Αυτός ο αγώνας που αρχίζει σε λίγη ώρα, είναι και... δεν είναι σαν τους άλλους! Εκ προοιμίου, δηλαδή από την ημέρα που η κλήρωση του Εurobasket μας έστειλε εδώ, ξέραμε πως με τους λεγάμενους θα φάμε -ή μάλλον θα ξαναφάμε τα μουστάκια μας και να που επέστη το πλήρωμα του χρόνου: ιδού ο πρόωρος τελικός για την πρώτη θέση στον Γ' όμιλο, με ό,τι αυτή μπορεί να (μην) συνεπάγεται στη Λιλ...

Πριν από έναν χρόνο (2 Σεπτεμβρίου 2014) στη Σεβίλλη τους είχαμε καθαρίσει με 76-65: τους καθαρίσαμε και στο μπάσκετ και στον (βγαλμένο από το «clasico» της ΑCB) τσαμπουκά που πήγε να κάνει ο Τόμιτς στον Μπουρούση. Δεν θυμάμαι τι είχα πει τότε, αλλά σήμερα που το σκέπτομαι καλύτερα, νομίζω πως το πιο σωστό σχόλιο για εκείνη τη φάση θα ήταν βγαλμένο από το γνωστό ανέκδοτο...

 

Που πας ρε... Καρατόμιτς!

Δεν θα μας... χάλαγε καθόλου μια ρεπετισιόν εκείνου του ματς (του Μουντομπάσκετ), που η Εθνική το καθάρισε με συνοπτικές διαδικασίες. Ούτως ή άλλως ο Μπουρούσης τον έχει τον Τόμιτς για τα καλά και στη Σεβίλλη εκτός από τα φωνήεντα που του είχε ψιθυρίσει, τον έκανε κιόλας να αλαλιάσει μετά το δεύτερο λεπτό, όταν ο Κατσικάρης τον σήκωσε άρον άρον από τον πάγκο για να πάρει τη θέση του Γλυνιαδάκη, ο οποίος βρέθηκε στην πεντάδα με διατεταγμένη υπηρεσία, χωρίς ωστόσο να μπορέσει να ανταποκριθεί...

Στη λήξη του ματς ο Γιάννης είχε να επιδείξει 13 πόντους (με 6/7 δίποντα, 1/2 βολές και 0/3 τρίποντα ο μπαγάσας!), έναντι 9 πόντων και 9 ριμπάουντ του Τόμιτς, συν την πεποίθηση ότι οι Κροάτες του πάνε γάντι! Το λένε και τα χαρτιά μου αυτό, όπως φώναζε κάποτε στη Βουλή ο Τσοβόλας, καθότι ο εκ Καρδίτσης ορμώμενος σέντερ όπου βρίσκει τους αποψινούς αντιπάλους της εθνικής, τους περιποιείται δεόντως: 21 πόντοι στις 16 Σεπτεμβρίου του 2013, στο θρίλερ της Λιουμπλιάνα (88-92 μετά από δυο παρατάσεις), 11 στις 5 Σεπτεμβρίου του 2011, στο Αλίτους (74-69) και 19 στις 8 Σεπτεμβρίου του 2009 στο Πόζναν.

Κατόπιν όλων αυτών, ας αναφωνήσουμε όλοι μαζί (όπως στην προεκλογική εκστρατεία του 1996 ο συχωρεμένος ο Μιλτιάδης Εβερτ), Καρ-δί-τσα, Καρ-δί-τσα!

Στη Σεβίλλη αυτοί που εκτέλεσαν τους Κροάτες ήταν ο Μπουρούσης (13), ο Καϊμακόγλου (14) και ο Παπανικολάου (14), με την ευγενική χορηγία του Ζήση, ο οποίος μοίρασε δέκα ασίστ, ενώ όλα τα... ζώα του Ρέπεσα είχαν μόλις εννέα!

Αναφέρομαι επίτηδες στα ζώα, διότι μεσούντος του Ευρωμπάσκετ του 2013, στο οποίο η Κροατία έτρεξε ένα σερί 8-0 (μετά την ήττα στην πρεμιέρα από την Ισπανία) και μέχρι να πάθει κλακάζ στον ημιτελικό και στον μικρό τελικό, ο Ρέπεσα είχε πει το εξής: «Παίζουμε καλύτερα από τα προηγούμενα χρόνια, κάνουμε λιγότερη φασαρία, δεν μιλάμε πολύ και έχουμε αναπτύξει ένα... ζωώδες ένστικτο στο παιχνίδι μας».

Όπα ρε μεγάλε!

Βεβαίως ο συνειρμός με τον Ζήση, την Κροατία και τη Λιουμπλιάνα είναι όντως θλιβερός. Εκείνο το δευτεριάτικο βράδυ της 16ης Σεπτεμβρίου του 2014 στον νυν αρχηγό της Εθνικής έλαχε ο κλήρος να δει και τις δυο όψεις του νομίσματος: η πρόκριση δεν βρισκόταν στα δικά μας, αλλά σε ξένα χέρια, ενώ η Εθνική ακόμη και αν νικούσε την Κροατία, πάλι θα έμενε εκτός νυμφώνος, αλλά το φινάλε στοιχειώνει ακόμη τον αρχηγό της ελληνικής ομάδας...

Ένα φινάλε σε τρεις συνέχειες: το πρώτο στην κανονική διάρκεια του αγώνα με το τρίποντο της ισοφάρισης από τον Ζήση, το δεύτερο στην πρώτη παράταση, όπου ο Νίκος αστόχησε σε λέι απ μπροστά στον Ζόριτς στα δύο δευτερόλεπτα και το τρίτο στον επίλογο της δεύτερης παράτασης με τη μοίρα να του ξαναπαίζει άσχημο παιχνίδι!

Αυτό το τρίτο και τελειωτικό φινάλε (88-92) με πρωταγωνιστή τον Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς- ο οποίος σημείωσε 22 πόντους και μάλιστα έβαλε τα κρισιμότερα καλάθια της βραδιάς ποστάροντας ως πάουερ φόργουορντ- κήδεψε τα ελληνικά όνειρα, με αποτέλεσμα να αποδειχθεί δώρον άδωρον η επιγενόμενη νίκη της Ιταλίας επί της Ισπανίας!

«Μπάσκετ είναι και όλα γίνονται, άλλοτε η μπάλα σου κάνει το χατίρι κι άλλοτε σε πουλάει» μου είπε πέρυσι στο Καρπενήσι ο Ζήσης, ο οποίος όταν είδε την τύχη να του γυρνάει την πλάτη στο το λέι απ γύρισε και σιχτίρισε με την κλασικότερη, σε τέτοιες περιστάσεις, έκφραση...

«Πουτάνα μπάλα»!

Πριν από την ήττα στη Λιουμπλιάνα η Εθνική είχε πιάσει επί σειρά ετών πελάτες τους κληρονόμους του Ντράζεν Πέτροβιτς οι οποίοι παρεμπιπτόντως στο Ευρωμπάσκετ του 2013 ξόρκισαν τα φαντάσματα και ξαναβρέθηκαν μετά από 18 χρόνια στην τετράδα μιας μεγάλης διοργάνωσης.

Αρχής γενομένης από το «Τουρνουά Ακρόπολις» του 2002 και σε σύνολο 16 αγώνων η ελληνική ομάδα σημείωσε 12 νίκες, εκ των οποίων δύο υπήρξαν προϊόν συγκλονιστικών θρίλερ...

Στις 5 Σεπτεμβρίου του 2003, στην πρεμιέρα του Ευρωμπάσκετ του Μπουρός (77-76, Χατζηβρέττας 14 πόντοι) ο επίλογος γράφτηκε με το λέι απ του Χρήστου Χαρίση, που φορούσε τη φανέλα με το Νο 13 και ο Γιάννης Ιωαννίδης τον είχε επιλέξει την τελευταία στιγμή, αντί του Κώστα Τσαρτσαρή.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 9 Σεπτεμβρίου του 2007, στη Μαδρίτη, η Εθνική επέστρεψε από το 37-50 και λυτρώθηκε από το χέρι του Σπανούλη, ενώ είχαν προλειάνει το έδαφος ο Διαμαντίδης με 23 πόντους και ο Παπαδόπουλος με 22. Στην ακροτελεύτια φάση και μετά την ισοφάριση από τον Μάρκο Πόποβιτς, ο Βασίλης πήρε την μπάλα, με μια προσποίηση έκανε τον Ζόραν Πλάνινιτς να... φάει σαβούρδα πάνω στο παρκέ και τους εκτέλεσε εν ψυχρώ με τρίποντο (81-78). Δίκην υπόκλισης στην αντίδραση της Εθνικής (από το 37-50) και δίκην δημόσιας ομολογίας της δικής τους αφέλειας, ο Πόποβιτς είχε πει «οι Έλληνες δεν είναι ηλίθιοι όπως εμείς»!

Η επόμενη πράξη παίχτηκε στις 8 Σεπτεμβρίου του 2009 στο Πόζναν με 76-68, (Μπουρούσης 19π.), ενώ το καρέ-πριν από την ήττα στη Λιουμπλιάνα- ολοκληρώθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου του 2011 στο Αλίτους με 74-69 (Βασιλειάδης 17π., Φώτσης 17π.). Στη λήξη εκείνου του αγώνα ο Αντε Τόμιτς τσατισμένος από τα αρνητικά σχόλια ξέσπαγε με τη φράση «εάν δεν σας αρέσει αυτό που βλέπετε, κλείστε την τηλεόραση και βγάλτε τον σκασμό»!

Πίσω στη δεκαετία του ΄90, το σκηνικό ήταν εντελώς διαφορετικό και πολύ δυσάρεστο για την Εθνική. Οταν η «Ηrvatska» αποσχίστηκε από την ενιαία Γιουγκοσλαβία και εμφανίστηκε αυτοδύναμη στις μεγάλες διοργανώσεις, στραγγάλιζε την ελληνική ομάδα χωρίς το παραμικρό έλεος: μας ποδοπάτησαν με 102-63 στο Προολυμπιακό Τουρνουά του 1992 στη Μούρθια, με 99-59 στο Ευρωμπάσκετ του 1993 στο Μόναχο, με 81-55 και με 78-60 στο Μουντομπάσκετ του 1994 στο Τορόντο και το κακό (της απώλειας του χάλκινου μεταλλίου) τρίτωσε στο Ευρωμπάσκετ του 1995 στην Αθήνα, όπου επιβλήθηκαν με 73-68.

Μετά από αυτή την πρώτη φάση που περιελάμβανε επτά ήττες της Εθνικής σε ισάριθμα ματς και υπήρξε όντως τραυματική -κι ενώ ο ένας μετά τον άλλον οι μεγάλοι σταρ της Κροατίας έβγαιναν στη σύνταξη- γύρισε ο τροχός και έκανε την τύχη του ο φτωχός! Ο Κούκοτς έμεινε να φυλάει τις Θερμοπύλες στο Ευρωμπάσκετ του 1999 και όταν κατέβηκε κι αυτός από το τρένο, η ελληνική ομάδα άρχισε να τους παίρνει παραμάζωμα!

Στο μεταξύ η Κροατία συνεχίζει να είναι ένα ρολόι σταματημένο, ένα καράβι ναυαγισμένο! Οι επίγονοι του συχωρεμένου του Ντράζεν ανέβηκαν για τελευταία φορά σε βάθρο το 1995, στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας μάλιστα κατέβηκαν αμέσως από αυτό (υπακούοντας στην τηλεφωνική εντολή του προέδρου Φράνιο Τούτσμαν) για να μη δουν στο ψηλότερο σκαλί τους μισητούς Σέρβους και να μην ακούσουν τον εθνικό ύμνο τους! Από τότε οι Κροάτες ζουν με τα φαντάσματα του παρελθόντος και -σε πείσμα των αλλεπάλληλων θριάμβων που έχουν καταγάγει στο γουότερ πόλο και στο χάντμπολ- στο μπάσκετ νιώθουν (όχι επτά όπως στην ταινία με τη Μέριλιν Μονρόε, αλλά) είκοσι χρόνια φαγούρα!

 

ΠΗΓΗ: gazzetta.gr

Ευρωμπάσκετ Μπάσκετ SPORTS