Βράσε όρυζα όμως, διότι το μόνο που δεν ήθελε -και προφανώς το σιχαίνεται και θα το φέρει βαρέως- ο Διαμαντίδης στο κύκνειο άσμα του ήταν να αποχαιρετήσει την Ευρώπη, την οποία κάποτε κυβερνούσε, με ένα τέτοιο κάζο: για την ακρίβεια με ένα δεύτερο «Oakazo», χειρότερο και πιο ανυπόφορο από εκείνο της 12ης Απριλίου του 2006, όταν η ίδια ομάδα και με τον ίδιο προπονητή έριξε στο καναβάτσο τον Παναθηναϊκό και τον εκτροχίασε από τη ρότα προς την Πράγα...

Τρία-μηδέν λοιπόν: βαρύ, ασήκωτο, αλλά δυστυχώς για τον Διαμαντίδη, για τον Παναθηναϊκό και για το ελληνικό μπάσκετ, δίκαιο!

Γιατί πιστώνω τον Τζόρτζεβιτς μονάχα με μια σωστή -και αυτή άνευ ουσιαστικού αντικρίσματος- κίνηση στον χθεσινό αγώνα; Διότι, πέρα από το γεγονός ότι επί των ημερών του ο Παναθηναϊκός υπέστη για πρώτη φορά ένα «sweep» (0-3) και έναν τόσο ταπεινωτικό αποκλεισμό, το θέμα δεν ήταν εάν είχε εκπονήσει σωστό η λανθασμένο πλάνο. Το θέμα που κατέληξε σε... ανάθεμα είναι ότι οι «πράσινοι» είχαν το ίδιο πλάνο που τους οδήγησε στις δυο ήττες στη Βιτόρια και απλώς χθες τρίτωσε το κακό...

Για άλλη μια φορά ο Περάσοβιτς εμφανίστηκε πιο διαβασμένος από τον ομόλογό του και η αποψιλωμένη (χωρίς τον Κοσέρ, τον Σενγκέλια και τον Χάνγκα) Λαμποράλ Κούτσα πολύ πιο έτοιμη και πνευματικά δυνατότερη για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός αγώνα, στον οποίον αυτή εμφανίστηκε σαν να βρίσκεται πίσω με 2-0 και να παίζει για να ζήσει...

Με αποσπασματικές καλές στιγμές και σπασμωδικές αντιδράσεις ο Παναθηναϊκός δεν θα έφτανε όχι στο Βερολίνο, αλλά ούτε μέχρι τον «Τάφο του Ινδού»! Η Λαμποράλ Κούτσα του έκοψε πολύ γρήγορα την όρεξη (που του έδωσε ο Γιάνκοβιτς), καμουφλάρισε για άλλη μια φορά τις αδυναμίες και τις ελλείψεις της, έκανε πάλι πάρτι με τα τρίποντα και τον προσγείωσε ανώμαλα.

Τι έκανε ο Παναθηναϊκός για να αλλάξει τον ρυθμό και το momentum της σειράς και του χθεσινού αγώνα; Τίποτε απολύτως! Σαν να είχε κολλήσει η βελόνα στο ίδιο μέρος του δίσκου, συνέχισε να παίζει το ίδιο μονοδιάστατο και προβλέψιμο μπάσκετ, άφησε τα (16) επιθετικά ριμπάουντ να πάνε στράφι, δεν σημάδεψε καμία από τις αδυναμίες των αντιπάλων του, δεν τους πίεσε τόσο ώστε να κουραστούν, να υποπέσουν σε λάθη και να χάσουν την αυτοσυγκέντρωσή τους και δεν κατάφερε να τους βγάλει από τη ρουτίνα τους...

Ακόμη και όταν οι εξάκις πρωταθλητές Ευρώπης γύρισαν από το -10 και πέρασαν μπροστά (59-58), κυριεύθηκαν από πανικό και δεν ήξεραν, αλλά δεν είχαν κιόλας τη δέουσα κατεύθυνση για να αξιοποιήσουν την ευκαιρία και να κουμαντάρουν το ματς. Το αποτέλεσμα; «Εφαγαν» ένα 9-0 (59-67), χάζευαν τον Ανταμς να τους γαζώνει από την περιφέρεια (όπως πριν από δέκα χρόνια ο πρόγονός του στην ίδια ομάδα, ο Τούρκος Ερντογάν) και την κρισιμότερη στιγμή είδαν με τρόμο τον Γιάννη Μπουρούση να παίρνει τη ρεβάνς για τη χαμένη ραβέρσα του στον ημιτελικό του 2009 στο Βερολίνο και μάλιστα εις διπλούν: πρώτα με την τάπα στον Γκιστ και στο καπάκι με ένα μνημειώδες τρίποντο που σφράγισε τη νίκη και του δίνει το δικαίωμα να ξαναπερπατήσει στον δρόμο υπό τας φιλύρας!

ΥΓ.1: Μέσα σε μια καταθλιπτική (ελέω της άνευ όρων παράδοσης και της παταγώδους αποτυχίας) βραδιά, ο Παναθηναϊκός θα 'χει να θυμάται δυο ξεχωριστές στιγμές: την αποθέωση του Διαμαντίδη και τη μεγάλη αγκαλιά του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στον Γιάννη Μπουρούση και μάλιστα μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

YΓ.2: Για τρίτη χρονιά στη σειρά ο Παναθηναϊκός σχολάει τον προπονητή του πριν από το τέλος της σεζόν. Ο (πολύ πιο άπειρος από τους προκατόχους του σε αυτό το υψηλό και απαιτητικό επίπεδο) Τζόρτζεβιτς βάδισε χθες στον δρόμο που χάραξαν ο Πεδουλάκης και ο Ιβάνοβιτς και επειδή σύμπτωση που επαναλαμβάνεται, παύει να είναι σύμπτωση, προφανώς η πυξίδα είναι χαλασμένη! Την πρώτη φορά ανέλαβε εξ εφέδρων ο Αλβέρτης με συνεργάτη τον εκ μεταγραφής Πρίφτη, τη δεύτερη ο Μανωλόπουλος μαζί με τον Λυκογιάννη σε ρόλο... εποχικού υπαλλήλου, τώρα ποιος; Μήπως ο... Διαμαντίδης;

Εφημερίδα "Goal"

Τζόρτζεβιτς Διαμαντίδης Ελλάδα Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS