Το μπάσκετ είναι άθλημα ανατροπών και το… παραμύθι της σταχτοπούτας μοιάζει να είναι βασικό συστατικό του. Οσάκις τα πράγματα εξελίσσονται βάσει λογικής, οσάκις η εξαίρεση δεν γίνεται κανόνας, νιώθουμε πως… κάτι χάσαμε. Η Λαμποράλ έφτασε στην πηγή, αλλά μοιάζει να την κυρίευσε ο φόβος της… νίκης, η Λοκομοτίβ έχασε καθαρά, καμία από τις δύο "σταχτοπούτες" όμως δεν έγινε… κολοκύθα στο Βερολίνο.

Ανατρέπουμε τη χρονική σειρά, γιατί ο δεύτερος ημιτελικός είχε μεγαλύτερο σασπένς από τον πρώτο. Κι είναι αλήθεια πως οι -κατ΄ όνομα- Βάσκοι άξιζαν περισσότερο τη νίκη στην κανονική διάρκεια. Μόνο που (και) στο μπάσκετ δεν παίρνεις ό,τι αξίζεις, αλλά ό,τι διαπραγματεύεσαι.

Τα άστοχα τρίποντα του Άνταμς, οι άστοχες βολές, το κρεσέντο του Μπογκντάνοβιτς και η ψυχραιμία του Σλούκα ήταν στοιχεία που μέτρησαν στο τέλος, όμως τι πιο λογικό; Δηλαδή, αν δεν χάσει το ματς ο Άνταμς ποιος θα το χάσει, ο Ντιόπ; Στα δικά του χέρια (πρέπει να) είναι η μπάλα, αυτός αποφασίζει, αυτός παίρνει τα "μεγάλα σουτ", αυτός θα τα χάσει.

Η εξέδρα των Βάσκων (αυτοί όντως ήταν Βάσκοι) φώναζε συχνά πυκνά "MVP" για τον Μπουρούση και είναι αλήθεια πως ο Έλληνας σέντερ ήταν εξαιρετικός. Σημαντικότερο στοιχείο ο τρόπος που διαχειρίστηκε τις ανάσες και τα φάουλ του, αλλά και η εμπιστοσύνη που εξέπεμπε σε κάθε του ενέργεια.

Οι Τούρκοι λίγο έλειψε να πετάξουν κι άλλα εκατομμύρια στον Βόσπορο, όμως το αποτέλεσμα μετράει. Είδαν τον… Κεμάλ να πουλάει λαχεία, αλλά τα κατάφεραν και πλέον είναι αν όχι το φαβορί ισοϋψείς με τους Ρώσους της ΤΣΣΚΑ.

Μια και αναφερθήκαμε στους Ρώσους, είναι από τις λίγες φορές που η ΤΣΣΚΑ έχει σε αγώνες φάιναλ φορ θετικούς τους γηγενείς παίκτες. Φριτζόν, Βοροντσέβιτς και Κριάπα είχαν ουσιαστική συμμετοχή, σ΄ ένα παιχνίδι με ομάδες που έπαιζαν up tempo, ήταν πολύ κακές στο πρώτο μισό (οι αλλαγές σε όλα τα σκριν ήταν το κυρίαρχο συστατικό άμυνας και των δύο) και όπου ο ΝτεΚολό έκανε όργια.

Οι ημιτελικοί είχαν προσωπικό χαρακτήρα. ΝτεΚολό, Χάινς, Ντιλέινι, Μπουρούσης, Άνταμς, Σλούκας, Βέσελι, ήταν παίκτες που εξήγησαν με την παρουσία τους γιατί βρίσκονται σε αυτό το υψηλό επίπεδο, γιατί γίνεται τόσος ντόρος γύρω από το όνομά τους.

Βεβαίως, καλά όλα αυτά, αλλά ο θρόνος έχει θέση μόνο για έναν. Τα δύο μεγαθήρια, τα θεωρητικά φαβορί, απέδειξαν στην πράξη ότι άξιζαν να είναι στον τελικό. Τώρα μένει να δούμε ποιος θα γίνει ο… σερίφης της πόλης, γιατί δεν χωράνε δύο.

Γιώργος Κογκαλίδης Φενέρμπαχτέ Λαμποράλ Κούτσα Λοκομοτίβ Κούμπαν ΤΣΣΚΑ Μόσχας Μπάσκετ SPORTS