Kρίμα που η αποστολή της εθνικής ομάδας την κοπάνησε σαν τον... κλέφτη από τη Λιλ και έχασε την ευκαιρία να απολαύσει την απενοχοποίησή της!

Το εννοώ αυτό, διότι την ώρα που ο Κατσικάρης και οι παίκτες της ελληνικής ομάδας ταξίδευαν προς την Αθήνα, ο Γκασόλ και οι δικοί του σύντροφοι έριχναν στο καναβάτσο τους οικοδεσπότες και «ψηλωμένους» Γάλλους και απεδείκνυαν με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι, σε πείσμα των ηχηρών απουσιών και των εις βάρος τους προγνωστικών, δεν είναι δα και ρούκουνες!

Τώρα που το σκέπτομαι καλύτερα, δεν ξέρω εάν και κατά πόσο η πρόκριση της Ισπανίας μπορεί να χρυσώσει το χάπι της ...αστοχίας της Εθνικής στον προημιτελικό της Τρίτης, σίγουρα πάντως προσφέρει συλλήβδην στο ελληνικό μπασκετικό έθνος ένα άλλοθι και μια κάποια παρηγοριά...

Διάβολε, από μια δυνητική πρωταθλήτρια Ευρώπης χάσαμε, όχι από την Κωλοπετεινίτσα!

Βεβαίως, αυτή η υπόθεση έχει και μια δεύτερη ανάγνωση, που υπήρξε δυσάρεστη, διότι ανεξαρτήτως του τι συνέβη στον προχθεσινό ημιτελικό, η Εθνική είχε μια μεγάλη ευκαιρία να νικήσει τον κακό δαίμονά της και να επιστρέψει με τα τσαρούχια της στην ελίτ, αλλά τζίφος!

Για να πω την αμαρτία μου, μολονότι συμπαθώ τους Γάλλους και μάλιστα στην αρχή της καριέρας μου σκεπτόμουν σοβαρά να έλθω στη Λιλ και να σπουδάσω στην περίφημη σχολή δημοσιογραφίας που διαθέτει, εντούτοις προχθές το βράδυ συνέλαβα τον εαυτό μου να υποστηρίζει τους ακατονόμαστους!

Πιθανότατα με βόλευε το ενδεχόμενο (το οποίο πήρε κιόλας σάρκα και οστά) να προχωρήσει όσο πιο μακριά γίνεται η ομάδα που εκτροχίασε την Εθνική (ώστε να μοιάζει πιο ανώδυνος ο αποκλεισμός), αλλά εκ των υστέρων συνειδητοποίησα ότι αυτή είναι μια λεπτομέρεια: στην πραγματικότητα, αισθανόμουν την ανάγκη να υποκλιθώ κι εγώ στην κορυφαία ομάδα που παρουσιάστηκε στον πλανήτη την τελευταία δεκαπενταετία!

Μιλάμε για μια ολόκληρη και γεμάτη δεκαπενταετία, όχι για κάποιο περιστασιακό πυροτέχνημα που άστραψε και έσβησε αμέσως...

Οσο και αν η ελληνική μπασκετική φάρα τους αντιπαθεί, τους μισεί, τους σιχαίνεται και τους σιχτιρίζει, αυτοί οι... ακατονόμαστοι δεν παύουν να αποτελούν ένα παράδειγμα προς μίμηση όχι μονάχα για τις τρανές και απανωτές επιτυχίες τους, αλλά και για τη συνέχεια, τη συνέπεια, την αφοσίωση και το μέταλλό τους, χώρια που μεταλλάχθηκαν (όπως άλλωστε συνέβη και στο ποδόσφαιρο) από γεννημένοι losers σε βαρβάτους νικητές!

Τεκμαίρονται και από στατιστικής πλευράς όλα αυτά: η «furia roja» είναι η μοναδική ομάδα η οποία από το 1999 και εντεύθεν αποτελεί τον μονιμότερο και πλέον αμετακίνητο θαμώνα της τετράδας των Ευρωμπάσκετ: τουτέστιν 9 στα 9, με απολογισμό οκτώ μετάλλια (δυο χρυσά, τρία ασημένια, ένα χάλκινο κι ένα χρυσό ή ασημένιο που θα προσθέσουν αύριο στη συλλογή τους) και μια τέταρτη θέση! Παράλληλα, σε αυτήν τη «χρυσή» εποχή τους, οι Ισπανοί έχουν κατακτήσει δυο ασημένια ολυμπιακά μετάλλια, στριμώχνοντας στα σχοινιά τους Αμερικανούς, και έναν τίτλο παγκοσμίων πρωταθλητών!

Ε, κουμπάρε, όλα αυτά δεν τα λες και λίγα, ούτε βεβαίως τα αποδίδεις μονάχα στους θεατρινισμούς του Ναβάρο και του Φερνάντεθ, ή στην... κωλοφαρδία του άσχετου Σκαριόλο!

Τους χάρηκα πολύ τους Ισπανούς προχθές το βράδυ και τους βγάζω το καπέλο κάνοντας μια βαθιά υπόκλιση: μπορεί όλα αυτά τα χρόνια να έχουν γεμίσει πόνο, πίκρα, φόβο και κόμπλεξ την ελληνική ομάδα, αλλά ξέρουν καλά το παιχνίδι, είναι σπεσιαλίστες στο know-how της επιτυχίας και συν τοις άλλοις διαθέτουν δυο στοιχεία τα οποία είναι εκ των ων ουκ άνευ: corazon και cojones!

ΥΓ.: Για τον Πάου Γκασόλ δεν έχω λόγια! Αλαλα τα χείλη των ασεβών, που λένε! Η εικόνα είναι τόσο παραστατική και οι αριθμοί (40 πόντοι, 11 ριμπάουντ, 3 τάπες) τόσο εύγλωττοι, που κάθε άλλη κουβέντα περιττεύει...

 

Πηγή: Goal

Ευρωμπάσκετ Μπάσκετ SPORTS