Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Χαμηλωμένο βλέμμα, τα μάτια υγρά. Συγνώμη Βασίλη, δύο φορές. Μια για την οικειότητα και άλλη μια, γιατί στην ανακοίνωση της αποχώρησης σου από την Εθνική, οφείλαμε όλοι εμείς να χαμηλώσουμε το βλέμμα.

Και ένα μεγάλο ευχαριστώ. Για όλα αυτά που έκανες τόσα χρόνια με την φανέλα της επίσημης αγαπημένης. Για την καρδιά που κατέθεσες, για την ψυχή, το πείσμα, την αγωνιστικότητα.

Τι σημασία έχεις πόσους πόντους πέτυχες, πόσα μετάλλια φόρεσες στο στήθος σου. Η προσφορά ενός αθλητή, δεν μετριέται ανταποδοτικά. Πόσα χρυσά, πόσα αργυρά, πόσα χάλκινα έφερε, πόσες κούπες πρόσφερε στην Εθνική.

Οι φτηνοί , φτηνούς τρόπους και φτηνά μεγέθη εφευρίσκουν.

Ανεκτίμητη σημασία έχει η παρουσία, η συμμετοχή, η θέληση για διάκριση. Η ανταπόκριση στο προσκλητήριο τιμής!!! Χωρίς δεύτερη κουβέντα, χωρίς δεύτερη σκέψη!

Όλα αυτά που παραβλέπουμε στο βασίλειο του αμοραλισμού που κατοικοεδρεύουμε.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί ξεκίνησες πιτσιρικάς, μόλις 19 χρονών και για 17 ολόκληρα χρόνια ήσουν εκεί πριν το «εκεί» ανακοινωθεί επίσημα.

Πέρασες από όλες τις Εθνικές κατηγορίες, κέρδισες τα πάντα, προσφέροντας το ταλέντο σου απλόχερα.

Με μια μόνο εξαίρεση! Μια εξαίρεση που δεν χώνεψες ποτέ σου, που δυσκολεύτηκες να συμβιβαστείς με την ιδέα!!! Το περσινό καλοκαίρι στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Μια φορά απουσίασες δικαιολογημένα και ακόμα συζητάμε πόσο ψηλά θα μπορούσαμε να είχαμε φτάσει σε εκείνο το τουρνουά αν ήσουν εκεί. Πόσο θα άλλαζες την μοίρα και την εικόνα της ομάδας.

Σ’ ευχαριστώ γιατί δίδαξες ιδιαίτερα στους πιτσιρικάδες, πως να αναμετριούνται με το μπόι τους, να μην συμβιβάζονται με την ήττα.

Τους δίδαξες το πνεύμα του νικητή όχι μόνο των αγώνων, αλλά του νικητή σαν προσωπικότητα! Φιγούρα αναγνωρίσιμη και αποδεκτή με σεβασμό από τους αντιπάλους.

Σ’ ευχαριστώ γιατί δεν μετρούσες τις μέρες για να αποστρατευθείς αλλά τις ώρες για να μπεις στην δράση.

Γατί σε θυμάμαι, και ελπίζω μαζί μου και πολλοί ακόμα, στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας, να αγωνίζεσαι με το αστράγαλο πρησμένο, χωρίς να σκέφτεσαι τις συνέπειες. Και δεν ήταν η πρώτη φορά…

Μόνο να προχωρήσει η ομάδα σε ενδιέφερε και τίποτα άλλο.

Σ’ ευχαριστώ γιατί μετά από ήττες, οδυνηρές, πικρές, ήσουν ο πρώτος που εμφανιζόσουν στην μικτή ζώνη για να κάνεις δηλώσεις. Γιατί δεν κρύφτηκες ποτέ σου γιατί αναλάμβανες πάντα την ευθύνη ακόμα και αν δεν σου αναλογούσαν όλα τα βάρη.

Σε έβλεπα να προσπαθείς να μιλήσεις μετά το τελευταίο σου παιχνίδι με τον Λετονία, να πεις δυο-τρεις κουβέντες ανθρώπινες, να δυσκολεύεσαι να εκφραστείς από τον κόμπο που έδεσε η συγκίνηση στο λαιμό σου και ήθελα να σου πω ειλικρινά: Άστα ρε Βασίλη, άστα. Τι να πεις; Τα έχεις πει όλα στο γήπεδο! Όλα είναι γραμμένα στο παρκέ. 17 χρόνια , 17 τόμοι, ας τους πάρουν όλοι να τους διαβάζουν ξανά και ξανά, να ξεπροβάλλουν οι εικόνες μπροστά τους , οι στιγμές, να αγαλιάσει η ψυχή τους.

Προσωπική μου άποψη, χωρίς να διεκδικώ δάφνες ειδικού, (ας τις διεκδικήσουν άλλοι…) ο Βασίλης Σπανούλης είναι ότι καλύτερο έχω δει, έχω θαυμάσει και παραδεχθεί μετά τον Νίκο Γκάλη.

Το πάτημα του, η διείσδυση του (σόρυ το ντραιβ, ουά ου), το σπάσιμο μέσης, η αναμέτρηση με ψηλότερους αντιπάλους , οι ασίστ , η πρωτοβουλίες του να τελειώσει ένα παιχνίδι από τα δικά του χέρια, το ανέκφραστο πρόσωπο του τις κρίσιμες στιγμές, η άγνοια κινδύνου, ο μπασκετικός του εγωισμός ,όλα αυτά τα χαρακτηριστικά έρχονται σαν προέκταση των χαρακτηριστικών του μεγάλου Νίκου Γκάλη.

Δεν ξέρω αν στην Εθνική θα δούμε σύντομο έναν άλλο Σπανούλη. Μακάρι αλλά αυτές οι συζητήσεις , αυτές οι εκτιμήσεις με κουράζουν.

Αν έχουμε όμως την τύχη και δούμε κάτι ανάλογο ή κάτι που του μοιάζει να ανατέλλει, σας διαβεβαιώ ότι ο Σπανούλης θα είναι ο πρώτος που θα χαρεί και ο πρώτος που θα του σφίξει το χέρι!

Πηγή: sportit.gr