Καθόλου δεν βασίζομαι προσωπικά στις σημειολογικές απαριθμήσεις του παρελθόντος. Οι περιβόητες προϊστορίες είναι, όπως λέμε, για να επαληθεύονται ή να καταρρίπτονται, μόνο που αυτό το μαθαίνουμε στο τέλος της ημέρας. Κατόπιν εορτής δηλαδή καταλαβαίνουμε πόσο ρόλο έπαιξε η παράδοση και… κουραφέξαλα να το πω έτσι. Να έχουμε να συζητάμε είναι όλες αυτές οι παρελθοντολογίες για τα ματς και, ιδίως, για κλασικά ντέρμπι, για την «ύψιστη» ποδοσφαιρική μονομαχία εν Ελλάδι ειδικότερα, όπου τα ματάκια μας έχουν δει τα μύρια όσα. Και θα το ξαναπώ, όπως το τονίζω κάθε που είμαστε καλή ώρα σε φάση παραμονών ελληνικού clasico: Τα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, στην έδρα του ενός ή του άλλου, ναι, μα ναι, τα παίρνουν και οι φανέλες. Αυτό το «ειδικό βάρος» τους είναι πρωταρχικός παράγοντας, έχει πρωταγωνιστική συμβολή στην έκβαση των αγώνων. Περισσότερο από κάθε άλλη αμφίρροπη, απρόβλεπτη αναμέτρηση ντέρμπι. Είναι στο DNA αυτών των «ανένδοτων μονομάχων», να… ματώνουν τις πανοπλίες τους για να βγουν νικητές από την αρένα.

Τι κι αν από το ’95, στις δύο τελευταίες δεκαετίες που διαβάζω, ο Παναθηναϊκός έχει φύγει μόλις τρεις φορές νικητής από το Φάληρο, δύο από αυτές στο νέο Καραϊσκάκη;

Πόσο «συμμετείχε» στην έκβαση των αποτελεσμάτων στα φαληρικά ντέρμπι, όλα αυτά τα τελευταία χρόνια η ποιοτική ανωτερότητα του ερυθρόλευκου ρόστερ και η… αστρική βαθμολογική διαφορά μεταξύ των δύο στα πρωταθλήματα που βάφονται κόκκινα;

Ειδικά από το 2010 και μετά, όσοι πίστεψαν, πόνταραν και πρόβλεψαν σε ένα ανελέητο κυνηγητό του ποντικού (ΠΑΟ) από τη γάτα (Ολυμπιακός)… έπεσαν στη φάκα. Γελάστηκαν και παραπλανήθηκαν. Θεωρητικά οι πράσινοι είναι στις τελευταίες σεζόν για «τριάρες» και «τεσσάρες», ωστόσο εκείνοι ήταν που έβαλαν τα τρία γκολ πρόπερσι και μάλιστα, μερικά 24ωρα αργότερα από την ιστορική ερυθρόλευκη βραδιά με το 2-0 επί της Γιουνάιτεντ στο Champions League!

Και επειδή κουβέντα γίνεται, εδώ που τα λέμε, δεν θυμάμαι κάποια άλλη νίκη του Ολυμπιακού τελευταία, που να τη χάρηκε, να την κατευχαριστήθηκε το κοινό του, πλην του «ένα και να καίει», με υπογραφή Μήτρογλου στο 90’, στη Λεωφόρο (0-1) επί Μίτσελ. Στο Καραϊσκάκη δεν έχει καταγραφεί ουσιαστικά μια νίκη-θρίαμβος, μια αδιαμφισβήτητη «ποδηγέτηση» του ΠΑΟ, σε ένα 90λεπτο που οι ερυθρόλευκοι θα έχουν βγάλει πανηγυρικά γούστα στις κερκίδες.

Το πόσο ανώτερος είναι ο Ολυμπιακός από τον Παναθηναϊκό – γιατί είναι και το ξέρουν και όλοι οι αντίπαλοι του – καλείται να το αποδείξει στο γήπεδο. Με αποτελέσματα: Εμφάνισης και νίκης. Όχι όπως έγινε με την Άντερλεχτ, που επί της ουσίας, στη θεωρία έμεινε η ανωτερότητα των πρωταθλητών Ελλάδας έναντι των Βέλγων. Στην πράξη δεν το μάθαμε ποτέ!

Με τα «έλα μωρέ, ποιος Παναθηναϊκός τώρα!» και τα πολλά «χαχαχα, χουχουχου», με χαμογελάκια, ειρωνείες και υποτίμηση των δυνατοτήτων του άλλου, πέφτεις σε παγίδα.

Η σωστή προετοιμασία από πλευράς Σίλβα, από ψυχολογικής άποψης για το (πιθανά αν δεν συνεχιστεί το Κύπελλο) τελευταίο ντέρμπι της χρονιάς, με την… ιδιαίτερη ιδιαιτερότητα της αναμέτρησης των δύο «αντιμαχόμενων» σε κάθε επίπεδο πλευρών, είναι να «φτιάξει» τους παίκτες του στο κλίμα των ΠΟΛΥ ΕΙΔΙΚΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ αυτού του ντέρμπι. Να τους μπολιάσει όλους, αν γίνεται, με… ελληνικό αίμα υψηλής πήξης! Να τους εγχύσει στο υποσυνείδητο το μεσογειακό πάθος που πηγάζει μέσα από τέτοιους αγώνες.

Ή καλύτερα, πιο εύκολα για τους ξένους και νεότερους στην ομάδα ποδοσφαιριστές, να αισθανθούν σα να παίζουν υπό συνθήκες μιας σπουδαίας ευρωπαϊκής νύχτας.

Ένα πολύ μεγάλο ματς, μια εμφάνιση αντάξια των πραγματικών δυνατοτήτων της με μεγάλο αντίπαλο, άλλωστε, στο Καραϊσκάκη, μπροστά στον κόσμο της, το οφείλει για φέτος αυτή η ομάδα. Μια πειστική… όσο δεν πάει δηλαδή εικόνα, που… εκτάκτως είχε στο τελευταίο ημίωρο με την ΑΕΚ στον 1ο γύρο, με τη Ντιναμό Ζάγκρεμπ για ίδιο περίπου διάστημα που έκανε και την ανατροπή με τον Πάρντο (2-1), με την Μπάγερν στην πρεμιέρα των ομίλων κατά διαστήματα μέσα στο παιχνίδι και ως την ευκαιρία του Σαλίνο για το 1-1 στο 84’.

Και, κυρίως, στον κόσμο του ο Ολυμπιακός χρωστάει μια νίκη επί του Παναθηναϊκού, πανάξια και επιβλητική (όχι απαραίτητα λόγω σκορ το διευκρινίζω), για να σκορπίσει τις φαυλότητες, να εκθέσει και  να «διατάξει» τους πολυλογάδες πολεμίους του να βάλουν πια φερμουάρ στα στόματα που έχουν εξοκείλει!

*** Έστω και προερχόμενος από τραυματισμό και απουσία ενός μήνα ο Πάρντο επιβάλλεται να βρίσκεται στο επιθετικό άκρο. Δεξιά θα παίξει λογικά ο Κολομβιανός, τον αργό, δυσκίνητο και όχι κλασικό μπακ, Ντάνιελ Πράνιτς, θα έχει μπροστά του κι αν βρει γρήγορα πατήματα, θα… τον χορέψει. Επειδή από την απέναντι αμυντική πλευρά στην πράσινη πτέρυγα, θα είναι ο 35άρης Μέστο, εδώ είναι τώρα που θα χρειαζόταν ο Μάρκο Σίλβα τον Ντουρμάζ, αλλά ο Σουηδός δεν προλαβαίνει.

*** Με Φουστέρ και Καμπιάσο, φυσικά, τα έχουμε χιλιοπεί, τα παίρνεις τέτοια παιχνίδια. Ρομπέρτο, Σαλίνο, Μαζουακού, οι δύο ξένοι κεντρικό δίδυμο στην άμυνα ή με Σιόβα και έναν από αυτούς, για μένα το ίδιο είναι, ο «Μίλι» δίπλα στον Καμπιάσο και μπροστά τους ο Φορτούνης στον οργανωτικό ρόλο και επίθεση η τριάδα Πάρντο-Ιντέγε- Φουστέρ. Η προβλεπόμενη, λογική και καλύτερη 11άδα θεωρώ.

*** Ώρα ξεμπουκώματος για Ιντέγε Μπράουν! Διαισθητικά.

Πηγή: sportit.gr

Καρμοίρης Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός