Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος.

Πολυτιμότερος παίκτης, όμως, βγήκε από τη λυπημένη δράκα των ηττημένων. Λογικό; Επίσης, έστω και παράδοξο! Οι παλαιότεροι, πάντως, έχουν να λένε πως οι εμφανίσεις του Τζέρι Γουέστ σε εκείνους τους επτά αγώνες της σειράς του εξασφάλισαν μια καθ' ολοκληρίαν αποδοχή, σε βαθμό να αναδειχθεί MVP με το... καπέλο.

Ανεξάρτητα του τι θα γίνει στην τωρινή σειρά ανάμεσα στο Μαϊάμι και το Ντάλας, ολοένα και περισσότερο πληθαίνουν οι έγκυρες φωνές από την άλλη άκρη του Ατλαντικού που δηλώνουν απερίφραστα πως δεν υπάρχει άλλος πλην του Ντιρκ Νοβίτσκι που να δικαιούται να πάρει το συγκεκριμένο τρόπαιο στο σπίτι του.

Οι απόλυτοι αριθμοί του -27 πόντοι, 9,4 ριμπάουντ κατά μέσο όρο- σε αυτά τα πέντε ματς που είναι ήδη ιστορία μπορούν να δικαιώσουν απόλυτα τον Τζεφ Βαν Γκάντι, που ως αναλυτής πλέον του ABC έχει ταχθεί αναφανδόν υπέρ του Γερμανού σούπερ σταρ. Οι αριθμοί είναι άλλος τρόπος να πεις τη μεγαλύτερη αλήθεια, την πιο βαριεστημένη κοινοτοπία ή ακόμα ακόμα και το πλέον αψεγάδιαστο ψέμα.

Σε αυτή την περίπτωση, όμως, οδεύουμε προς την πρώτη περίπτωση δίχως αμφιβολίες. Ο Νοβίτσκι είναι ο παίκτης που περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο έχει επιβάλει το νόμο του (τον ολότελα προσωπικό του νόμο) όχι μόνο στην ομάδα του, αλλά και στον αντίπαλο. Εχει βάλει τους πάντες στη δική του λογική και αναγκαστικά όλοι οι υπόλοιποι πράττουν ή δεν πράττουν (ο καθείς και οι δυνατότητές του) όπως θέλει ο... Τζέρι Γουέστ της σήμερον.

Πήρε πάνω του το δεύτερο ματς της σειράς με ένα λέι απ που του απέφερε έναν τραυματισμό στο δάχτυλο. Εδωσε μαθήματα μπάσκετ στο τέταρτο έχοντας πυρετό, είναι εκεί ακόμα και όταν καλείται να αντιμετωπίσει την «Big Three» με όλα τα συμπαρομαρτούντα της. Ποιος άλλος έχει διαμορφώσει έτσι τις συνθήκες ώστε πλέον το Ντάλας να βρίσκεται στο... παρά ένα για να φορέσει το δαχτυλίδι;

Ποιος άλλος εκτός από αυτόν έχει μετατρέψει το χρυσοποίκιλτο Μαϊάμι σε ομάδα που αγκομαχάει και φτύνει αίμα για να πάρει ένα ματς; Μια ομάδα που κατά τη διάρκεια της κανονικής περιόδου δεν έχασε τον προσανατολισμό της και στα πλέι οφ άφησε πίσω τη Βοστώνη και καθάρισε σαν αυγό το Σικάγο. Μια ομάδα που φτιάχτηκε για έναν και μόνο σκοπό: να στεφθεί πρωταθλήτρια στο ΝΒΑ! Γι' αυτό συνυπάρχουν οι Τζέιμς, Γουέιντ και Μπος.

Αντ' αυτού βλέπουμε έναν ασθμαίνοντα ΛεΜπρόν, ο οποίος μάλιστα δέχεται πυρ ομαδόν για το γεγονός ότι η παρουσία του στις τελευταίες περιόδους των μέχρι τώρα αγώνων είναι από ασθματική έως ανύπαρκτη. Τη στιγμή που ο βασικός του αντίπαλος (βλ. Ντιρκ Νοβίτσκι) σηκώνει τα μανίκια, προτάσσει το στήθος του και βγαίνει μπροστά για να οδηγήσει τους συμπαίκτες του στη... Γη της Επαγγελίας.

Και επ' αυτού, μάλιστα, χωράει ακόμα περισσότερη κουβέντα, που μπορεί να καταδείξει το... ακριβό ποιόν του ανδρός. Ο ΛεΜπρόν έχει δίπλα του τον Ντουέιν, που και αυτός με τη σειρά του έχει τον Κρις. Ο καθένας από τους τρεις σωματοφύλακες του Μαϊάμι μπορεί από κάπου τέλος πάντων να στηριχτεί στη «στραβή» του. Ο Ντιρκ τι έχει άραγε; Από ποιους περιστοιχίζεται; Οχι από κακούς παίκτες, βέβαια, αλλά σίγουρα από σουτέρ «ημέρας» και από αλλοτινούς All Star παίκτες που πλέον έχουν τα χρονάκια τους.

Ας αντιστρέψουμε το ζήτημα: αν υπήρχαν έτσι και αλλιώς όλοι αυτοί στο Ντάλας και έλειπε ο Νοβίτσκι, υπήρχε ποτέ περίπτωση να φτάσουν στους τελικούς του ΝΒΑ; Θεωρητικά στον αθλητισμό τα πάντα μπορεί να συμβούν, μπορεί να απαντήσει κανείς. Αλλά ας είμαστε σοβαροί, δίχως τον Γερμανό οι Μαβς θα ήταν μια ομάδα της σειράς που μπορεί και να μην έφτανε καν στη διαδικασία των πλέι οφ.

Υπό αυτή την έννοια όποιος και αν είναι ο πρωταθλητής, όποιον κι αν το ίδιο το γήπεδο αποφασίσει να στέψει ως νικητή της σειράς, ο Νοβίτσκι θα παίζει εκτός συναγωνισμού διότι συγκεφαλαιώνει το... όλον του σημερινού μπάσκετ.

Ενας παίκτης ευρωπαϊκής κοπής, αλλά αμερικανικής νοοτροπίας. Ενας λευκός που δεν πηδάει στον... Θεό, που δεν σου γεμίζει το μάτι αν δεν τον ξέρεις, που δεν είναι μυώδης, που δεν σου προκαλεί δέος με τα αθλητικά του προσόντα. Ενας παίκτης όμως με τέτοιο υψηλό δείκτη νοημοσύνης μέσα στο παιχνίδι που όμοιός του μπορεί να είναι μόνο ο Λάρι Μπερντ.

Τέτοιοι παίκτες που φέρουν πάνω τους αυτό το... πακέτο δεν βγαίνουν κάθε μέρα και είναι λογικό, διότι επί της ουσίας μοιάζουν διαφορετικοί από τη γενική νόρμα. Δόξα τω Θεό, το ΝΒΑ βρίθει από παίκτες που μπορούν να καρφώσουν και με τις... σόλες των παπουτσιών τους. Που μπορούν να παίξουν σκυλίσια άμυνα για δέκα μέρες!

Που μπορούν να βάλουν τρίποντα από το σαλόνι του σπιτιού τους. Δεν έχει, όμως, πολλούς που μπορούν να διαμορφώσουν τους κανόνες του παιχνιδιού. Είναι άλλο «παίζω το παιχνίδι» και άλλο «παίζω το παιχνίδι όπως θέλω εγώ και μου βγαίνει, γιατί κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει όπως εγώ». Ε, ο Νοβίτσκι είναι μια τέτοια ξεχωριστή περίπτωση. Ενα ιδιαίτερο καλούπι που βγαίνει στο παγκόσμιο μπάσκετ ένα, το πολύ δύο κάθε δεκαετία.

Ηταν ο Γκάλης, ήταν ο Ντράζεν, ήταν ο Τζόρνταν, ήταν ο Μάτζικ. Αντε να βρούμε άλλους δέκα, δεκαπέντε. Παραπάνω δεν θα βρούμε όση καλή πρόθεση και αν έχουμε. Οχι γιατί είμαστε αυστηροί, αλλά διότι έτσι έχουν τα πράγματα στα ομαδικά αθλήματα. Είναι μεν υπόθεση ομάδας η νίκη και η ήττα, μέχρι που εμφανίζεται ο ένας και αλλάζει τις σταθερές.

Ακόμα και αν τελικά το Μαϊάμι πάρει τη σειρά και ο ΛεΜπρόν σκεφτεί πως δικαίως άφησε το Κλίβελαντ για να πανηγυρίσει έναν τίτλο, τα πράγματα δεν μπορεί να αλλάξουν δραματικά. Οποιος βλέπει το τελικό αποτέλεσμα και περιμένει από αυτό και μόνο από αυτό να βγάλει ασφαλές συμπέρασμα, ενδεχόμενα κινδυνεύει να διαπράξει λογικό λάθος.

Εκτός αν αποφασίσουμε από κοινού (42 χρόνια μετά) πως αδίκως το 1969 οι Αμερικανοί έδωσαν το πρώτο βραβείο MVP σε έναν ηττημένο. Οτι κακώς το πήρε ο... τεθλιμμένος Γουέστ, ενώ θα έπρεπε να το πάρει με δόξα και τιμή ο Τζον Χάβλιτζεκ, επί παραδείγματι.

Ανεξάρτητα του τι συμβαίνει στη ζωή, στον αθλητισμό την ιστορία δεν τη γράφουν μόνο οι νικητές. Αφήστε που τελικά ο Νοβίτσκι μπορεί και να είναι ο τελικός νικητής...

Πηγή: Goal

ΝΒΑ Μπάσκετ SPORTS