Υπάρχουν ορισμένες αθλητικές προσωπικότητες, οι οποίες δίνουν δουλειά στους δημοσιογράφους ή σε όσους το παίζουν δημοσιογράφοι. Για παράδειγμα ο Ζοσέ Μουρίνιο αποτελεί μία απ΄ αυτές κι επειδή είναι εκρηκτικός χαρακτήρας, αλλά και ο καλύτερος προπονητής ποδοσφαίρου στον κόσμο. Ο Γιούργκεν Κλοπ αποτελεί μία σπουδαία προσωπικότητα, αλλά όχι ο καλύτερος.

Ο πανηγυρισμός του στο 3-3 της Λίβερπουλ με την Άρσεναλ, σε ματς που θα μπορούσε να λήξει 5-3 ή 6-3 για την ομάδα του, το αποδεικνύει. Φαντάζεστε ποτέ τον Μουρίνιο να πανηγύριζε έτσι ισοπαλία; Υπάρχουν ξεχωριστά στοιχεία, τα οποία ανάγουν ένα αθλητικό πρόσωπο σε κορυφαίο των κορυφαίων. Τα βιώματα του υπογράφοντος έχουν μπόλικο Σαραβάκο, Γκάλη σε μεγάλες δόσεις, και Δημήτρη Διαμαντίδη.

Ο 3D είναι μία ξεχωριστή περίπτωση αθλητή, διότι ποτέ δεν συγκέντρωσε τα φώτα της δημοσιότητας για κάτι εξωαγωνιστικό παρά μόνο για την παρουσία του στο παρκέ. Είναι μοναδικά τα όσα έχει πετύχει και όλοι που αγαπούν, πέραν του Παναθηναϊκού, το μπάσκετ εύχονται ν΄ αναστείλει έστω για μία σεζόν την απόφασή του να σταματήσει. Ακατόρθωτο μοιάζει τούτο στην παρούσα φάση, όμως όσο ζούμε ελπίζουμε.
Ο Διαμαντίδης συμπληρώνει με τον Ερυθρό Αστέρα χίλια παιχνίδια ως αθλητής μπάσκετ και είναι από τις απειροελάχιστες φορές που το «να τα χιλιάσει» δεν είναι μία υπερβολική ευχή μα κατάρα… Η μεγέθυνση της ευχής για τον αρχηγό του «τριφυλλιού» θα μπορούσε να είναι να κάνει δύο χιλιάδες τις εμφανίσεις του, αν υπήρχε τρόπος να νικηθεί ο χρόνος και να μπορεί να παίζει ως τα πενήντα!

Η σοβαρότητα του χαρακτήρα του και τα λίγα λόγια είναι η προίκα που αφήνει στους επόμενους επίδοξους Διαμαντίδηδες. Δεν χρειάζεται να κυκλοφορεί κάποιος τη σούπερ γνωστή γκόμενα ή να έχει ζωή celebrity για να είναι σταρ. Αρκεί να είναι ο καλύτερος στον τομέα του. Ορισμένες στιγμές, φέτος, στο «ΟΑΚΑ» είναι αξεπέραστες. Τρίποντο που δεν ακουμπά καν στη στεφάνη, αποθέωση και χειροκρότημα.
Λάθος με τρίποντο από την άλλη ρακέτα, με έξι δευτερόλεπτα χρόνο επίθεσης, παραλήρημα και standing ovation. Συμπεριφορές, τις οποίες κέρδισε με το σπαθί του και γι΄ αυτό που είναι. Όχι επειδή τα είχε καλά με αυτούς που θα έπρεπε να τα έχει, ώστε ν΄ απολαμβάνει την κατάλληλη αντιμετώπιση. Το «χιλιάρι» είναι το ελάχιστο του αρχηγού των «πράσινων».

Θα μπορούσε να γίνει και μία κίνηση – αν δεν υπάρχει κανένα περιθώριο αλλαγής δεδομένων – η χρονιά για τον Παναθηναϊκό στο μπάσκετ να ονομαστεί «Δημήτρης Διαμαντίδης». Ο λόγος που ο αμερικάνικος αθλητισμός, ανεξαρτήτως σπορ, είναι έτη φωτός μπροστά από την Ευρώπη κι, εννοείται, την Ελλάδα είναι αποκλειστικά αυτός. Δεν απέχει πολύ μακριά η αποθέωση και η ύψιστη τιμή του Κόμπε Μπράιντ στη Βοστώνη.

Ή οι απίστευτες σκηνές που εξελίχθηκαν στις τελευταίες χρονιές των Μαριάνο Ριβέρα και Ντέρεκ Τζίτερ στο αμερικάνικο μπέιζμπολ. Σε κάθε ballpark στηνόταν πραγματικά μία γιορτή, μόνο και μόνο επειδή στη συγκεκριμένη έδρα αγωνίζονταν για ύστατη φορά! Μάλιστα όταν ο closer pitcher των Νιου Γιορκ Γιάνκις επισκέφτηκε το «Fenway» των Μπόστον Ρεντ Σοξ, κλείνοντας τους αγώνες καριέρας του εκεί, μέχρι που τον άφησαν να υπογράψει στον πάγκο των γηπεδούχων. Εκεί που, δηλαδή, θα υπάρχει για πάντα η σφραγίδα ενός Yankee!

Και για όσους γνωρίζουν το Γιάνκις-Ρεντ Σοξ είναι πολλά περισσότερα από το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός… Ο τόπος τούτος είναι ευλογημένος, πληροί όλες τις προδιαγραφές ν΄ αναθρέψει τους καλύτερους, ωστόσο πολλές φορές τέτοιες προσωπικότητες αδικούνται εδώ ακόμη κι όταν είναι πρώτοι των πρώτων! Όλα αυτά είναι ελάχιστα εμπρός στον συγκεκριμένο παίκτη. Έχουν γραφτεί και θα γραφτούν έπη. Ορισμένες σκόρπιες σκέψεις αποτελούν και τίποτε περισσότερο…

Πηγή: sportit.gr

Διαμαντίδης Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS