Μήπως τελικά έχουμε ομάδα;

Ωραίο το 4-0 που έκανε τους Κροάτες και τους Σλοβένους να υποκλιθούν, ωραίο και το 5-0 με το οποίο θα πάει η Εθνική στη Λιλ, αλλά αν είναι να επιστρέψουμε στην Ελλάδα στραπατσαρισμένοι την ερχόμενη Κυριακή, τότε να μας λείπει το βύσσινο…

Μετάφραση του προλόγου: η Εθνική κέρδισε πολλά στο Ζάγκρεμπ, αλλά το σακούλι της παραμένει άδειο. Το πρώτο κουκί θα μπει το βράδυ της Κυριακής, με την πολυπόθητη νίκη επί των Βέλγων ή των Λεττονών ή όποιου άλλου διψασμένου συμβεί να βρεθεί στο μονοπάτι.

Έπειτα, θα ξεκινήσει στ’αλήθεια το Ευρωμπάσκετ.

Μισό λεπτό, όμως. Θα πρέπει πρώτα να αραδιάσουμε τα χαρτιά στο τραπέζι για να μετρήσουμε τα κληροδοτήματα του Ζάγκρεμπ. Τα κέρδη της α’ φάσης, η οποία για την Εθνική μας ολοκληρώθηκε σήμερα.

Βαθμολογικά, το όφελος είναι ελάχιστο. Απλώς αποφεύγουμε τους Λιθουανούς στους «16» και τους Σέρβους στα προημιτελικά. Το πιθανότερο είναι να μας περιμένει στη μεθεπόμενη γωνία η Ισπανία.

Τη μεθεπόμενη γωνία, όμως, δεν την κοιτάζει κανείς. Το περυσινό πάθημα έχει γίνει μάθημα. Να ξεμπερδέψουμε πρώτα με τους Λοτζέσκι, τους Σατοράνσκι και τους Βετσβάγκαρς και μετά το ξαναβλέπουμε.

Στο καταπράσινο και ηλιόλουστο Ζάγκρεμπ, η Εθνική δεν κέρδισε βαθμούς. Κέρδισε τον εαυτό της. Απέναντι σε εαυτήν και σε αλλήλους.

Φεύγοντας για τη Γαλλία, στέλνει ένα μήνυμα με πολλούς αποδέκτες.

Ομάδες σαν τη Σλοβενία θα βρίσκουν αδιαπέραστο τοίχο απέναντί τους. Ομάδες σαν τη Γεωργία θα βλέπουν τον ουρανό σφοντύλι. Ομάδες σαν την Κροατία θα γίνονται τροφή για το θηρίο, εκτός αν ξεπεράσουν τον εαυτό τους.

Και ομάδες σαν την Ισπανία; Αυτό θα το δούμε από Δευτέρα, όταν θα μαζευτούμε όλοι στη μακρυνή Λιλ για να μετρήσουμε το μπόι μας…

Η πρωτιά στον Όμιλο του Ζάγκρεμπ γεμίζει την Εθνική μας με αυτοπεποίθηση και τους αντιπάλους με φόβο. «Η ομάδα σας μπορεί να φτάσει πολύ ψηλά», μου έλεγε μετά τον σημερινό αγώνα ο Ζόραν Ντράγκιτς. «Έχει 12 ισάξιους παίκτες και είναι μία από τις 2-3 κορυφαίες της διοργάνωσης». Το ξέρει η ίδια, το ξέρουν και οι άλλοι.

Έχει δώδεκα ισάξιους παίκτες, έχει όμως και τον πρώτο μεταξύ ίσων. Κάθε μέρα που περνάει, η ψυχή μου κλαίει τη χαμένη ευκαιρία του περυσινού Μουντομπάσκετ.

Μέχρι την περασμένη εβδομάδα, λέγαμε ότι «με τον Σπανούλη θα νικούσαμε τους Σέρβους», αλλά κρατούσαμε και μία επιφύλαξη. Το Ζάγκρεμπ απέδειξε ότι ο ισχυρισμός έχει βάση.

Στα πολύ δύσκολα των δύο δύσκολων αγώνων, ήταν ο Βασίλης Σπανούλης αυτός που τράβηξε τη Ρολς-Ρόις από τη λάσπη. Και άφησε τους αντιπάλους πεσμένους μπρούμυτα στο χώμα.

Είναι ο πρώτος πασέρ της Εθνικής, ο δεύτερος σκόρερ της (πίσω από τον Πρίντεζη), ο πρώτος σε λεπτά συμμετοχής, ο πρώτος σε κερδισμένα φάουλ, αυτός που ενορχηστρώνει τα πάντα, ο MVP.

Για να είμαι ειλικρινής, περισσότερο με εντυπωσιάζει η διάθεσή του στην άμυνα και ο αλτρουισμός του, παρά ο,τιδήποτε άλλο. Είναι ολοφάνερο, ότι ο ηγέτης της Εθνικής είναι «on a mission».

Δεν έχει το παραμικρό να αποδείξει σε οποιονδήποτε και θα μπορούσε να βρίσκεται πίσω στην πατρίδα με τη σύζυγο, με τα τρία αγόρια και με το νεογέννητο κοριτσάκι.

Τα πεπραγμένα του στο Ζάγκρεμπ είναι φωτεινός φάρος για την Εθνική και για ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ.

Μπροστάρης μεταξύ ίσων, όμως. Άνθρωπος τον οποίο εμπιστεύομαι τυφλά και απόλυτα, μέσα από την ομάδα, μου ορκίστηκε ότι τα αποδυτήρια της Εθνικής είναι γεμάτα υγεία και φλόγα. Χάρηκα χαρά μεγάλη.

Σκασίλα μου αν έχει κηρύξει εμπάργκο στα μέσα ενημέρωσης ο Αντετοκούνμπο (αν και αξίζει διερεύνησης) και άλλο τόσο σκασίλα μου αν τρώγεται με τα ρούχα του ο Παπανικολάου.

Εκείνο που με νοιάζει είναι ότι οι 12+3 βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος και έχουν την ίδια γυαλάδα στο βλέμμα.

Είδατε πόσο καλός και πρόθυμος ήταν ο Στράτος Περπέρογλου, στα 8 λεπτά που του δόθηκαν; Στο προηγούμενο παιχνίδι, δεν έπαιξε καθόλου.

 Ή μήπως υπάρχουν ακόμη φίλαθλοι που αμφισβητούν τη χρησιμότητα του Καϊμακόγλου; Στο δεκάλεπτο της δικής του παρουσίας, η Εθνική δούλευε σαν καλοκουρδισμένη μηχανή.

Ο δε Παπανικολάου έπαιξε μόλις 14 δευτερόλεπτα, χωρίς το παραμικρό βλέμμα δυσαρέσκειας. Έδινε και συμβουλές στους συμπαίκτες του. Ο Παπανικολάου, του ΝΒΑ.

Ο Φώτης Κατσικάρης προσπαθεί να οριστικοποιήσει το –δύσκολο- rotation της ομάδας χωρίς να αφήσει κάποιον παραπονεμένο. Οι νίκες λειαίνουν τις γωνίες και η προσπάθεια του προπονητή λίγο λίγο δικαιώνεται.

Ο Καϊμακόγλου είναι πια το δεύτερο «τεσσάρι» της ομάδας, αλλά πότε πότε κατεβαίνει σε αυτή τη θέση ο Αντετοκούνμπο. Ο Μπουρούσης με τον Κουφό μοιράζονται τον ρόλο του σέντερ εξ ημισείας και φαίνονται συμβιβασμένοι με αυτό το timeshare.

Ο Καλάθης με τον Σπανούλη κουμπώνουν όλο και καλύτερα, αλλά στην περιφερειακή γραμμή δεν υπάρχουν σταθερά δίδυμα. Στον αγώνα με τη Σλοβενία, ο ιδανικός παρτενέρ του «Σπαν» ήταν ο Σλούκας, μολονότι οι δυό τους είχαν τον ίδιο ρόλο στον Ολυμπιακό.

 Όσο για το πατροπαράδοτο σχήμα με τους τρεις γκαρντ, το κλειδί της επιτυχίας είναι η άμυνα στη θέση «3», όπου συχνά υπάρχει mismatch. Ο Κώστας Σλούκας φαίνεται να χρησιμοποιεί το κορμί του καλύτερα από τους υπόλοιπους όταν βρίσκεται σε μειονεκτική θέση απέναντι σε ψηλότερο φόργουορντ.

Στην επίθεση, η συνύπαρξη τριών δημιουργικών γκαρντ παραείναι δύσκολο διαγώνισμα για τις αντίπαλες ομάδες.

Οι 93 ασίστ των πρώτων τεσσάρων αγώνων είναι τίτλος τιμής για την Εθνική μας. Αριθμός σχεδόν εξωφρενικός, όπως (για τα ελληνικά δεδομένα) και ο μέσος όρος των 79,7 πόντων. Και το 53% εντός παιδιάς.

Μήπως τελικά έχουμε καλύτερη επίθεση απ’ό,τι άμυνα; Μήπως τελικά έχουμε καλύτερη επίθεση απ’όσο νομίζαμε; Μήπως τελικά έχουμε καλύτερη ομάδα απ’όσο νομίζαμε;

Πηγή: gazzetta.gr