Τον καλό Σπανούλη δεν τον καταλαβαίνεις από το σουτ, ούτε από τον τρόπο που κρατάει την μπάλα μέχρι να εκδηλώσει επίθεση. Τον καταλαβαίνεις από τον τρόπο που βγαίνει από το σκριν, όταν κάνει την κυκλική κίνηση με αφετηρία κάτω από το καλάθι. Διακρίνεις την αποφασιστικότητά του σε κάθε βήμα, κι όταν πάρει χέρι - χέρι την μπάλα είσαι σχεδόν σίγουρος πως οι πιθανότητες για καλάθι είναι μεγαλύτερες από 60%.

Αυτό ήταν το πρώτο ματς που ο υπαρχηγός έβγαζε αυτή την σιγουριά, αυτή την ενέργεια, ήταν η πρώτη φορά που έκανε την κίνηση που τον χαρακτηρίζει. Δεν θυμάμαι ούτε μία κρίσιμη φάση που να μην ξεκίνησε μ' αυτό το σπριντ που ο αντίπαλος προπονητής το βλέπει να συμβαίνει και μέσα του λέει «ωχ, ωχ, έρχεται...». 

Ο Σπανούλης είναι ο μοναδικός παίκτης στην Ευρώπη που δεν έχει ίχνος συναισθήματος, ο μοναδικός που αν του κάνεις ψυχογράφημα στη διάρκεια του αγώνα θα καταγράψεις μια ευθεία γραμμή, είτε έχει μηδέν με 0/10 είτε έχει 30π. με 5/5. Ο μοναδικός που μπορεί να διαχειριστεί τέλεια τον εαυτό του, να τον ξεκουράσει ή να τον πιέσει στη διάρκεια του αγώνα, χωρίς να πάρει χαμπάρι κανείς...

Μέχρι ο Σπανούλης να πάρει τα ηνία, αυτός που κράτησε ζωντανή την Εθνική ομάδα ήταν ο αρχηγός της. Επί επτά λεπτά σ' εκείνο το διάστημα που το γήπεδο έμοιαζε κατηφορικό, ο Ζήσης ήταν ο μοναδικός που είχε «καθαρό» μυαλό.

Ολες οι κινήσεις του, μία προς μία, ήταν στοχευμένες, σε αντίθεση με τη γενικότερη εικόνα της εθνικής ομάδας που για μεγάλο διάστημα «ψαχνόταν» στην επίθεση και δεν ήξερε πώς να χειριστεί την κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ο Ζήσης ήταν αυτός που συμμάζεψε τα πράγματα κι αφού το 'φερε στα ίσια του, παρέδωσε τα κλειδιά στον κουμπάρο για να τελειώσει τη δουλειά.

Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, η εικόνα της Εθνικής στο μεγαλύτερο διάστημα δεν ήταν αυτή που προσδοκούμε, αλλά ίσως αυτό να δίνει μεγαλύτερη αξία στη νίκη μας. Είχαμε προβλήματα στην επίθεση, ήμασταν απελπιστικά άστοχοι από τα 6,75μ., δεν μπορούσαμε να τελειώσουμε εύκολες φάσεις, κάναμε παιδαριώδη λάθη, κι αν δεν υπήρχε η σταθερά μας, η άμυνα, το παιχνίδι θα μπορούσε να μας είχε ξεφύγει. Ηταν από τα ματς που φάνηκε αυτό που λέμε «όπως προπονείσαι παίζεις» με την έννοια πως η συνολική εικόνα και οι αδυναμίες που παρουσιάσαμε ήταν παρόμοιες μ αυτές που είχαμε αναγνωρίσει και στα φιλικά.

Από την άλλη βέβαια, ο τρόπος που ήρθε αυτή η νίκη είναι πολύ καλύτερη από έναν θρίαμβο με 20 πόντους! Το ζητούμενο άλλωστε για την Εθνική σ' αυτό το ματς δεν ήταν τόσο το αποτέλεσμα, όσο να δείξει τον χαρακτήρα εκείνο που θα κάνει όλους εμάς να πιστέψουμε πως δικαίως έχουμε ανεβάσει τόσο ψηλά τον πήχη. Ηταν ένα κρας τεστ σε μια δύσκολη έδρα που θα έδειχνε αν πράγματι αυτή η ομάδα έχει τον χαρακτήρα για να φτάσει στη θέση που της αρμόζει, βάσει του ταλέντου που διαθέτει. Και η αλήθεια είναι πως το come back από το -10, σε συνάρτηση με τα 4/20 τρίποντα, μας έκανε να το πιστέψουμε πιο πολύ απ' ό,τι πριν από ένα 24ωρο.

Πέραν του Ζήση και του Σπανούλη, η Εθνική επιβεβαίωσε πως φέτος διαθέτει μακράν το καλύτερο δίδυμο ψηλών τα τελευταία χρόνια. Ο Κουφός τελείωσε το ματς με 11 πόντους, 6 επιθετικά ριμπάουντ και ο Μπουρούσης είχε άλλους 10 με 5 ασίστ. Προσθέστε και την εκπληκτική κατάσταση του Πρίντεζη (13π.) και να που προκύπτει πως η Εθνική έχει μια φροντ λάιν που μπορεί να κάνει τα πάντα στο παρκέ. Από το να έχει πλέι μέικερ ρακέτας μέχρι να δίνει δέυτερες και τρίτες επιθέσεις, όπως έκανε ο Κουφός απέναντι στους Κροάτες.

Εν κατακλείδι αυτή η νίκη ούτε μετάλλιο μας δίνει, ούτε κάνει ευκολότερο το έργο μας για διάκριση. Μας δίνει όμως το δικαίωμα να λέμε πως η συγκεκριμένη φουρνιά είναι ό,τι καλύτερο μας έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια. Κι αν μέχρι την έναρξη του αγώνα με την Κροατία είχαμε κάποιες αμφιβολίες για τον χαρακτήρα και τη «χημεία», τώρα μας έμεινε μόνο το δεύτερο που καλούμαστε να το απαντήσουμε από παιχνίδι σε παιχνίδι...

Πηγή: gazzetta.gr

Εθνική Ελλάδας Ευρωμπάσκετ Μπάσκετ SPORTS