους U19, αλλά καταποντίστηκε στις άλλες δύο κατηγορίες. Οι Γάλλοι με το INSEP και τα μαυράκια από τις αποικίες δεν πήραν μετάλλιο πουθενά. Οι Ισπανοί και οι Σέρβοι έπαιξαν ρόλους κομπάρσων στην Κρήτη, αλλά και στη Μαγνησία. Οι Ρώσοι έγιναν παντού σάκος του μποξ.

Μόνο οι Τούρκοι ανένβηκαν τρεις φορές στο βάθρο. Δεν θα έχει άδικο, αν τους παρασημοφορήσει ο σουλτάνος Ερντογάν! Ένα κομμάτι του εαυτού μου τους ήθελε νικητές στον τελικό της Κυριακής, μόνο και μόνο για να δω τη φάτσα του Μπέου.

Και των ψηφοφόρων του, αυτών που αποδοκίμασαν τα δακρυσμένα τουρκάκια την ώρα της απονομής...

Εμείς, στο μεταξύ, συνεχίζουμε το ταξίδι προς το μέλλον, όπως μόνο οι Εθνικές ομάδες μπορούν να το πιστοποιήσουν.

Ακόμα πότε ήταν που διεκδικούσαν μετάλλια ο Παπαπέτρου με τον Αντετοκούνμπο και πότε ήταν που σάρωναν το σύμπαν ο Παππάς, ο Παπανικολάου και ο Σλούκας;

Αυτοί έφτασαν ήδη να στελεχώνουν την Ανδρών, αλλά οι σημερινοί 20άρηδες και 19άρηδες και 18άρηδες έχουν ανηφόρα μπροστά τους.

Τώρα που κόπασαν οι τυμπανοκρουσίες, είναι η κατάλληλη στιγμή για να ρίξουμε μία συνολική ματιά στους 27 παίκτες που στελέχωσαν τις τρεις ελληνικές ομάδες και να μοιράσουμε έναν πρόχειρο έλεγχο προόδου, με το βλέμμα όχι στο χθες, ούτε στο σήμερα, αλλά στο αύριο.

**********

Κατηγορία: "Εάν αυτός δεν κάνει καριέρα, θα είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας": Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Γιώργος Παπαγιάννης, Μιχάλης Λούντζης, Τάιλερ Ντόρσεϊ.

Από τους τρεις ελληνοθρεμμένους της λίστας, έτοιμος μπασκετμπολίστας είναι μόνο ο Χαραλαμπόπουλος. Έχει μυαλό, έχει κορμί, έχει τεχνική, έχει προσωπικότητα, κάνει τα πάντα και τα κάνει σωστά. Και δεν είναι τόσο κακός αμυντικός όσο λέει ο θρύλος, ούτε υστερεί τόσο πολύ σε αθλητικά προσόντα. Εάν περάσει μέρες και νύχτες στο γυμναστήριο, θα φτάσει γρήγορα στην Εθνική Ανδρών.

Ο Παπαγιάννης έχει μπόι και κορμί που δεν αγοράζεται. Τα μαλακά του χέρια τον κάνουν εξαιρετικό σκόρερ μέσα από τα 4 μέτρα, ενώ στα μετόπισθεν ευνοείται από το εξαίρετο τάιμινγκ. Είναι λοιπόν μπλοκέρ, είναι σκόρερ, αλλά υστερεί σε όλα τα υπόλοιπα, αρχής γενομένης από το ριμπάουντ, τη σκληράδα, το σκριν, τη ροπή σε συνεργασίες. Το ταβάνι του βρίσκεται πολύ ψηλά.

Ο Λούντζης μοιάζει σαν 17χρονος κλώνος του Διαμαντίδη, με κορμί μεγαλύτερης ηλικίας, μακριά χέρια, δυνατά πατήματα, αυταπάρνηση και αθλητικότητα. Υστερεί στα τελειώματα και στην οργάνωση του παιχνιδιού, αλλά είναι ακόμη στην αρχή της πορείας του.

Το κοινό γνώρισμα των τριών, ο Παναθηναϊκός, είναι ταυτόχρονα ευλογία και κατάρα. Οι προπονήσεις δίπλα στον Διαμαντίδη, στον Φώτση και στους πρωτοκλασάτους ξένους είναι προφανώς θείο δώρο, αλλά οι ευκαιρίες για συμμετοχή στην πρώτη ομάδα θα έρχονται σποραδικά. Ειδικά για τον Παπαγιάννη, θα ήταν ίσως προτιμότερο να πήγαινε σε αμερικανικό κολέγιο.

Εκεί θα συναντούσε ξανά τον Ντόρσεϊ, ο οποίος έπεσε από τον ουρανό και έκανε θραύση στο Μουντομπάσκετ U19, μολονότι δεν γνώριζε ούτε τα ονόματα των συμπαικτών του, πόσο μάλλον τα συστήματα και τους κανονισμούς. Σε δύο χρόνια, μπορεί να βρίσκεται στο ΝΒΑ. Εκτός αν παίξουν μελωδική μουσική στα αυτιά του οι σειρήνες από την πατρίδα της μαμάς του...

***********

Κατηγορία "Αναζητώντας τον επόμενο μεγάλο γκαρντ": Δημήτρης Σταμάτης, Βασίλης Τολιόπουλος, Δημήτρης Φλιώνης, Βασίλης Μουράτος, Αντώνης Κόνιαρης.

Στο σημείωμα που έγραψα πριν από 2-3 εβδομάδες δήλωσα απαισιόδοξος, κυρίως επειδή οι κοντοί της ομάδας U19 υστέρησαν στην οργάνωση του παιχνιδιού. Το ξανασκέφτηκα όμως, και ομολογώ ότι υπήρξα άδικος.

Σε αυτή την ηλικία, είναι σχεδόν αδύνατο να διαβάσει ένα αμούστακο παιδί τις αντίπαλες άμυνες σαν Παπαλουκάς και να πασάρει σαν Σπανούλης.

Άλλωστε, όλοι οι εμβληματικοί γκαρντ της τελευταίας 15ετίας ωρίμασαν μετά τα 22-23 χρόνια τους. Ακόμα και ο Ζήσης, που ήταν αστέρι από μικρός, έψαχνε περισσότερο το σκοράρισμα παρά την ασίστ.

Στις μικρές Εθνικές ομάδες του 2015 εμφανίστηκαν αρκετοί γκαρντ υψηλών προδιαγραφών, που ακόμη έχουν δρόμο να διανύσουν. Ο Μουράτος είναι περισσότερο μπουκαδόρος, ο Σταμάτης μοιάζει σαν να μη τον βοηθάει πια το σώμα του, ο Φλιώνης έχει την κακή συνήθεια να χάνει τη μπάλα στη σέντρα, ο Τολιόπουλος κοιτάζει πρώτα το σκοράρισμα.

Υπάρχει όμως και ο Κόνιαρης, που απουσίασε λόγω χειρουργείου, αλλά και ο μικρότερος όλων Λούντζης. Και φυσικά ο Ντόρσεϊ.

Κάποιος ή κάποιοι από αυτούς μπορεί να αναλάβουν τα ηνία των Ανδρών μέσα στα επόμενα 4-5 χρόνια. Θυμίζω ότι οι Παπαλουκάς, Διαμαντίδης ουδέποτε έπαιξαν σε Εθνική Εφήβων ή Παίδων.

**********

Κατηγορία "Η Ελλάδα έχει μπόι και δεν το κρύβει": Ντίνος Μήτογλου, Θωμάς Κώττας, Βασίλης Χρηστίδης, Γιώργος Διαμαντάκος.

Ο Παπαγιάννης ήταν ο βασικός ψηλός των ομάδων U18-U19 την τελευταία διετία, αλλά σπανίως εμφανίστηκε αβοήθητος.

Ο Μήτογλου με το φαρμακερό σουτ και τα 2μ08 είναι μια πιο μοντέρνα εκδοχή σέντερ, ενώ ο 17χρονος Χρηστίδης μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι ξεχωριστό, εάν τραβηχτεί και πιο έξω από τη ρακέτα.

Ο Κώττας είναι παλαιάς σχολής "πίβοτ", όπως και ο Διαμαντάκος, που έλειψε λόγω τραυματισμού από το Ευρωμπάσκετ U20. Το μεγάλο στοίχημα είναι φυσικά ο Παπαγιάννης, ενώ υπάρχει και η αξιοσημείωτη περίπτωση του Τσαλμπούρη, για τον οποίο θα γράψω πιο κάτω.

Οι υπόλοιποι 5 που αναφέρονται σε αυτή την παράγραφο, με εξαίρεση ίσως τον Μήτογλου, δεν αποφεύγουν το "ζωγραφιστό" ούτε φοβούνται την επαφή. Η Ελλάδα μπορεί ως χώρα να υστερεί σε κορμιά, αλλά η συνεισφορά της επόμενης γενιάς μοιάζει από τώρα αξιοσημείωτη.

**********
Κατηγορία "Τα μαύρα άλογα που χλιμιντρίζουν": Διονύσης Σκουλίδας, Ιάκωβος Μιλεντίγιεβιτς, Νίκος Δίπλαρος, Μιχάλης Λιάπης, Ανδρέας Χριστοδούλου, Γιώργος Τσαλμπούρης.

Αυτοί οι έξι προικίστηκαν με ξεχωριστό χάρισμα και μπορεί να κάνουν καριέρα ως ρολίστες υπερπολυτελείας.

Ο Σκουλίδας είναι φόργουορντ "3-and-D", έξοχος σουτέρ και σπουδαίος αμυντικός που δεν φοβάται τίποτε και κανέναν.

Ο Μιλεντίγιεβιτς σουτάρει σαν Σερβόπουλο από την περιφέρεια, ενώ οι Λιάπης-Χριστοδούλου έχουν γεννηθεί για να σκοράρουν. Ο Δίπλαρος είναι ένας νευρώδης και γρήγορος γκαρντ που ξέρει να εκνευρίζει τον αντίπαλο, στο στυλ του Γκαγκαλούδη.

Τέλος, ο Τσαλμπούρης είναι 2μ16, αλλά ελαφρύς σαν ελαφάκι, εύπλαστος όσο ελάχιστοι και με χέρια που φτάνουν στο ταβάνι.

************

Υπάρχουν και άλλες αξιοσημείωτες περιπτώσεις στις μικρές Εθνικές ομάδες και δεν θέλω να αδικήσω κανέναν: ο Χατζηνικόλας, ο Μπιλλής, ο Σπυριδωνίδης, ο Οικονομόπουλος, ο Θεοδώρου, ο Μιχαλούτσος, ο Ντουζίδης, ο Σκόρδας, ο Δημήτρης Μωραϊτης που έρχεται από τη γενιά των 1999άρηδων, ο Κώστας Αντετοκούνμπο, ορισμένα ελληνοαμερικανάκια, κάποιοι άγνωστοι και σε μένα τον ίδιο.

Ελπίζω να προοδεύσουν και να μη χολοσκάνε για τα αποτελέσματα. Στην ηλικία τους μετράει περισσότερο το σχολείο και το πανεπιστήμιο, παρά το γήπεδο.

Εύχομαι να έχουν υπομονή, να είναι μονιασμένοι και να δείξουν το ίδιο αίσθημα ευθύνης που με έκανε να τους ζηλέψω, εγώ 30 χρόνια μεγαλύτερος, τις τελευταίες εβδομάδες.

Περισσότερα έχουν να προσφέρουν στην Ελλάδα εκείνοι, παρά εκείνοι σε αυτήν.

Πηγή: gazzeta.gr