Περηφάνια για το ελληνικό μπάσκετ!

Δύο αγώνες σε μία βραδιά, δύο διαφορετικά αποτελέσματα, ένα κοινό σημείο αναφοράς: Περηφάνια για το ελληνικό μπάσκετ. Γιατί είναι το άθλημα που μας κάνει να νιώθουμε καλά, είτε κερδίζουμε πιο πλούσιους αντιπάλους (βλέπε Αναντολού Εφές), είτε υποχρεώνουμε αντιπάλους με τετραπλάσιο μπάτζετ να φτάνουν στη νίκη από τη γραμμή των ελευθέρων βολών.

Ας πάρουμε τα πράγματα με χρονική σειρά:

Οι Ρώσοι είχαν δουλέψει πολύ νωρίτερα το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό. Διόλου παράλογο αν σκεφτεί κανείς πόσες φορές τους έχει ταπεινώσει. Σε (τάχα μου) ανύποπτο χρόνο ο Δημήτρης Ιτούδης έσπευσε να αναφερθεί στη σκληρή άμυνα των "ερυθρολεύκων" και χθες πιάστηκαν τα χέρια των παικτών του να εκτελούν βολές.

Από τη μια είχαμε μια κλασική νίκη ΤΣΣΚΑ. Από την άλλη μια κλασική αντίδραση Ολυμπιακού. Με πάθος, με πείσμα, με όλα εκείνα τα στοιχεία που σε κάνουν να πιστεύεις πως από αυτό το αποτέλεσμα χαμένοι σε βάθος χρόνου θα βγουν οι Ρώσοι.

Από τα διαστήματα που παίχτηκε μπάσκετ μεταξύ των βολών, συγκρατώ το πολύ καλό διάβασμα του Ιτούδη στην άμυνα που αρέσκεται να απλώνει ψηλά ο Σφαιρόπουλος, αλλά και τη σωστή αλλαγή φιλοσοφίας του "ερυθρόλευκου" τεχνικού, όταν διαπίστωσε το πρόβλημα.

Ο Ολυμπιακός μου άρεσε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν χρειάζεται (χθες) έναν ψηλό ακόμα. Μου άρεσε και η δήλωση του Ιτούδη, μετά το τέλος του ματς. Ήθελε άλλες 30 βολές. Φαντάζομαι ότι θα υπάρξει αύριο μια δήλωση διαμαρτυρίας των Ρώσων προς την Ευρωλίγκα για τη σε βάρος τους "σφαγή".

Επειδή μου αρέσει να διαβάζω πίσω από τις γραμμές, ο κόουτς της ΤΣΣΚΑ δεν έγινε τυχαία προκλητικός. Γνωρίζει πως στον Ολυμπιακό δεν θα πάει ποτέ, γνωρίζει ότι δεν έχει μέλλον αν δεν πάρει φέτος την Ευρωλίγκα, οπότε γιατί να μην γίνει αρεστός στους πλέον φανατικούς της πρώην ομάδας του. Κανείς δεν έχασε αφήνοντας ένα παράθυρο ανοιχτό…

Πάμε στον Παναθηναϊκό:

Το έχετε αντιληφθεί, το μπάσκετ που παίζει δεν μου αρέσει. Βεβαίως, όποτε θα βρίσκει απέναντί του ομάδες που θα θελήσουν να μετρήσουν ποιος έχει μεγαλύτερο ταλέντο, ο Ραντούλιτσα θα βγάζει λαγούς από το καπέλο.

Δεδομένων των προβλημάτων, της έλλειψης παικτών, η προσπάθεια των "πράσινων" ήταν συγκλονιστική. Ίσως, συμπεριλαμβανομένης και της εξαιρετικής βραδιάς με την Μπαρτσελόνα στο ΟΑΚΑ, αυτή να ήταν η πιο ώριμη εμφάνιση. Ο Παναθηναϊκός έβγαλε πάθος, έβγαλε διάθεση, έβγαλε πολλά από τα κλασικά του στοιχεία, που έχουν γεμίσει με λάβαρα τον ουρανό του ΟΑΚΑ.

Αντίθετα, με απογοήτευσε ο Ίβκοβιτς. Προπονητής που δουλεύει τα παιχνίδια, με εξαιρετικό επιτελείο, εμφάνισε μια ορχήστρα με εξαιρετικούς μουσικούς, που καθένας έπαιζε σε διαφορετική νότα. Μπάσκετ χωρίς αρχή και τέλος, με επιθέσεις χωρίς "σημάδια" και χωρίς καθαρό πλάνο. Χαρακτηριστικό είναι πως μετά το τελευταίο τάιμ άουτ, οι παίκτες του δεν ήξεραν αν θα κάνουν φάουλ ή όχι. Άλλος έπεφτε για να σταματήσει τον χρόνο κι άλλος έκανε πίσω…

Η νίκη αυτή δίνει το δικαίωμα στον Παναθηναϊκό να ονειρεύεται ακόμα και την τρίτη θέση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εξασφαλίστηκε η πρόκριση. Είναι, όμως, για τα καλά στο κόλπο. Δεδομένου ότι έρχονται παίκτες (κι εδώ είναι ανάγκη να βρεθεί χθες ο ψηλός), ζητούμενο είναι πότε θα προσαρμοστούν, ώστε να αλλάξει η εικόνα. Πάντως, από την αναμέτρηση με την Εφές έχει να κρατήσει πολλά περισσότερα από τη νίκη.