Διάδοχος του Διαμαντίδη θα βρεθεί, όταν ο Μήτσος «ξεχαστεί»

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης...

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης ανήκει σ’ εκείνη τη σπάνια κατηγορία ανθρώπων που αριθμοί, στατιστικά, τίτλοι ή διακρίσεις δεν αρκούν για να περιγράψουν την έκταση της επιρροής τους στο πεδίο δράσης τους.

Σκέψου να θες να φτιάξεις ένα αφιέρωμα στα έργα, τις ημέρες και τα πεπραγμένα του. Θα χρειαζόσουν αμέτρητους τόμους βιβλίων και απεριόριστο χώρο σε σκληρούς δίσκους για να μεταφέρεις ένα μικρό κομμάτι μόνο των κατορθωμάτων του, έχοντας τη βεβαιότητα πως όλο και κάτι σου ‘χει διαφύγει. Πως σίγουρα υπήρξε μια μικρή ή μεγαλύτερη λεπτομέρεια, κάποια πτυχή της καριέρας του που ενδεχομένως στάθηκε καθοριστική κι εσύ δεν ζύγισες καλά τη σημασία της και την άφησες απ’ έξω.

Το ανάστημα του «Μήτσου» μετριέται κυρίως στον αντίκτυπο που έχει στην κερκίδα. Δεν είναι το άθροισμα των ατελείωτων μεγάλων σουτ που έκριναν αγώνες, το πόσες καριέρες συμπαικτών του έφτιαξε με τις ασίστ του ή τον αριθμό των χαμένων αγώνων που γύρισε με το πείσμα του. Είναι η αύρα που όλα αυτά και πολλά περισσότερα άφησαν να φτάσει μέχρι την εξέδρα, το σημείο εκείνο που χτυπά η πραγματική καρδιά κάθε αθλητικού οργανισμού. Τους οπαδούς.

Γι’ αυτούς ο Διαμαντίδης είναι αξεπέραστος. Καλά θα κάνουν να αντιληφθούν πως θα παραμείνει τέτοιος… Κι αυτό, διότι όσο κι αν τρέμουν στην ιδέα πως οι δύο επόμενοι μήνες θα είναι οι τελευταίοι της μπασκετικής ζωής του, οφείλουν ψύχραιμα να καταλάβουν πως διάδοχός του δεν θα υπάρξει.

Άλλωστε, αν αντλήσουμε ιστορικά στοιχεία από το θεσμό της Βασιλείας όπου η διαδοχή και το κληρονομικό δικαίωμα αποτελεί πρακτική, θα διαπιστώσουμε πως ανάμεσα στα πολλά κουσούρια του συγκεκριμένου πολιτεύματος, το πιο κραυγαλέο ίσως -ή τουλάχιστον πλέον ταιριαστό στην κουβέντα μας, είναι η αδυναμία να αποδειχτεί η γραμμή αίματος αρκετή ώστε να προκύψουν δύο εξίσου ικανοί ηγεμόνες στη σειρά.

Στην περίπτωση του μπάσκετ, ακολουθούνται «δημοκρατικές» διαδικασίες. Οι ηγέτες ούτε κληρονομούνται ούτε επιβάλλονται και -ακόμη παραπέρα- δεν βαφτίζονται τέτοιοι από κανέναν. Απλά εμφανίζονται ως υποστάσεις αυθύπαρκτες και αυτοτελείς, συνήθως χωρίς να τους περιμένεις και χτίζουν βήμα-βήμα το δικό τους μύθο που νικά τη βαριά παρακαταθήκη του προηγούμενου από αυτούς.

Ο Διαμαντίδης δεν χαρακτηρίστηκε ποτέ «νέος Γκάλης», ούτε πλασαρίστηκε για τέτοιος. Κάπως έτσι και ο επόμενος Διαμαντίδης, θα είναι απλά ο εαυτός του. Θα συστηθεί ίσως το ίδιο ταπεινά όπως ο Μήτσος ή θα εμφανιστεί με ένα μεγάλο «μπαμ» και θα μάθουμε αμέσως να τον αποκαλούμε με το όνομά του.

Υπό αυτήν την έννοια, όλες οι συγκρίσεις και οι απαιτήσεις του κόσμου ή των δημοσιογράφων πολλές φορές στηρίζονται σε λάθος βάση και ως εκ τούτου δεν έχουν πολλά να προσφέρουν στη συζήτηση. Όταν ο Παναθηναϊκός το καλοκαίρι έδινε ένα σκασμό λεφτά στον Νικ Καλάθη για να τον δελεάσει να εγκαταλείψει το NBA και να φορέσει ξανά τα πράσινα, δεν το έκανε για να τον βαφτίσει διάδοχο κανενός και η μουρμούρα που ακούγεται κάθε φορά που σημαδεύει σίδερο αντί για διχτάκι προσθέτει μια εντελώς αχρείαστη πίεση σε μια πολύτιμη μονάδα για το σήμερα και το αύριο της ομάδας.

Κι ενώ ο Ελληνοαμερικανός τα ακούει για την αστοχία του, ο κόσμος με άλλου τύπου επιφωνήματα προεξοφλεί πως αυτός ο απίστευτος και ουρανοκατέβατος Έλιοτ Γουΐλιαμς προσγειώθηκε στο παρκέ του ΟΑΚΑ για να πάρει το… δαχτυλίδι και τη σκυτάλη από τον τύπο που φορά το «13».

Όσο λάθος, όμως, είναι να πεις πως ο ένας δεν χωρά στα παπούτσια του «3D», άλλο τόσο είναι να βιαστείς να κρίνεις πως ο δεύτερος θα τα καταφέρει. Όχι επειδή δεν διαθέτει το ταλέντο ή τις προϋποθέσεις, αλλά επειδή -απλά- δεν είναι… Διαμαντίδης!

Στον Παναθηναϊκό της επόμενης μέρας, σεζόν ή αρκετών ετών είναι απαραίτητοι όχι μόνο οι συγκεκριμένοι δύο, αλλά και άλλοι σαν αυτούς. Η ομάδα ακόμη προσπαθεί να συνέλθει από το σοκ της αποχώρησης Ομπράντοβιτς και έχει την ατυχία μέσα σε λίγα χρόνια να χάνει ακόμη ένα (μεγαλύτερο ή μικρότερο δεν ξέρω) σημείο αναφοράς της κυριαρχίας της που την καθιέρωσε ως τεράστιο brand name στην Ευρώπη.

Ίσως η περίπτωση του «Ζοτς» και η διαπίστωση του πόσο δύσκολη είναι η ζωή δίχως εκείνον να γίνει παράδειγμα για εκείνη του Διαμαντίδη. Οι πράσινοι οφείλουν να ζήσουν χωρίς αυτόν και δίχως τον διάδοχό του και να χτίσουν μια ομάδα, ένα σύνολο από την οποία ίσως κάποτε αναδυθεί μια μορφή ανάλογη με το σημερινό αρχηγό, όταν η δική του σκιά θα έχει απομακρυνθεί τόσο ώστε να μην πλακώνει κανένα με το αβάσταχτο για οποιονδήποτε βάρος της.

Πηγή: sport-fm.gr