Του κάθεται στο λαιμό ο Γκάλης!

Κάθε φορά που παραχωρεί συνέντευξη ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, έχουμε παραπάνω από ένα θέματα να σχολιάσουμε. Δίνει… τροφή για σκέψη και για προβληματισμό, για το ποιος ηγείται του ελληνικού μπάσκετ τα τελευταία χρόνια. Θα αποφύγουμε τον… πειρασμό να σχολιάσουμε όλα όσα είπε (το καθένα μπορούσε να αποτελεί αυτοτελές σχόλιο) και θα περιοριστούμε σε δύο.

Ρωτήθηκε αν θεωρεί καλύτερο παίκτη που πέρασε από την Ευρώπη τον Νίκο Γκάλη, ή τον Ντράζεν Πέτροβιτς. Απάντησε "τον Σεργκέι Μπέλοφ"! Γούστα είναι αυτά. Ελευθερία έχουμε, καθένας έχει τη γνώμη του. Κι από τη στιγμή που υπήρξε (έστω και χιουμοριστικό σύνθημα) για την πρώην σύζυγο του Κριστιάν Καρεμπέ (την Αντριάνα Σκλεναρίκοβα) στην Τούμπα, δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι υπάρχει κάτι με το οποίο συμφωνούν όλοι.

Δεν θα μπω σε τεχνικά χαρακτηριστικά του Μπέλοφ, του Γκάλη, του Πέτροβιτς. Δεν θα αναζητήσω ποιος πήρε περισσότερους τίτλους, ή ποιος πέτυχε περισσότερους πόντους. Ποιος αλήθεια είχε μεγαλύτερη επίδραση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ; Ποιος άλλαξε τη μοίρα ενός αθλήματος για τη χώρα του;

Η απάντηση είναι πρόδηλη. Χωρίς τον Νίκο Γκάλη το μπάσκετ δεν θα είχε αυτήν την ανάπτυξη στην Ελλάδα, η οποία από τότε και μετά έχει εξελιχθεί σε "Ευρωπαίο δυνάστη", τη στιγμή που Ρώσοι και Γιουγκοσλάβοι ψάχνουν να βρουν το στίγμα τους στον χάρτη. Αλλά κι αυτό ας το προσπεράσουμε.

Όταν ερωτάται ο άνθρωπος ο οποίος έγινε γνωστός στο πανελλήνιο λόγω του Γκάλη (νωρίτερα τον ήξεραν λίγοι …μύστες του αθλήματος, που περιορίζονταν σε μονόστηλες αναφορές στις εφημερίδες της εποχής) και απαντά ο Μπέλοφ, δείχνει αν μη τι άλλο εμπάθεια.

Είναι ο ίδιος άνθρωπος, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, που είχε αρνηθεί να δοθεί το όνομα του Γκάλη στο κλειστό του ΟΑΚΑ, με τη δικαιολογία ότι δεν δίνουμε ονόματα σε γήπεδα, ανθρώπων που είναι εν ζωή. Το δικό του, πάντως, δόθηκε σε γήπεδο στη γενέτειρά του και καλά να είναι να περνά και να καμαρώνει.

Είναι ο ίδιος άνθρωπος, που είτε ως "ισόβιος" πρόεδρος στην ΕΟΚ, είτε ως ΓΓΑ, δεν φρόντισε να αποτίσει τις πρέπουσες τιμές στον άνθρωπο που λάτρεψε η Ελλάδα, στον οποίο υποκλίθηκε η Ευρώπη, σε αυτόν που μας έκανε να αγαπήσουμε το μπάσκετ.

Αυτό είναι που δεν αντέχει ο Γιώργος Βασιλακόπουλος. Να νιώθει ότι άλλος έχει την πρωτοκαθεδρία. Δια της υποτίμησης του Γκάλη θεωρεί ότι προβάλει εαυτόν, γιατί πιστεύει (το έχουν υποστηρίξει κατά καιρούς άνθρωποι του προέδρου) ότι σε αυτόν ανήκει ο θρίαμβος του 1987.

Στην ερώτηση αν θα κάθονταν στο ίδιο τραπέζι με τους αδερφούς Αγγελόπουλους, προκειμένου να τα βρουν, η απάντηση ήταν "εγώ εδώ είμαι. Τα τηλέφωνά μου είναι ανοιχτά". Προσέξτε: "Τα τηλέφωνά μου είναι ανοιχτά".

Δεν είναι κυρίαρχο ζήτημα γι΄ αυτόν το να… θαφτεί το τσεκούρι του πολέμου, αλλά να κάνουν οι ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού το πρώτο βήμα. Εδώ είμαι, αν θέλουν ας μου τηλεφωνήσουν. Το μόνο που δεν είπε είναι "είμαι μεγαλόκαρδος, τους συγχωρώ". Κι επειδή οι λέξεις έχουν σημασία, κι επειδή ο πρόεδρος της ΕΟΚ είναι εμπειρότατος παράγοντας, είναι εμφανές ότι χρησιμοποίησε συγκεκριμένη έκφραση, για να δώσει μια απάντηση με πολλές αναγνώσεις.

Είναι υποχρεωμένος να τα βρει με τους αδερφούς Αγγελόπουλους; Η απάντηση είναι ΟΧΙ, αλλά δεν πρέπει να απορεί γιατί είναι στο στόχαστρό τους και να νιώθει ότι αδικείται.