Παραδοσιακά στο μπάσκετ οι προπονητές έλεγαν «αν έχεις άσο και πεντάρι θα πας μακρυά» και μπορεί στα χρόνια που πέρασαν να προστέθηκαν παράμετροι τύπου «βάλε κι ένα καλό 4άρι», «να 'χαμε κι ένα καλό τριάρι», αλλά όπως και να 'χει η βάση του αθλήματος ήταν και παραμένει ο πλέι μέικερ και ο σέντερ.
 

Η Εθνική λοιπόν μοιάζει πιο γεμάτη από ποτέ την τελευταία πενταετία (και λίγο λέω...) στις δύο πιο κομβικές θέσεις της πεντάδας. Στον άσο με δύο από τους κορυφαίους γκαρντ στην Ευρώπη (Καλάθης, Σπανούλης) και στο «5» μ' ένα δίδυμο που τόσο το ονειρευόμασταν και συχνά - πυκνά λέγαμε «αν είχαμε και τον Κουφό...».

Κακά τα ψέμματα, η παρουσία του ομογενούς σέντερ, σε συνδυασμό βεβαίως με την χρησιμότητα και την εμπειρία του Γιάννη Μπουρούση, αλλάζει το level της Εθνικής ομάδας και ανεβάζει τον πήχη σ' αυτό το Ευρωμπάσκετ. Ο Κουφός έχει αυτό που μας έλειπε τα τελευταία χρόνια στις μεγάλες διοργανώσεις. Τη δύναμη, το σημείο αναφοράς μέσα στη ρακέτα που σε συνδυασμό με τις διαφορετικές δουλειές που μπορεί να κάνει ο Μπουρούσης, δίνει την ευκαιρία στον Κατσικάρη να παίζει με διαφορετικό τρόπο και σχήματα. Από τη μία έχεις τον Μπουρούση σε ρόλο πλέι μέικερ ρακέτας, από την άλλη έχεις τον Κουφό που είναι θωρηκτό και μπορεί να νικήσει κατά κράτος τις μάχες της ρακέτας.

Η στιγμή στο φιλικό με την Τσεχία που ο ομογενής σέντερ σηκωνόταν από το παρκέ για το φόλοου με το δεξί χέρι και με το αριστερό κέρδιζε το φάουλ από τον αμυνόμενο που προσπαθούσε να τον συγκρατήσει, είναι ενδεικτική αυτού που περιμένουμε. Βεβαίως, υπάρχουν και «νεκρά» διαστήματα και μάλιστα αυτά φάνηκαν στο παιχνίδι που ο Κουφός έκανε την καλύτερή του εμφάνιση. Υπήρξαν στιγμές που έχανε την αυτοσυγκέντρωσή σου στο αμυντικό ριμπάουντ, «καρφωνόταν» στο παρκέ κι έδινε την ευκαιρία στον αντίπαλο να διεκδικήσει την μπάλα από το ελληνικό καλάθι.

Αυτά από μόνα τους βεβαίως δεν αποτελούν εχέγγυα για την επιτυχία. Η Εθνική είναι σε καλό δρόμο, παρουσιάζει θετικά σημάδια από παιχνίδι σε παιχνίδι, έχει συγκεκριμένες αρχές στην άμυνά της, αλλά θα πρέπει να βρει συνοχή μέχρι να ξεκινήσουν οι επίσημες υποχρεώσεις. Υπάρχουν στιγμές μέσα στο παιχνίδι που η μπάλα χάνεται, υπάρχουν και στιγμές που η μπάλα «κολλάει» και ο ένας ψάχνει τον άλλον.

Τα 3/23 τρίποντα μπορεί να ακούγεται «βαρύ», αλλά το πρόβλημα θα ήταν μεγαλύτερο, αν αυτή η Εθνική δεν «έβγαζε» 23 σουτ κι όχι το αν μπήκαν τρία, πέντε ή 10. Αλλωστε τα φιλικά γι αυτή τη δουλειά είναι και μοιραία το ζητούμενο για τον ομοσπονδιακό τεχνικό είναι πρώτα να βγουν τα ελεύθερα σουτ και μετά το πώς αυτά θα καταλήξουν στο καλάθι.

Είναι σαφές πως ο Κατσικάρης δοκιμάζει και δοκιμάζει τα πάντα. Είδαμε στον αγώνα με την Τσεχία τον Αντετοκούνμπο σε θέση «4» και τον παθιασμένο Αγραβάνη στο «5». Ο Γιάννης μοιάζει σαν άλογο στο παρκέ, τρέχει το γήπεδο και νομίζεις πως οι υπόλοιπο είναι σταματημένοι, αλλά εκτιμώ πως θα είναι αρκετές οι φορές που θα τον δούμε σε θέση «4» στα επόμενα φιλικά, ίσως και στο Ευρωμπάσκετ.

Ο Αντετοκούνμπο είναι αυτό που λέμε «παίκτης χωρίς θέση», παίκτης που τα κάνει όλα και συμφέρει και γι αυτό ο Κατσικάρης έχει τη δυνατότητα να τον χρησιμοποιεί σε άλλη θέση στην επίθεση και σε άλλη στην άμυνα. Με το άνοιγμα των χεριών, το ένστικτο στο άλμα του, έχει τη δυνατότητα να γίνει ο κυρίαρχος της στεφάνης, όπως έχει τη δυνατότητα να αποτελέσει «σκιάχτρο» για τον οποιοδήποτε κοντό που θα θελήσει να σουτάρει από την περιφέρεια με τον Γιάννη σε απόσταση ενός μέτρου...

Στην ουσία, αυτή η Εθνική θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από τα τρία ελληνόπουλα των ΗΠΑ. Η συνεργασία Καλάθη-Αντετοκούνμπο-Κουφού και ο τρόπος που αυτοί θα προσαρμοστούν άμεσα στη φιλοσοφία της ομάδας και την ευρωπαϊκή λογική, θα κρίνει και το πού θα φτάσουμε.

Πηγή: gazzetta.gr

Εθνική Ελλάδας Μπάσκετ SPORTS